بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

«آزادی» هم واژه‌ای است که آن را مثل «عشق» به لجن کشیده‌اند.

زندگی یعنی تلاش بی‌پایان، فرزند. زندگی جنگی است که هر روز از نو آغاز می‌شود و لحظات شادش آن‌قدر اندک‌اند که ناچاری بهایی گزاف بابتش بپردازی

یک زن فقط با احترام گذاشتن به خود می‌تواند احترام دیگران را به دست آورد. اگر خودش را باور داشته باشد، دیگران هم او را باور خواهند کرد

اگر زندگی رنج و عذاب است، فایده‌اش چیست؟ هرگز به من نگفتی چرا یک نفر به دنیا می‌آید. آن‌قدرصادق بودی که برایم از آن افسانه‌هایی نگویی که دیگران برای تسلی خاطر خود می‌بافند، فقط گفتی که تو هم به دنیا آمده‌ای، همانطور که مادرت و مادرش و... و این زنجیره آن‌قدر ادامه دارد که درگذشته محو می‌شود. یکی زاده می‌شود؛ چون همه زاده می‌شوند؛ چون اگر اینطور نبود، نسل بشر منقرض می‌شد.

باید می‌جنگیدی و پیروز می‌شدی. خیلی زود تسلیم شدی. تو برای زندگی ساخته نشده بودی. چطور با دو داستان و چند هشدار ترسیدی و جا زدی؟

اشتباه می‌کردی که من زندگی را باور ندارم. زندگی را باور دارم. با همه رسوایی‌هایش آن را دوست دارم و به هر قیمتی شده، زندگی می‌کنم.

دنیای ما را مردان و برای مردان ساخته‌اند.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.

من از درد نمی‌ترسم. ما با درد به دنیا می‌آییم. درد با ما رشد می‌کند، به آن عادت می‌کنیم، همانطور که به داشتن دست و پاهایمان عادت کرده‌ایم.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.