کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث

کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث بخشی از اشعار یکی از مشهورترین شاعران شعر معاصر ایران است. این کتاب را نشر مروارید منتشر کرده است.

درباره کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث متولد اسفند ۱۳۰۷، مشهد- درگذشته ۴ شهریور ۱۳۶۹ است. او شاعر پرآوازه و موسیقی‌پژوه ایرانی بود نام و تخلصش در اشعارش «م. امید» بود.

اشعار او عموما درون‌مایه اجتماعی دارند و حوادث زندگی مردم در آن زمان را به تصویر کشیده است و لحن حماسی آمیخته با صلابت و سنگینی شعر خراسانی ویژگی او است و اشعار او در بردارنده‌ی ترکیبات نو و تازه بوده است. مهدی اخون ثالث کلاسیک ترین شاعر متجدد در شعر معاصر فارسی است. زیرا زبان شعری او به رغم تمامی ناقدان شعر و ادب، دارای ویژگی کهن گرایانه بوده است.

اخوان ثالث در شعر کلاسیک فارسی توانمند بود. وی به شعر نو گرایید و آثاری در هر دو نوع شعر به جای نهاد. همچنین، او آشنا به نوازندگی تار و مقام‌های موسیقیایی بوده است. در این مجموعه ۲۰ شعر از کتاب ارغنون، ۱۰ شعر از کتاب زمستان، ۱۰ شعر از کتاب آخر شاهنامه، ۱۰ شعر از کتاب از این اوستا، ۱۱ شعر از کتاب زندگی می‌گوید...، ن۹ شعر از کتاب در حیاط کوچک پائیز در زندان، ۱۲ شعر از کتاب دوزخ، اما سرد، ۱۷ شعر از کتاب ترا ای کهن بوم و بر دوست دارم گردآوری شده است. 

اخوان‌ وزن‌ را لازمۀ شعر می‌داند و آن‌ را در تنظیم‌ و ترتیب‌ مصراعها و پاره‌های‌ كوتاه‌ و بلند شعر خود مراعات‌ می‌كند، اما در باب‌ قافیه‌ تا این‌ اندازه‌ اصرار و تأكید ندارد، هرچند كه‌ در شعر او قافیه‌ دارای‌ محل‌ و اهمیت‌ خاص‌ است‌. وی‌ در به‌كارگیری‌ صنایع‌ بدیعی‌ گاهی‌ نوآوری‌هایی‌ دارد، همچون‌ تشبیه‌ مشبه‌ به‌ همان‌ مشبه‌ و نیز آوردن‌ وصف‌هایی‌ مشتق‌ از موصوف‌ برای‌ همان‌ موصوف‌، چون «سكوت‌ ساكت‌» و «عدل‌ عادل‌». این‌ها از جملۀ تعبیراتی‌ است‌ كه‌ شاید كمتر بتوان‌ نظیر آنها را در آثار شعرای‌ پیش‌ از او پیدا کرد. 

خواندن کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شعر معاصر پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث

اگر رها کند ایّام ازین قفس ما را

سبوی باده و گلبانگ چنگ بس ما را

شکوفه‌ها بشکفتند و باغ پرگل شد

ولی به برگ گلی نیست دسترس ما را

«هوا خوش‌ست و چمن دلکش‌ست» و می‌خشکد

به دل شکوفۀ شوق و گل هوس ما را

بهار پا به رکاب‌ست و پای ما در بند

رها کنید خدا را، ازین قفس ما را

به حیرتم که در آزار ما چرا کوشند

که کس ندیده در آزار هیچکس ما را

دو ترک چشم تو آشوبگر سیه مستند

ولی به‌طیره گرفته‌ست این عسس ما را!

غریق و مست می‌ زنده‌رود و کارونیم

چه نسبت‌ست بدان ساحل ارس ما را؟

شکوفۀ هنرم، ظلم بین که گردون کرد

اسیر پنجۀ یک مشت خار و خس ما را

جز «آسمان» که بود «آشنا»ی اختر من

«امید» امید نباشد به هیچکس ما را

زندان «ز»

اردیبهشت ۱۳۳۳

***

شکر یک بوسه

پریان دوش پر بسته گشودند مرا

بوسه و باده ز غمخانه ربودند مرا

پس آن پرده، که تا دوش مرا بار نبود

بودم و روی بسی راز نمودند مرا

پرده‌داران نهانخانۀ اسرار مگو

مست کردند چو آن پرده گشودند مرا

بر لب چشمه نهادند لب تشنۀ من

درد و رنج از دل غمدیده زدودند مرا

تا سحر شمع شبستان غزل بودم و عشق

پریان بس غزل نغز شنودند، مرا

دوستان کهنم حسرت و اندوه از دور

با سرانگشت شگفتی بنمودند مرا

نغمه‌سازان طربخانۀ جادوی بهشت

دامن افشان چو یکی نغمه سرودند مرا

وه که کشتند مرا مستی و می، بسکه چو گل

بسرا پای تو کشتند و درودند مرا

بر لبت بود لب من که ملایک ز سپهر

همه دیدند و بدین بخت ستودند مرا

***

بیش ازین من چه بگویم دگر «امید» که دوش

ناز و نوش و لب جانان، همه بودند مرا

چشم دارم که نصیبم شود این دولت باز

گرچه دانم که بسی ‌چشم حسودند مرا

تهران بهمن‌ماه ۱۳۳۳