کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان

کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان نوشتهٔ پل هوور و ترجمهٔ علی قنبری است. انتشارات ورا این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی معرفی مکاتب، نظریه‌ها، شاعران و نمونهٔ اشعار است.

درباره کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان

کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان سومین کتاب از مجموعه کتاب‌های «آنتولوژی» انتشارات بوتیمار است. این مجموعه درباره مکاتب و نهضت‌های بلک مونتاین، نسل بیت، مکتب نیویورک، شعر زبان، شعر پرفورمنس و… سخن گفته است. می‌دانیم که واژهٔ پست‌مدرن برای اولین‌بار توسط «چارلز اولسون» در نامه‌ای به تاریخ ۲۰ اکتبر ۱۹۵۱ به «رابرت کریلی» از اعضای گروه بلک مونتاین در کارولینای شمالی به کار برده شد. وقتی صحبت از پست‌مدرنیسم می‌شود، انبوهی از تلقی و گفتمان‌ها به ذهن متبادر می‌شود که بعضی از آن‌ها متناقض هستند و باعث می‌شود که فکر کنیم پست‌مدرنیسم، یک نظام دلالت بسیار نامتعارف است. برخی از شاعران و منتقدان وقتی از شعر پست‌مدرن حرف می‌زنند، منظورشان شعری است که عده‌ای دیگر آن را آوانگاردیسم یا حتی نئوآوانگاردیسم می‌خوانند. نمی‌توان به مشخصه‌ها و مؤلفه‌های شعر پست‌مدرن اشاره کرد و آن‌ها را قطعی دانست. فقط می‌توان به آنچه تاکنون بوده، اشاره کرد.

شعر پست‌مدرن به‌سمتی رفته که در آن چیزی به نام صورت‌بندی و کلاسه‌بندی مطلق زبان ادبی وجود ندارد و چیزی به نام ذات شعر و یا ادبیات موجود نیست؛ بلکه این کارکردهای ویژه هستند که وجود دارند. کتاب حاضر کوشیده است تا شاعران و اشعار سروده‌شده در این مکتب را بهتر از پیش معرفی کند. این کتاب ۳ بخش دارد که به‌ترتیب عبارتند از «شعر پست‌مدرن»، «معرفی شاعران پست‌مدرن» و «مقالات». اولین بخش کتاب با عنوان «شعر پست‌مدرن» ۲ فصل دارد. بخش «معرفی شاعران پست‌مدرن» طولانی‌ترین بخش کتاب است و شامل معرفی و نمونهٔ آثار برخی از شاعران می‌شود. در بخش آخر کتاب هم که شامل چند مقاله است، این مطالب «یادداشتی برای زوزه و اشعار دیگران» نوشتهٔ آلن گینزبرگ، «چطور آوایتان را سر می‌دهید؟» نوشتهٔ امیری باراکا، «تم‌ها و واریاسیون‌ها» نوشتهٔ جان کیج، «در پرسیونیسم: یک بیانیه» نوشتهٔ فرانک اهارا و ضمیمه «شعر زبان» نوشتهٔ استیو ایونز و جنیفر مکسلی چاپ شده است.

در کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان شعرهایی می‌خوانید از: چارلز اولسون، جان کیج، جیمز لاوین، لارنس فرلینگتی، چارلز بوکوفسکی، جکسون مک لاو، جک کرواک، دنیس لورتوف، کنث کخ، فرانک اُهارا، آلن گینزبرگ، رابرت کریلی، جان اشبری، گری اسنایدر، جرومی روتنبرگ، دیوید انتین، امیری باراکا (لروی جونز)، تد بریگان، جان گیورنو، جین کورتز، دیان واکوسکی، کلارک کولیج، لین هجینیان، ران پاجت، پل ویولی، برنادت مایر، جان گادفری، واندا کلمن، آندری کودرسکو، پل هوور، ران سیلیمن، دیوید شاپیرو، ری آمانتروت، باب پرلمن، بروس اندروز، بارت واتن، دیوید لمن، آگوست کلینزالر، ایلین مایلز، جان یائو، چارلز برنستین، مکسین چرنوف.

