دانلود و خرید کتاب فلسفه و حقیقت

کتاب فلسفه و حقیقت، اثر پژوهشی سیدمسعود حسینی، رویارویی هایدگر و گادامر در تفسیر آموزه‌ی افلاطون در مورد موضوع حقیقت است. 

درباره‌ی کتاب فلسفه و حقیقت

حقیقت چیست؟ این پرسش بنیادین یکی از مهم‌ترین پرسش‌هایی است که سال‌های سال است که فیلسوفان در تلاش هستند تا جوابی برای آن پیدا کنند. به نظر می‌رسد که صحبت و گفتگو پیرامون موضوع حقیقت در غرب، دو نقطه عطف تاریخی و مهم را پشت سر گذاشته است. این دو نقطه عطف هم یکی دیدگاه افلاطون نسبت به موضوع و دیگری دیدگاه هایدگر است. البته که گادامر نیز از منظرِ بحث از حقیقت و نگرشِ هایدگر به افلاطون، در مقابلِ هایدگر موضع‌گیری می‌کند. بنابراین کتاب فلسفه و حقیقت را می‌توان رویارویی هایدگر و گادامر در تفسیر آموزه‌ی افلاطون دانست. سیدمسعود حسینی در کتاب فلسفه و حقیقت ابتدا مقدمه‌ای درباره‌ی این موضوع بیان می‌کند و سپس به تبین آرا و عقاید و نظریات هرکدام می‌پردازد. 

کتاب فلسفه و حقیقت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر به فلسفه علاقه دارید و از مطالعه فلسفه مدرن لذت می‌برید، خواندن کتاب فلسفه و حقیقت برای شما بسیار لذت‌بخش خواهد بود.

بخشی از کتاب فلسفه و حقیقت

افلاطون امرِ زیبا را آن چیزی توصیف می‌کند که به‌واضح‌ترین وجه می‌درخشد و ما را به جانبِ خود می‌کشد، آن هم در مقام ِ خودِ رؤیت‌پذیریِ امرِ ایدئال. در امرِ زیبا که در طبیعت و هنر عرضه شده، روشن‌گریِ قانع‌کنندهٔ حقیقت و هماهنگی را تجربه می‌کنیم، که ما را به این اقرار وامی‌دارد: «این حقیقی است.» ... امرِ زیبا ... به ما اطمینان می‌دهد که حقیقت چندان دور از ما و دسترس‌ناپذیر نیست، بلکه ممکن است در بی‌نظمیِ واقعیت با همهٔ نقص‌های‌اش، مخدوش‌بودن‌اش، اغراق‌آمیز بودن‌اش و ابهاماتِ مقدرش طرفِ مواجهه قرار گیرد. کارکردِ وجودشناسانهٔ امرِ زیبا پل زدن بر روی شکافِ میانِ امرِ ایدئال و امرِ واقعی است (Gadamer, ۱۹۸۶b, ۱۴-۱۵)

می‌توان گفت حقیقت زیباست، به این معنا که حقیقت خود را مقرون به بداهتِ بالذاتِ زیبایی عرضه می‌دارد. این بداهتِ بالذات نوعی یقین نیست. هر ادعای صدق و کذب‌پذیری ممکن است موردِ تردید قرار گیرد، اما امرِ حقیقی خود را در امرِ زیبا نشان می‌دهد، به این معنا که امرِ حقیقی نوعی درخشش دارد. بدین طریق گادامر بر متافیزیکِ نور تکیه می‌کند که افلاطون از پارمنیدس اخذ کرد. گادامر می‌گوید: «رابطهٔ نزدیکی که میانِ درخششِ امرِ زیبا و بداهتِ امرِ فهمیدنی وجود دارد بر متافیزیکِ نور مبتنی است. این دقیقاً همان رابطه‌ای بود که پژوهشِ هرمنوتیکی ما را بدان راهبری کرد» (Gadamer, ۱۹۷۵, ۴۷۸).

گادامر معتقد است سنتِ متافیزیکِ نور ممکن است ما را از بن‌بستِ شکاکیت و بنیادگرایی برهاند، زیرا منابعی برای بازاندیشی در مفهوم ِ حقیقتِ خودمعتبرساز و خودروشنگر در اختیار می‌نهد که دچارِ خطای یکی گرفتنِ «نور» با یقین نمی‌شود. بصیرتِ افلاطون به زیبایی و رابطهٔ زیبایی با حقیقت، راهی تازه است برای اندیشیدن به حقیقتی که در علوم ِ انسانی خود را به ما نشان می‌دهد. چنین حقیقتی هرگز آن نوع یقینی را که علوم ِ طبیعی جست‌وجو می‌کنند افاده نمی‌کند.