دانلود و خرید کتاب گچ پژ؛ عصفوریه‌های محسن رضوانی

«گچ پژ؛ عصفوریه‌های محسن رضوانی» مجموعه یادداشت‌های کوتاه و طنزآمیز این نویسنده است. رضوانی درباره اثرش می‌گوید: «این کتاب حاصل یادداشت‌های پراکنده من در وبلاگم بین سال‌های ۸۹ تا ۹۲ است. پنج حکایت پایانی کتاب را نیز در دوران همکاری‌ام با نشریه سه‌نقطه کار کردم». ادبیات کتاب خاص خود نویسنده است و سبک ادبی دوره قاجار را تداعی می‌کند اما او در این باره نیز می‌گوید: «من هیچ وقت قصد نوشتن با ادبیات قجری را نداشتم. سبک نوشتاری‌ام را هم از خانواده و نزدیکانم گرفتم. همیشه خانواده‌ام با استفاده از کلمات، فعل و عباراتی حرف می‌زدند که در سطح جامعه نمی‌شنیدم و متوجه شدم مردم این‌ها را نشنیده‌اند.تصمیم گرفتم آنچه در ذهن دارم را با این سبک بنویسم. ممکن است من را به سبک خاصی مربوط کنند اما من دنبال چنین چیزی نبودم. البته نمی‌توان گفت نوشته من به لهجه تهرانی است. زیرا من شکسته‌گویی نکردم. تنها خواستم برخی تعابیر و اسم‌ها را در این اثر بگنجانم». نمونه‌ای از متن کتاب: «ترابی» آخرش ملتفت نشدم این استخوان درد ما به خاطر آن فردین‌بازی کذایی و خرحمّالی تاریخی‌مان بود یا این سرمای گداکُش روزهای اخیر...‌ هم قفسۀ صدری‌مان درد می‌کشد، هم عمود فقراتمان، تیر. عینهو فقرۀ پارسالِ اخوی‌تان. جمعه‌ای، پیگیرش شدم نوم و نشان جناب دکتری را که علاجش کرد بگیرم. نشانی‌اش را نمی‌دانست. بین پامنار و پاچنار دوبه‌شک بود. شهرتش را گفت: «ترابی» و اینکه از فرنگ برگشته و فلان و بهمان. زیاده بر ده بار، صدوهیژده را گرفتیم بلکه نمرۀ این پدرمرده را پیدا کنیم. نشانی می‌خواست یا دست‌کم، اسم کوچک. شازده جان! من که هر چه به آن قارداش دیلاقت التماس کردم اسمش را بگوید پرت و پلا جواب داد. بلکه حرف تو را بفهمد. بی‌زحمت سؤال کن اسم دیگری غیر از «فیزیو» یادش نمی‌آید؟