با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب سفر به سرزمین آریایی‌ها (سفرنامه افغانستان)

نویسنده:امیر هاشمی‌مقدم

انتشارات:انتشارات سپیده باوران

دسته‌بندی:

امتیاز

۴.۳از ۳۴ رأیخواندن نظرات

۴٫۳

(۳۴)

خواندن نظرات

معرفی کتاب سفر به سرزمین آریایی‌ها (سفرنامه افغانستان)

امیر هاشمی مقدم (-۱۳۶۰) در «سفر به سرزمین آریایی‌ها» از سفر خود به کشور افغانستان، همسایه شرقی کشور و بخش همیشگی و جدایی‌ناپذیر قلمرو فرهنگی سرزمین ایران و «خراسان بزرگ» نوشته‌است. در مقدمه کتاب نویسنده دلیل سفر خود به این کشور را این گونه نوشته‌است: اینکه چرا آرزویم دیدن افغانستان بود، به نظر خودم جای هیچ توضیحی ندارد. اینجا بخشی از حوزه‌ای است که ما آن‌ را ایران بزرگ فرهنگی (و نه سیاسی) می‌نامیم؛ هرچند بسیاری از دوستان افغانستانی ترجیح می‌دهند به مرکز خراسان بزرگ بودن اینجا اشاره کنند. خراسان بزرگ در کشورهایی چون ایران، افغانستان، ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان و بخش اویغور کشور چین پراکنده شده است و افغانستان تنها کشوری است که با همه این کشورها مرز مشترک دارد. در این سفرنامه شما با شهرها و مناطق مهم این کشور مانند هرات، بامیان، کابل، مزارشریف و بلخ و پیشینه‌ و فرهنگ و شناسنامه‌شان آشنا و بی‌شک عاشق این سرزمین رویایی خواهیدشد.

نظرات کاربران

زهره.قاف

۱۳۹۹/۰۴/۲۴

سالها پیش، همان زمانی که جانستان کابلستان رضا امیر خانی منتشر شد، خواندمش و احترامم به افغان های عزیز دو چندان شد.. این کتاب مکمل بسیار خوبی بر اون کتابِ... در کل خواندن سفرنامه و تاریخ چنین کشورهایی برای خیلی از ماها

- بیشتر

أبوٰمُخلــــِـــٰـــصْ

۱۳۹۸/۱۰/۲۳

افغانستان سرزمین زیبایی ها! دوستم در سفر به افغانستان میگفت اونجا در پروازها خبری از پروتوکُل هوانوردی نیست! خلبان میگه :برج مراقبت مِی خواهم پّرٓه کِنِم برج مراقبتم میگه: مِیْ تٓوانِی پّٓرٓ ه کِنِی! کتابی زیباست! به اهل فرهنگ هنر و ادبیات کهن فارسی

- بیشتر

fateme_seyed

۱۳۹۹/۰۱/۱۸

دمش گرم بابا بعد کتاب جانستان کابلستان فک نمیکردم بازم از اینجور نویسنده هایی ک بدون تعصب در مورد وطن من می‌نویسند وجود داشته باشه... برای من ک هیچ وخت وطنم رو ب چشم ندیدم خیلی جالبه سفرنامه افغانستان.. امیدوارم

- بیشتر

S.Abolqasem

۱۳۹۸/۱۲/۱۹

کتاب خیلی خوبی بود، متن کتاب هم روان بود و نویسنده به جزئیات زیادی اشاره کرده که نشان از دقت نظر نویسنده داره، فقط در مواردی زیادی به تاریخ پرداخته که باعث ملال خواننده میشه.

مجید

۱۳۹۷/۰۸/۲۶

خیلی عالی بود سفری جذاب به افغانستان . جایی که آرزو دارم روزی ببینم

Moona

۱۳۹۷/۰۹/۱۱

کتاب بسیار جالبیه. هم عمق داستان که به فرهنگ و عادات و آداب و رسوم برمیگرده، هم اتفاقات جالب و عجیبی که رخ میده و هم نوع نوشتاری که نویسنده انتخاب کرده که جذابیت ماجراها رو بیشتر میکنه

