کتاب باریلوچه

کتاب باریلوچه (Bariloche) نوشته آندرس نیومان و ترجمه فرناز حائری در سال ۱۴۰۴ توسط نشر چشمه منتشر شده است. این نوولا (داستان بلند) در بستر زندگی روزمره‌ی کارگرانِ جمع‌آوری زباله در بوئنوس آیرس می‌گذرد و همزمان به خاطرات و گذشته‌ی شخصیت اصلی در منطقه‌ی باریلوچه، شهری در پاتاگونیا می‌پردازد. این اثر که بخشی از مجموعه‌ی برج بابل است، به معرفی آثار ادبیات مدرن جهان در قالب داستان‌های بلند اختصاص دارد. نویسنده با نگاهی موشکافانه و انسانیْ زندگی، روابط، خاطرات و دغدغه‌های شخصیت‌ها را در هم می‌تند و تصویری از زیستِ شهری و خاطرات روستایی ارائه می‌دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب باریلوچه اثر آندرس نیومان

کتاب باریلوچه به قلم آندرس نئومان، داستانی بلند است که در مرز میان خاطره و واقعیت، گذشته و حال و شهر و طبیعت حرکت می‌کند. داستان حول محور دمتریو، کارگر جمع‌آوری زباله در بوئنوس آیرس شکل می‌گیرد که زندگی روزمره‌اش با همکارش (سیاه) و دیگر شخصیت‌های فرعی مانند فلفلی و ورونیکا در هم تنیده شده است. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که فصل‌های کوتاه و اپیزودیک، لحظات زندگی شخصیت‌ها را با جزئیات دقیق و نگاهی انسانی بازگو می‌کند. در کنار روایت روزمره‌ی کار در شهر، خاطرات کودکی دمتریو در باریلوچه و رابطه‌ی او با دختری موقرمز به‌تدریج در لابه‌لای متن آشکار می‌شود. نویسنده با استفاده از عناصر طبیعت، اشیای روزمره و جزئیات محیطیْ پیوندی میان گذشته و حال برقرار کرده است. داستان بلند باریلوچه با تمرکز بر روابط انسانی، حسرت‌ها، خاطرات و تلاش برای کنارآمدن با واقعیت‌های تلخ زندگی، تصویری چندلایه از زیست شهری و خاطره‌ی روستایی ارائه داده است.

خلاصه داستان باریلوچه

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

اثر با دمتریو، کارگر جمع‌آوری زباله در بوئنوس آیرس آغاز می‌شود که همراه همکارش (سیاه) روزهایش را در خیابان‌های شهر سپری می‌کند. زندگی روزمره‌ی آن‌ها با کار طاقت‌فرسا، روابط کاری، شوخی‌ها و دغدغه‌های خانوادگی گره خورده است. در کنار این زندگی شهری، دمتریو مدام به خاطرات کودکی و نوجوانی‌اش در باریلوچه بازمی‌گردد؛ جایی که در کنار دریاچه و میان جنگل‌های مورد و کاج، نخستین تجربه‌های عشق، ترس و آزادی را با دختری موقرمز از سر گذرانده است. این خاطرات با قطعات پازل و منظره‌ی باریلوچه که دمتریو در خانه‌اش می‌چیند، در ذهن او زنده می‌شوند و با واقعیت‌های تلخ و گاه پوچ زندگی بزرگسالی‌اش در شهر در هم می‌آمیزند. داستان با مرگ فلفلی، روزنامه‌فروش محله، بحران‌های خانوادگی سیاه، رابطه‌ی پنهانی دمتریو با ورونیکا و تکرار روزمرگی‌ها پیش می‌رود. دمتریو با حسرت گذشته، بی‌خوابی، تنهایی و تلاش برای یافتن معنا در زندگی شهری دست‌وپنجه نرم می‌کند. کتاب با تلاقی خاطرات و واقعیت و جست‌وجوی آرامش در میان آشفتگی‌های روزمره پیش می‌رود و تصویری از زیست انسان معاصر در مرز میان خاطره و اکنون ترسیم می‌کند.

