بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

«آزادی» هم واژه‌ای است که آن را مثل «عشق» به لجن کشیده‌اند.

زندگی یعنی تلاش بی‌پایان، فرزند. زندگی جنگی است که هر روز از نو آغاز می‌شود و لحظات شادش آن‌قدر اندک‌اند که ناچاری بهایی گزاف بابتش بپردازی

یک زن فقط با احترام گذاشتن به خود می‌تواند احترام دیگران را به دست آورد. اگر خودش را باور داشته باشد، دیگران هم او را باور خواهند کرد

اگر زندگی رنج و عذاب است، فایده‌اش چیست؟ هرگز به من نگفتی چرا یک نفر به دنیا می‌آید. آن‌قدرصادق بودی که برایم از آن افسانه‌هایی نگویی که دیگران برای تسلی خاطر خود می‌بافند، فقط گفتی که تو هم به دنیا آمده‌ای، همانطور که مادرت و مادرش و... و این زنجیره آن‌قدر ادامه دارد که درگذشته محو می‌شود. یکی زاده می‌شود؛ چون همه زاده می‌شوند؛ چون اگر اینطور نبود، نسل بشر منقرض می‌شد.

باید می‌جنگیدی و پیروز می‌شدی. خیلی زود تسلیم شدی. تو برای زندگی ساخته نشده بودی. چطور با دو داستان و چند هشدار ترسیدی و جا زدی؟

اشتباه می‌کردی که من زندگی را باور ندارم. زندگی را باور دارم. با همه رسوایی‌هایش آن را دوست دارم و به هر قیمتی شده، زندگی می‌کنم.

دنیای ما را مردان و برای مردان ساخته‌اند.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.

من از درد نمی‌ترسم. ما با درد به دنیا می‌آییم. درد با ما رشد می‌کند، به آن عادت می‌کنیم، همانطور که به داشتن دست و پاهایمان عادت کرده‌ایم.

مادر بودن، وظیفه اخلاقی نیست. یک حقیقت فیزیولوژیکی هم نیست. یک انتخاب آگاهانه است.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.

گفتی: «اما من می بخشمت، مادر. گریه نکن. در زمانی دیگر، به دنیا خواهم آمد.»

زندگی یعنی تلاش بی‌پایان، فرزند. زندگی جنگی است که هر روز از نو آغاز می‌شود و لحظات شادش آن‌قدر اندک‌اند که ناچاری بهایی گزاف بابتش بپردازی.

روزی که حوا سیب را از درخت چید، «گناه» نکرد؛ بلکه آن فضیلتی با شکوه بود به نام «عصیان».

اما نباید ناامید شوی. جنگیدن بهتر از برنده‌شدن است، سفرکردن زیباتر از به مقصد رسیدن است.

اگر تو شخصی باشی دارای قلب و مغز، مطمئن باش هرگز اصرار نخواهم ورزید که مطابق میل من رفتار کنی، چه مرد باشی و چه زن. فقط از تو می‌خواهم که قدر معجزه متولد شدنت را بدانی و هرگز ترسو نباشی. هیولایی هست که همیشه در کمین نشسته است. این هیولا هر روز به ما حمله می‌کند و افراد کمی از این حملات جان سالم به در می‌برند. گاهی با عنوان احتیاط، گاهی تعجیل و گاهی حکمت. به هنگام خطر ترس هم می‌آید و با از سر گذراندن آن، انسان‌ها شجاعت خود را باز می‌یابند. هیچ‌گاه نباید از مواجهه با خطر خودداری کنی. حتی وقتی ترس تو را به عقب می‌راند. به دنیا آمدن خودش به معنای خطرکردن است، خطر اینکه بعدآ افسوس بخوری که چرا به دنیا آمده‌ای.

اینگونه حرف‌زدن فقط فریب‌دادن و به دام افکندن تو است. مثل اینکه به تو بگویم زندگی مثل یک فرش نرم است که می‌توانی با پای برهنه بر روی آن قدم بزنی؛ در حالی که زندگی یک سنگلاخ ناهموار است. جاده‌ای که سنگ‌هایش باعث می‌شوند زمین بخوری و مجروح شوی. می‌توانیم با پوشیدن کفش‌های آهنین پای خود را از گزند این سنگ‌ها محفوظ داریم؛ اما این کافی نیست؛ چون سنگ‌هایی را هم به سمت سرت پرتاب خواهند کرد.

حاملگی مجازاتی نیست که طبیعت به علّت یک لحظه لذت به شما تحمیل کند؛ بلکه معجزه‌ای است که باید به طور طبیعی روند خود را طی کند، همانطور که درباره درختان و ماهی‌ها اتفاق می‌افتد و اگر اینطور باشد، نباید ازیک زن بخواهید که مثل افلیج‌ها چند ماه به پشت روی تختش بخوابد. به عبارت دیگر، حق ندارید او را از فعالیت، شخصیت و آزادی‌اش محروم کنید. آیا از مردی که در آن لحظه حتی بیش‌تر لذت برده هم چنین انتظاری دارید؟

زندگی فوق‌العاده است. زخم‌های ما با سرعتی باورنکردنی التیام می‌یابند. اگر جای زخم‌ها نبود، حتی یادمان نمی‌آمد که خونی ریخته شده است وحتی روزی جای زخم‌ها هم ناپدید می‌شود. این اتفاق برای من هم می‌افتد. همینطور است، نه؟ باید کاری کنم که اتفاق بیفتد، ناچارم.

اشتباه می‌کردی که من زندگی را باور ندارم. زندگی را باور دارم. با همه رسوایی‌هایش آن را دوست دارم و به هر قیمتی شده، زندگی می‌کنم.