کتاب درهم‌شکسته

درهم‌شکسته، از رمان‌های برگزیده خوانندگان نیویورک‌تایمز، نوشته کاترین مک‌کنزی است.

 درباره کتاب درهم‌شکسته

 جولی و جان دو همسایه و هم‌محله‌ای هستند، جولی نویسنده است و با همسرش دنیل زندگی می‌کند و جان پدر یک خانواده. آنها در این محله باهم آشنا  و ناخواسته وارد ماجرایی جنایی می‌شوند...

این اثر همانند دیگر آثار مک‌کنزی روایتی جذاب دارد که تعلیق داستانی آن سبب می‌شود مخاطب با هیجان داستان را تا انتها دنبال کند.

 درباره کاترین مک‌کنزی

کاترین مک‌کنزی نویسنده و وکیل کانادایی  بخاطر رمان‌هایشبه شهرت رسیده است.

 شیوه روایت داستان‌های مک‌کنزی همراه با تعلیق و دقت به جزییات است. او به عنوان نویسندهٔ پرفروش‌ترین رمان‌های سال‌های اخیر کانادا و آمریکا شناخته می‌شود.

خواندن کتاب درهم‌شکسته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به رمان‌های خارجی و ادبیات داستانی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب درهم‌شکسته

اول نوامبر، یک روز پاییزی بارانی بود. هنوز تاریک بود که بیدار شدم و مثل این بود که هرگز دوباره خورشید را نخواهیم دید. خانه بوی نم می‌داد و یادداشتی نوشتم که خاطرم باشد درموردش با دنیل صحبت کنم.

یک ماه بعداز این‌که نقل‌مکان کردیم، کارهایم روال عادی گرفت. زمانی که تنها هستی و یک روز کامل را پیش رو داری، روال عادی اهمیت پیدا می‌کند.

تمام روزهای هفته به این صورت می‌گذشتند: دویدن با سندی ساعت شش، آماده کردن صبحانه ساعت هفت‌وسی دقیقه، جروبحث با دوقلوها که لباس مدرسه بپوشند ساعت هشت، صحبت کردن با دنیل درخصوص این‌که کارهایی را که روی تخته‌گچی برنامه، پشت درِ کمد آشپزخانه نوشته‌ام، چه کسی انجام دهد ساعت هشت‌وسی دقیقه. ساعت نه‌وپانزده دقیقه حمام‌کرده پشت میزم می‌نشستم، میزی که در پاگردان بزرگ طبقهٔ دوم جلوی پنجره‌های رو به آفتاب قرار دارد و آن را به فضایی برای نوشتن اختصاص داده‌ام. بعد، تقویم کوچکی را که ترتیب داده بودم، چک می‌کردم، تقویمی که به من می‌گفت ـ از کلّ ۱۰۰، ۰۰۰ لغت ـ چه تعداد کلمه را باید آن روز می‌نوشتم. تعداد کلماتی که تا آن موقع نوشته شده بود، بالای صفحه مشخص بود. این تعداد، با آن سرعت که باید، پیش نمی‌رفت؛ یازده ماه فرصت داشتم و فقط ۷۵۰۰ کلمه نوشته بودم. یعنی تا اکتبر، ۸۳۳ لغت عقب بودم. باید سرعت بیش‌تری می‌گرفتم و حالا که روی روال افتاده بودم، می‌توانستم خودم را برسانم.

به دلایلی که هنوز برایم روشن نیست، بخشی از روال عادی این بود که با همسایهٔ روبه‌رویی‌مان، جان، غیر از در اولین روز، صحبت نکردم، با این‌که اغلب در مسیر، به هم برخورد می‌کردیم. شاید به‌خاطر حرف دنیل درمورد خوش‌وبش کردن بود، اما موقعی که در دویدن‌های روزانه‌مان از کنار یک‌دیگر می‌گذشتیم، تنها کاری که می‌کردم این بود که برایش سری تکان بدهم. او هم اصلاً تلاش نمی‌کرد با من وارد صحبت شود و بعد از چند هفته به نظرم آمد که عملاً از من دوری می‌کند. اگر دقیقاً اطراف پارک دور می‌زدم، از طرف مقابل از کنار هم می‌گذشتیم. با یک‌دیگر همان رفتار را داشتیم که همهٔ دونده‌های دیگر دارند، اما هیچ‌یک از ما برای تغییر مسیر حرکتی نمی‌کردیم. من می‌توانستم از همان اول، جهتم را عوض کنم، اما هرگز این کار را انجام ندادم. ‌