کتاب دیدار با شاعران؛ مولانا، حافظ، اقبال لاهوری، حمیدی شیرازی، بیژن جلالی، احمد شاملو، فروغ فرخزاد

«دیدار با شاعران؛ مولانا، حافظ، اقبال لاهوری، حمیدی شیرازی، بیژن جلالی، احمد شاملو، فروغ فرخزاد» نوشته صدیق قطبی یادداشت‌های این نویسنده درباره این شاعران، جهان‌بینی و تعالیم آنها است.

در بخش دیدار با حافظ و در بخشی به نام «فراغت» از منظر حافظ می‌خوانید:

فراغت» از منظر حافظ، زمان استراحت نیست، آسوده‌خاطری و بی‌تشویشی است. آنجا که زمان دلشوره ندارد. فکر گیج و گم نیست. موج‌های خاطر رام و آرامند.

فراغت آنجاست که می‌دانی رسیدنی در کار نیست. مقصد ناپیداست و راه بی‌پایان. از این‌رو بهتر است راه را دل‌آسوده طی کنی. فارغ‌دلانه سیر کنی:

سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن/ ای ساروان فروکش کاین ره کران ندارد

می‌گوید راه کران ندارد، پس سرمنزل «فراغت» را نباید از کف داد.

حافظ بی‌خویشی و مست‌کیشی را می‌خواهد؛ چرا که به او «فراغت» می‌بخشد و فراغت حادثه‌ای بیرونی نیست. رخدادی انفسی و درونی است:

طبیب عشق منم باده ده که این معجون/ فراغت آرد و اندیشهٔ خطا ببرد

«اندیشهٔ خطا بُردن» می‌تواند دو معنا داشته باشد. یکی اینکه تو را از اندیشیدن که همانا خطا کردن است، مانع می‌شود. دیگر اینکه تو را از کندوکاو در کاستی‌ها و حُفره‌های جهان و زندگی بازمی‌دارد.

مست‌آیینی بی‌خویشی و استغنایی می‌بخشد که لازمهٔ «فراغت» است:

خوشا آن دم کز استغنای مستی/ فراغت باشد از شاه و وزیرم

دیگر خود را با کسی یا چیزی مقایسه نمی‌کنی و در آن خودبسندگی و بی‌نیازی به «فراغت» می‌رسی.