صبا

۱۴۰۱/۱۲/۱۳

خیلی برام جالب بود که درباره کشور همسایه مون که بهترین دوستم از اونجاست اطلاعات خوبی بدست بیارم انگار که خودم اونجا رفته باشم. از مقدمه اش میشه فهمید که نویسنده بی طرف نگاه می کنه و نظراتش رو با

- بیشتر

یا محمد مصطفی

۱۴۰۰/۱۱/۲۳

روایت جالبی بود پسندیدم حتمن مطالعه فرمایید

۱۴۰۰/۰۸/۲۵

کتاب خیلی خوبی بود! اطلاعات تاریخی مفیدی داره و خیلی جذابه تا جایی که تشویق شدم به افغانستان سفر کنم!! ان شاء الله زودتر صلح برقرار بشه.😊

Maryam Kazemi

۱۳۹۹/۰۵/۰۹

کتاب سفرنامه ی به افغانستانه نویسنده نثر اصلا جذابی نداشت و من خیلی جاها حوصله م سر رفت خیلی جا ها هم بیش از حد از تاریخ افغانستان گفته و واقعا از حالت سفرنامه خارج شده کتاب در کل به نظر من

- بیشتر

بریده‌هایی از کتاب

همیشه در بین بخشی از مردم ما رایج بوده که افغانستانی‌ها آدم می‌کشند و پول می‌دزدند و به هر ترتیب میزان جرم و جنایت‌شان بالا است. اما آیا به راستی اینگونه است؟ یقیناً نه. بلکه از آنجا که حساسیت ما نسبت به اعمال آنها بیشتر است، اگر در یک روز صدها جرم و جنایت در کشور رخ دهد، ما تنها به آن جرائمی توجه می‌کنیم که افغانستانی‌ها عاملش بوده‌اند. متأسفانه رسانه‌ها در این زمینه بیش از بقیه فعال‌اند.

ایران آزاد

«ما جنگ نمی‌خواهیم:، «جنگ بس است»، «ما صلح می‌خواهیم»

أبوٰمُخلــــِـــٰـــصْ

در واقع این اتفاق (سرنگونی حکومت مرکزی توسط عده‌ای جنگجو) بارها و بارها در تاریخ ایران رخ داده بود، اما چون افغانها از ایران جدا شدند، حالا ما نسبت به آنها احساس نفرت داریم؛ و الا اگر اکنون بین قندهار و دیگر بخشهای افغانستان با ایران کنونی جدایی رخ نداده بود، در کتب تاریخی‌مان لابد می‌خواندیم که: «محمود که از ضعف و فساد دربار صفوی به تنگ آمده بود و نمی‌توانست تحمل کند که صفویان این همه به مردم ایران جور و ستم کنند، با همراهی عده‌ای از قندهاری‌های دلاور علیه صفویان شورید و توانست ایران را از دست آنها نجات داده و سلسله افغانان را بنیان نهد»

ایران آزاد

اما تعارف به کنار، رفتارهای ما نژادپرستانه نیست؟ با کسانی که از فرهنگ و دین و تاریخ با ما یکسان‌اند؟ حتی اگر واژه نادرست نژاد را هم فرض بگیریم، نژاد بسیاری‌شان هم با ما یکی است. کودکان آنها را به مدارس راه نمی‌دهیم و آنگاه که راه بدهیم هم گاهی اخبار برخوردهای ناشایست‌مان با دانش‌آموزان افغانستانی در صدر اخبار دنیا قرار می‌گیرد. در چنین شراطی طبیعی است که مردم ناآگاه هم گوی سبقت از مسئولان بربایند و مثلاً در شهر صدوق یزد روی پارچه‌ای بزرگ بنویسند: «ما به هیچ عنوان راضی به ثبت‌نام اتباع خارجه (افغان) در این آموزشگاه نیستیم. از طرف اهالی شهیدپرور فیروزآباد». یا والدین دانش‌آموزان مدرسه‌ای در کن تهران، جلوی مدرسه فرزندشان تحص کنند؛ چرا که نمی‌خواهند فرزندان‌شان در کنار دانش‌آموزان افغانستانی در یک مدرسه باشند. این اقدام آدم را یاد شعارهای بازمانده‌های نژادپرستان در دهه ۱۹۷۰ امریکا می‌اندازد که روی پارچه و مقوا می‌نوشتند که نمی‌خواهند فرزندان (سفیدپوست) شان با سیاه‌پوستان در یک مدرسه باشند

