کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

نامه به کودکی که هرگز زاده نشد، اثری زیبا و تفکربرانگیز از نویسنده و خبرنگار سرشناس ایتالیایی، اوریانا فالاچی است. در این اثر، زنی باردار با جنین خود صحبت می‌کند و از ناملایمات و سختی‌ها و خشونت‌های دنیا می‌گوید. 

درباره‌ کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

در این کتاب نامه‌های زنی باردار می‌خوانید که آن‌ها را برای جنینش نوشته است. در این نامه‌ها مادر برای کودکش از سختی‌ها، مصیبت‌ها و ناملایمت زندگی می‌گوید. در حقیقت در همه جای کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد، می‌توان نگرانی‌ها و ترس‌های یک مادر امروزی را دید. اما آن‌چه در این اثر بسیار پررنگ است، فکر سقط جنین است که بارها از سر مادر می‌گذرد. یک از نگرانی‌های اصلی‌اش  که بارها در نامه‌ها مطرح می‌کند این است که نکند روزی فرزندش به این فکر کند که چرا او را به این دنیا آورده‌اند؟

تا به حال بیش از چهارمیلیون نسخه از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد به فروش رفته است.

خواندن کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

نامه به کودکی که هرگز زاده نشد درباره‌ یکی از موضوعات مهم زندگی زنان یعنی مادری و سقط جنین است. اگر به مطالعه‌ی چنین آثاری علاقه دارید و شما هم سوالات و دغدغه‌هایی مانند مادر این کتاب در ذهن خود دارید، از خواندن این کتاب لذت خواهید برد

درباره‌ اوریانا فالاچی

اوریانا فالاچی در ۲۹ ژوئن سال ۱۹۲۹ در زمان زمامداری موسولینی در فلورانس ایتالیا متولد شد. کودکی بیش نبود که جنگ جهانی دوم شروع شد و او به همراه خانواده‌اش، در جنبش‌های مقاومت زیرزمینی شرکت می‌کرد. از سن بیست‌سالگی شروع به نوشتن برای روزنامه‌ها و مجلات کرد. آنچه اوریانا فالاچی را در دنیا مشهور کرده است، مجموعه‌ مصاحبه‌هایی است که با رهبران بزرگ دنیا مانند محمدرضا پهلوی، یاسر عرفات، ذوالفقار علی بوتو، روح‌الله خمینی، ایندیرا گاندی، گلدا مایر، ملک حسین، معمر قذافی، جرج حبش، و هنری کیسینجر انجام داده است. از میان آثار و نوشته‌های او می‌توان به نامه به کودکی که هرگز زاده نشد، زندگی، جنگ و دیگر هیچ، جنس ضعیف و پنه‌لوپه به جنگ می‌رود اشاره کرد. اوریانا فالاچی در سن ۷۷ سالگی در ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۶ بر اثر سرطان ریه درگذشت.

بخشی از کتاب صوتی نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

بدون خودخواهی این کار را می‌کنم، فرزند. قسم می‌خورم به دنیا آوردن توهیچ لذتی برای من به ارمغان نخواهد آورد. نمی‌توانم خود را تصور کنم که دارم با شکم برآمده توی خیابان راه می‌روم. نمی‌توانم تصور کنم که از تو مراقبت می‌کنم، تو را می‌شویم و حرف زدن یادت می‌دهم. من یک زن شاغل هستم با هزار جور کار و دغدغه دیگر. پیش از این گفتم که نیازی به تو ندارم. اما چه دوست داشته باشی و چه نه، با تو ادامه می‌دهم. این خودخواهی به من تحمیل شد، حالا من به تو تحمیل می‌کنم؛ همانطور که بر مادرم و مادر بزرگم و مادر مادر بزرگم هم تحمیل شد تا اولین بشری که بشر دیگری از وجودش زاده شد. چه دوست داشت زاده شود و چه نه. شاید اگر حق انتخاب داشت، می‌ترسید و جواب می‌داد: «نه، من نمی‌خواهم به دنیا بیایم.» اما کسی نظر آن‌ها را نپرسید؛ بنابراین آن‌ها به دنیا آمدند، زندگی کردند و به انسان‌های دیگر زندگی بخشیدند و مردند؛ بی‌آنکه حق انتخابی داشته باشند. این روند میلیون‌ها سال ادامه یافت تا به ما رسید و هر بار هم خودخواهی وجود داشت؛ وگرنه سرانجام ما نیستی بود. شجاعت، فرزند. فکر نمی‌کنی دانه یک درخت به شجاعت نیاز دارد تا سطح خاک را بشکافد و جوانه بزند؟ ممکن است بادی ملایم یا پنجه یک موش آن را له کند؛ با این وجود این دانه جوانه می‌زند، محکم می‌ایستد، رشد می‌کند و دانه‌های دیگری را به وجود می‌آورد و می‌پراکند و بخشی از جنگل می‌شود. اگر روزی فریاد بزنی: «چرا مرا دنیا آوردی؟» پاسخ خواهم داد: «همان کاری را کردم که درختان به مدت میلیون‌ها سال انجام داده و می‌دهند. من فکر کردم کار درست همین است.»