کتاب درخت وهم

«درخت وهم» مجموعه شعری از فرشید خیرآبادی (-۱۳۵۸) است.

خیرآبادی در خصوص سبک و ساختار اشعار خود می‌گوید: «ساختار شعرم (شعر همان هنر) رابر شعر آزاد استوار می‌کنم، نه وام‌دار ساختار کهن، نه حتی نیمایی. از کومه‌ی شاملو نیز کوچ می‌کنم و میروم تا از پست‌مدرنیزم بگذرم و به شعر آزاد برسم.

در رفتن‌های مدام، آرام آرام واژگان، مفهوم واژه‌نامه‌ای خود را رها می‌کنند و معنای جدید می‌گیرند. دستور زبان می‌شکند و گاه درهم‌می‌پاشد. چند معنایی و بی‌معنایی حادث می‌شود و حضور مخاطب هنر به عنوان رکن سوم اثر حلول می‌کند. آنسان که همه‌ی هنر به اوج موسیقی می‌رسد، من نیز، به حوصله‌ی موسیقی نزدیک می‌شوم.

«هنر می‌رود و من پسِ او می‌دوم.»»

در نمونه‌ای از اشعار این مجموعه می‌خوانیم:

بسانِ پرنده که پر زَد زِ دستانِ باد وُ

فرازِ بود وُ نبود وُ

پرگشود وُ شد سوی کرانه‌های باد

بسانِ پرنده‌ی ناممکن

که نمیرد به بند وُ دربند

بال شد وُ زِ دستان شد وُ

همراهِ خاطراتِ موج وُ

موج سوارِ کرانه‌های جنوب

که از جانبِ شمال رَد می‌شد

او نیز گذشت

زِ خود وُ دستان گذشت

رد شد از خاری خاک وُ

خانه‌ای درگیرِخاشاک وُ

خامیِ خیالِ خوب وُ

چه می‌دانی؟ که رفت

مرغکی بود که جَست وُ

جانی که رَست وُ

باوری که رُست

در هوایی خوب

برای هلاکتِ خواستن