کتاب تابِ طناب‌دار

رمان تاب طناب دار نوشته مهدی پناهیان در بستر حوادث سال ۸۸ اتفاق می افتد. داستان پر از گره‌ها و اتفاقات جذاب است که شخصیت‌های رمان را گاهی در فضای سیاست به تصویر می‌کشد و گاهی احساسات عاطفی آنان را در فضایی به دور از هیاهوهای سیاسی نشان می‌دهد. این کتاب تصویری از جوانان در آن دوره است و بعد شخصی و اجتماعی آن‌ها را نشان می‌دهد.

 رمان دارای سه شخصیت متفاوت و متضاد است که از لحاظ سیاسی افکار و عقاید مختلفی دارند. سخن هر یک از شخصیت ها نمایانگر افکار و عقاید متفاوت سیاسی بخشی از جامعه است.

خواندن کتاب تابِ طناب‌دار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به علاقه‌مندان به رمان‌های ایرانی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب تابِ طناب‌دار

چند نفر رو کشیدیم بیرون. آتیش داره بیشتر می‌شه. دیگه نمی‌شه خاموشش کرد. برگرد بیا بیرون. موندنت اونجا فایده نداره.»

شاسی را فشار داد و گفت: «مطمئنی بهزاد؟ کسی جا نمونده باشه!»

- آره مجتبی. خیالت راحت. همه‌شونو کشیدیم بیرون. بجنب تا آتیش خروار نشده رو سرت.

- باشه. فقط تا من نگفتم، برقو قطع نکن.

سر جایش ایستاد. با پانصد متری که دویده بود تا به نمایشگاه برسد، نفسی برایش نمانده بود. از اینکه کسی توی نمایشگاهِ درحال‌سوختن نمانده، خیالش کمی راحت شد. خواست برگردد، اما یاد کِیسی افتاد که حاوی همهٔ منابع نمایشگاه بود: تنها چیزی که احساس کرد برایش ارزش ماندن دارد و نمی‌تواند به همین راحتی از کنارش بگذرد. شاسی بی‌سیم را فشار داد: «محسن، محسن.» جوابی نیامد. چند بار دیگر محسن را صدا زد که بهزاد زودتر از او جواب داد: «مجتبی، می‌خوای چی‌کار کنی؟!»

- کِیس مادر رو برداشتید یا نه؟ کِیس مادر. شنیدی؟

بهزاد پشت بی‌سیم مِن‌ومِنی کرد. بعد، سهرابی بی‌سیم را از بهزاد گرفت و داد زد: «بیا بیرون، داداش. فدای سرت. ولش کن دیگه. یه نمایشگاه بهتر از این رو باهم می‌زنیم. کار دست خودت می‌دی. آتیشه، با کسی شوخی نداره. لج‌بازی نکن. بیا بیرون، مجتبی.»