کتاب یک روایت غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی؛ انتخابات ۹۶

کتاب یک روایت غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی؛ انتخابات ۹۶ مجموعه روایاتی درباره انتخابات سال ۱۳۹۶ به قلم معین فرخی است.

درباره کتاب یک روایت غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی؛ انتخابات ۹۶

روایات معین فرخی از انتخابات مستقیما به انتخابات به معنای سیاسی‌‌اش مرتبط نیستند بلکه نوشته‌ها، خاطرات و برداشت‌هایی از روزهای انتخابات ۹۶ در زندگی شخصی نویسنده‌اند. تجربه‌های کسی که در ستادها و همایش‌های مختلف حضور داشته است و می‌خواهد از فضای انتخابات در ایرانِ ۱۳۹۶ سر دربیاورد.

فرخی، خود این نوشته‌ها را روایتی غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی می‌خواند، روایتی که حداکثر اطلاعات پشت پرده‌ای که ممکن است به شما بدهد چیزهای بی‌اهمیتی است مثل پشت صحنهٔ اتفاقاتی که خودتان در اینترنت دیده‌اید. 

فرخی در دوران انتخابات به عنوان ناظری عادی وارد ستادها و میتینگ‌ها می‌شود و سعی می‌کند تا گزارشی از وضعیت متلاطم و پرالتهاب آن روزها و تقابل و تصادم باورها و طرفداران نامزدها بنویسد و آن روزها را با قلمش ترسیم کند. او درواقع، در این کتاب، درباره برخورد انسان با مفهوم انتخابات نوشته است. او در کتابش به جستجوی نگاه جمعی مردمی می‌رود که در زمانی شکل می‌گیرد و بعد از آن به سرعت ناپدید می‌شود. 

 خواندن کتاب یک روایت غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی؛ انتخابات ۹۶ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 این کتاب برای علاقه‌مندان به ناداستان و روایات واقعی و مستند، جذاب است و البته به دلیل ماهیت جامعه‌شناختی‌اش می‌تواند به کار پژوهشگران علوم اجتماعی هم بیاید.

 بخشی از کتاب یک روایت غیرسیاسی از یک اتفاق سیاسی؛ انتخابات ۹۶

۹ اردیبهشت ۹۶ فردای مناظرهٔ اول. روزی دم‌کرده که با تناوب آفتاب و ابر شروع شده است و تا عصر همین‌طور ادامه پیدا می‌کند.

تهران، ضلع شمالی پارک شهر، سالن شهدای هفتم تیر. با ظرفیت شش هزار نفر۳.

سالنی با شصت سال قدمت که برای استفاده در مسابقات جهانی وزنه‌برداری ساخته شده و حالا در اختیار فدراسیون کشتی است. سه سال پیش در جریانِ مسابقات جهانی کشتی فرنگی، که با قهرمانی ایران به اتمام رسید، درِ ورودی آن در اثر ازدحام جمعیت شکست. این‌بار درِ ورودی شکسته نشده، اما جای نشستن هم نیست. تا کمی قبلِ ساعت شش و بیست دقیقه که خودِ کاندیدا (سیدابراهیم رئیسی، معاون سابق قوهٔ قضاییه) سخنرانی‌اش را آغاز کند این شش هزار نفر پراکنده‌اند: ایستاده، نشسته، دست‌درازکرده برای بطری آبی که چند نفر بین تماشاگرها پخش می‌کنند، با نگاه‌های گه‌گاه به جایگاه «خواهران» پشت‌سر سخنران و کف سالن، جایی که عده‌ای روی زمین دوزانو و چهارزانو نشسته‌اند و باقی پشت‌سرِ نشسته‌ها ایستاده‌اند، گوش به سخنان مسجع مجری دربارهٔ مردم‌دوستی و خدمت‌گزاریِ کاندیدا و ضرورتِ تعجیلِ ظهور آقا امام زمان در این انتخاب («با انتخاب رئیسی می‌خواهیم بگوییم که منتظریم»، «آقاجان ما همین گوشهٔ جهان خوب‌ایم.») گاهی دست در جیبِ شلوار فروبُردن برای بیرون آوردن موبایل (این‌جا موبایل همیشه به دست مردم نچسبیده)، که در نهایت همهٔ این انتظار که چند وقت یک‌باری هم با صدای شعارِ چند نفری فراموش می‌شود، می‌رسد به این‌که مجری شروع کند به شعار دادن و از حضار بخواهد با او همراهی کنند («آقایون بگند “این‌همه لشکر آمده”، خانومای محترمه بگند “به عشق رهبر آمده.”») این شعارها هم انگار بیشتر دست‌گرمی‌اند برای مراسم اصلی، سخنرانی رئیسی، که در نهایت معلوم شد اصلِ مراسم آن سخنرانی نبوده و بیشتر همین شعارها بوده (چون قرار نبود حرف جدیدی زده شود و بیشتر پوشش خبری مراسم هم از جمعیت و شعارهای‌شان بود تا حرف‌های رئیسی)، ولی به‌هرحال، همه منتظر ورود رئیسی‌اند.