S.Abolqasem

شاید چنانچه ایرانی‌ها می‌دانستند اگر افغانستان را از تاریخ و فرهنگ و ادبیات‌شان جدا کنند، دیگر چیز زیادی برای‌شان باقی نمی‌ماند؛ شاید اگر می‌دانستند افغانستان امروزی محل زادگاه یا آرامگاه بزرگانی چون ابوریحان بیرونی، ناصر خسرو، خواجه عبدالله انصاری، دقیقی، مولوی، جامی، سنایی غزنوی، مسعود سعد سلمان، کمال‌الدین بهزاد، امیر علی‌شیر نوایی، گوهرشاد بیگم و بسیاری دیگر از مشاهیری بوده که به آنان افتخار می‌کنیم؛ اگر می‌دانستند خراسان بزرگ، بیشترش در خاک افغانستان امروزی است و از چهار شهر و مرکز این خطه (هرات، بلخ، مرو و نیشابور) تنها یکی در ایران، و دو تای اصلی در افغانستان است؛

S.Abolqasem

شاید بسیاری از ما که اکنون خود را تافته جدا بافته از افغانستانی‌ها می‌دانیم، اصل و نسب‌مان به این کشور باز گردد. به قول زنده‌یاد احمد شاملو: «نَسَبَم با یک حلقه، به آوارگان کابلی می‌پیوندد».

S.Abolqasem

افغانستان را ترک کردم به این امید که روزی دوباره برگردم تا از زرنج که از مراکز عیاران بوده دیدن کنم؛ تا «سفر قندهار» بروم؛ تا از آرامگاه بیرونی و سلطان محمود غزنوی در غزنی که پایتخت فرهنگی جهان اسلام است دیدن کنم؛ تا دره پنج‌شیر را از نزدیک ببینم و به دیدار آرامگاه شیر دره پنج‌شیر بروم؛ تا بروم و در میان مردمان نورستان پژوهشی مردم‌نگارانه و طولانی انجام دهم؛ تا گنبدهای زیبای چخچران را بنگرم؛ تا مازندران و یمگان بدخشان را با چشمانم ببینم و آرامگاه ناصرخسرو را زیارت کنم؛ تا به دره واخان بروم و زیباترین مناظر طبیعی را در آنجا نظاره‌گر باشم؛ و از همه مهمتر، به آرزوی دیرینه‌ای که دارم و آن، پیاده رفتن از هرات به بلخ است و دیدن ولایتهای بادغیس، فاریاب و جوزجان در این مسیر، جامه عمل بپوشانم. خدایا تا آن روز که امیدوارم نزدیک باشد، امنیت را به این سرزمین و مردمانش بازگردان!

S.Abolqasem

توصیه می‌کنم که حتماً کتاب کوچک ۹۰ صفحه‌ای «سقوط اصفهان به روایت کروسینسکی» خوانده شود. کروسینسکی کشیش لهستانی در اصفهان بود که سالهای پایانی حکومت صفویان و حمله و پیروزی افغانان را با چشم دید و گزارشهای دقیقی درباره آنها نوشت.

S.Abolqasem

سیدجمال‌الدین اسدآبادی (متولد اسدآباد یا اسعدآباد، مرکز ولایت کُنَر در شرق افغانستان) احتمالاً وزیر یکی از پادشاهان همین دوره هرج و مرج، یعنی امیرمحمد اعظم خان است و نخستین روزنامه این کشور به نام «کابل» نیز به همین سید جمال منسوب است (برای من همین سند بس است که او خودش را «افغانی» می‌نامید و اینکه حالا ما هی بخواهیم بگوییم به دلیل مصلحت اتحاد جهان اسلام این کار را کرده بود، دردی را دوا نمی‌کند).

S.Abolqasem

قرار بود ساعت ۴:۳۰راه بیفتد. اما تا ۶ حرکت نکرد. به خاطر اینکه منتظر یک مسافر «سَر سیا» بود که تکت خریده، اما هنوز نیامده بود. در بسیاری از مناطق افغانستان به زنان سرسیا (کسی که سرش سیاه است) می‌گویند.

S.Abolqasem

بن لادن؛ پدری که تروریست شد

جین ساسون

یک چمدان خاطره؛ سفرنامه‌ی ۱