خواندن کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر و مکتب پست‌مدرنیسم پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پل هوور

پل هوور در هریسون بورگ ویرجینیا به دنیا آمد و در اوهایوی جنوبی بزرگ شد. «نامه به انشتین در آغاز آلبرت عزیز»، «همه زیاد حرف می‌زنند»، «آواهای عصبی»، «ایده» و شعر بلند «نوول» عناوین کتاب‌های شعر پل هوور هستند. شعر بلند «نوول» پس از انتشار رمان او با عنوان « سایگون، ایلینیوس » در سال ۱۹۸۸ میلادی نوشته شد. «نوول» دشواری‌های مؤلف پست‌مدرن را به‌واسطهٔ متن‌های پیداشده، پارودی‌های کارآگاهی، ماجراها و رمانس‌ها و عقاید مؤلفانه را بررسی می‌کند. کارهای اولیهٔ این شاعر آمریکایی به‌شدت تحت‌تأثیر شعر سورئالیسم به‌ویژه اشعار «هنری میشو» و «رابرت دسنوس» و همچنین «سوگند زمین تنیس» اثر «جان اشبری» ارزیابی شده است.

شعرهای او در «همه زیاد حرف می‌زنند»، «آواهای عصبی» و «ایده» بیشتر مبتنی بر شخص‌محوری و تمهیدات غیرمتعارف مکتب نیویورک است. او مخالف «یک پُز قالبی جدیت» در نوشتن شعر است؛ التفات به‌جای موسیقی، انتزاع، ساختار و آنچه او «بلندپروازی فرم غیرمتعارف» می‌خواند، مطمح‌نظر او بوده است. در ابتدای نیمهٔ دوم دههٔ ۱۹۸۰ میلادی بود که هوور در مرکز دورهٔ بازگشت شعر تجربی شیکاگو «ماکسین چرنوف» و «الن اکویی» را همراهی کرد؛ شاعرانی که کارشان هزل‌آمیز، شهری و تصویرگرایی مبتنی بر تصویرگرایی نقاشان مکتب ایماژیست شیکاگو بود. شعر «آرزو» اثر هوور دربارهٔ تألیف و همچنین واقعیت‌های اجتماعی میدان تیانانمن پکن است. پل هوور همراه با ماکسین چرنوف، مجلهٔ «NEW AMERICAN WRITING» را منتشر کردهاست. او نویسندهٔ کتاب «آنتولوژی شعر پست مدرن جهان» است.

بخشی از کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن جهان

«چارلز بوکفسکی در آندرناخ آلمان متولد شد و در سه‌سالگی به آمریکا رفت. او در لوس‌آنجلس بزرگ شد و در همان‌جا سال‌ها در سرویس پستی ایالات‌متحده مشغول به کار بود. اشعار بوکفسکی اگرچه حاکی از وجوه اعترافی و فضای تیره‌وتار اگزیستانسیالیستی شعر بیت و نیز لحن آمریکایی است اما او به‌صراحت، وجه شهودی و شمن‌باوری در خدمت شعری غنایی پانسیونی را رد می‌کند.

بعضی از آثار او عبارت‌اند از:

- روزها می‌گریزند مثل اسب‌های وحشی بر روی تپه‌ها ‌(۱۹۶۹)

- مرغ مینا برایم آرزوی موفقیت دارد ‌(۱۹۷۲)

- سوختن در آب غرق شدن در شعله ‌(اشعار ‌۷۳- ‌۱۹۵۵)

- عشق سگی است از جهنم ‌(۱۹۷۷)

- جنگ تا ابد؛ اشعار ‌۶۶- ‌۱۹۴۶ ‌(۱۹۸۸)

- واپسین شب اشعار زمین ‌(۱۹۹۲)

او همچنین به‌عنوان یک رمان‌نویس و نویسندهٔ داستان‌های کوتاه نیز شناخته‌شده است.

بوکفسکی در ابتدای کارش شعرهای روایی-اتوبیوگرافی می‌نوشت. جولین اسمیت منتقد دربارهٔ کارهای او این‌گونه می‌نویسد: ‌«بوکفسکی از جان فانته این ایده را گرفته که خیابان‌های لوس‌آنجلس ‌(نه هالیوود) یک جهان داستانی واقعی را عیان می‌کند و از سلین نیز مردم‌گریزی افراطی را وام گرفته است؛ اما ارنست همینگوی ‌(تأثیرگذارترین مدرنیست) او را صاحب نقش مردی یکه‌تاز، یک ماتریال اگزیستانسیالیست و یک تجربه‌گرا که به‌سوی لحن آمریکایی یورش می‌برد، نمایانده است».»