بیدل دهلوی

«ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارلاس» در سال ۱۰۵۵ هجری قمری به دنیا آمد. او متخلص به بیدل و نیز مشهور با نام بیدل دهلوی و شاعر پارسی‌سرای سبک هندی در اواخر قرن ۱۱ و اوایل قرن ۱۲ هجری است. اشعار بیدل دهلوی، افکار عرفانی با مضامین پیچیده، استعارات و کنایات درهم‌آمیخته، خیال‌پردازی و ابداع مضامین تازه با دقت و موشکافی بسیار را در بر دارد. او در نظم و نثر سبکی خاص داشته و از بهترین نمونه‌های «سبک هندی» به شمار می‌آید. این شاعر ایرانی بیش از ۱۰۰ غزل همراه با ترکیب‌بند، ترجیع‌بند، قصاید، قطعه، رباعیات و مخمسات سروده است. بخشی از آثار او شامل عرفان، طلسم حیرت، «طُور معرفت» (مثنوی دوم از مثنویات عرفانیات بیدل دهلوی، در ۳۰۰۰ بیت و بر وزن «یوسف و زلیخا»ی جامی و «شیرین و خسرو»ی امیرخسرو دهلوی) و محیط اعظم است و بخشی دیگر چهار عنصر، رقعات و نکات را در بر می‌گیرد. محمدرضا شفیعی کدکنی یکی از شاعران معاصر است که کتابی را دربارهٔ بیدل دهلوی نوشته؛ «شاعر آیینه‌ها». کتاب‌های دیگری نیز دربارهٔ این شاعر قدیم نوشته شده‌اند. بیدل دهلوی در سال ۱۱۳۳ هجری قمری درگذشت.