پل هوور

پل هوور در هریسون بورگ ویرجینیا به دنیا آمد و در اوهایوی جنوبی بزرگ شد. «نامه به انشتین در آغاز آلبرت عزیز»، «همه زیاد حرف می‌زنند»، «آواهای عصبی»، «ایده» و شعر بلند «نوول» عناوین کتاب‌های شعر پل هوور هستند. شعر بلند «نوول» پس از انتشار رمان او با عنوان « سایگون، ایلینیوس » در سال ۱۹۸۸ میلادی نوشته شد. «نوول» دشواری‌های مؤلف پست‌مدرن را به‌واسطهٔ متن‌های پیداشده، پارودی‌های کارآگاهی، ماجراها و رمانس‌ها و عقاید مؤلفانه را بررسی می‌کند. کارهای اولیهٔ این شاعر آمریکایی به‌شدت تحت‌تأثیر شعر سورئالیسم به‌ویژه اشعار «هنری میشو» و «رابرت دسنوس» و همچنین «سوگند زمین تنیس» اثر «جان اشبری» ارزیابی شده است.

شعرهای او در «همه زیاد حرف می‌زنند»، «آواهای عصبی» و «ایده» بیشتر مبتنی بر شخص‌محوری و تمهیدات غیرمتعارف مکتب نیویورک است. او مخالف «یک پُز قالبی جدیت» در نوشتن شعر است؛ التفات به‌جای موسیقی، انتزاع، ساختار و آنچه او «بلندپروازی فرم غیرمتعارف» می‌خواند، مطمح‌نظر او بوده است. در ابتدای نیمهٔ دوم دههٔ ۱۹۸۰ میلادی بود که هوور در مرکز دورهٔ بازگشت شعر تجربی شیکاگو «ماکسین چرنوف» و «الن اکویی» را همراهی کرد؛ شاعرانی که کارشان هزل‌آمیز، شهری و تصویرگرایی مبتنی بر تصویرگرایی نقاشان مکتب ایماژیست شیکاگو بود. شعر «آرزو» اثر هوور دربارهٔ تألیف و همچنین واقعیت‌های اجتماعی میدان تیانانمن پکن است. پل هوور همراه با ماکسین چرنوف، مجلهٔ «NEW AMERICAN WRITING» را منتشر کردهاست. او نویسندهٔ کتاب «آنتولوژی شعر پست مدرن جهان» است.