چرا باید کتاب باریلوچه را بخوانیم؟

باریلوچه به زندگی روزمره‌ی آدم‌هایی می‌پردازد که معمولاً در حاشیه‌ی روایت‌های ادبی قرار دارند. این نوولا با ترکیب خاطرات کودکی و واقعیت‌های تلخ بزرگسالی، تجربه‌ی زیستن در شهر و حسرت گذشته را به تصویر می‌کشد. روایت چندلایه و فضاسازی اثر، امکان هم‌ذات‌پنداری با شخصیت‌ها را فراهم می‌کند و خواننده را به تأمل درباره‌ی معنای کار، دوستی، عشق و گذر زمان وامی‌دارد. همچنین استفاده از عناصر طبیعت و اشیای ساده‌ی روزمره، پیوندی میان دنیای درونی شخصیت‌ها و محیط بیرونی برقرار کرده است. باریلوچه برای کسانی که به روایت‌های انسانی، جزئیات زندگی عادی و دغدغه‌های وجودی علاقه دارند، تجربه‌ای تأثیرگذار ارائه می‌دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که به داستان‌های بلند درباره‌ی زندگی شهری، خاطرات کودکی، روابط انسانی و دغدغه‌های وجودی علاقه دارند. همچنین این نوولا برای علاقه‌مندان به ادبیات داستانی معاصر آمریکای لاتین (آرژانتین) مناسب است.

درباره آندرس نیومان

آندرس نئومان (Andrés Neuman) در ۲۸ ژانویه‌ی ۱۹۷۷ در بوئنوس آیرس به دنیا آمد. او فرزند خانواده‌ای آرژانتینی و اهل موسیقی و دارای ریشه‌هایی فرانسوی، اسپانیایی و از یهودیان اروپای شرقی بوده است. بخشی از دوران کودکی این نویسنده در آرژانتین سپری شد و سپس همراه با خانواده به گرانادا در اسپانیا کوچ کرد. تجربه‌های مهاجرت و خاطرات خانوادگی‌اش ازجمله ناپدیدشدن عمه‌اش در دوره‌ی دیکتاتوری نظامی، الهام‌بخش رمان روزی روزگاری در آرژانتین (Una vez Argentina) به قلم او بوده است. آندرس نئومان در دانشگاه گرانادا در رشته‌ی زبان و ادبیات اسپانیایی تحصیل کرد و بعدها همان‌جا به تدریس ادبیات آمریکای لاتین پرداخت. از آثار برجسته‌ی او می‌توان رمان‌های باریلوچه (Bariloche)، مسافر قرن (Traveller of the Century)، با خودمان حرف می‌زنیم (Talking to Ourselves)، مجموعه داستان کارهایی که نمی‌کنیم (The Things We Don’t Do) و رمان تحسین‌شده‌ی شکست (Fracture) اشاره کرد. او همچنین سفرنامه‌ی چگونه بی‌آنکه ببینی سفر کنی (How to Travel Without Seeing) و مجموعه شعر آموزش عشق (Love Training) را منتشر کرده است. آثار آندرس نئومان جوایز متعددی دریافت کرده و بارها در فهرست بهترین کتاب‌های سالِ رسانه‌هایی همچون گاردین، فایننشال تایمز و نیویورک تایمز قرار گرفته است.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

آندرس نئومان طی سال‌های فعالیت ادبی‌اش جوایز و افتخارات بسیاری کسب کرده است. او از آغاز راه با دریافت جایزه‌ی جوانان آنتونیو کارواخال (۱۹۹۸) و جایزه‌ی شعر فدریکو گارسیا لورکا (۱۹۹۹) برای مجموعه اشعار اولیه‌اش مطرح شد. نخستین رمان او، باریلوچه نیز در همان سال فینالیست جایزه‌ی مهم هرّالده شد و در فهرست بهترین رمان‌های سال قرار گرفت. این نویسنده در ادامه برای مجموعه‌ شعر ال توبوگانْ جایزه‌ی هایپریون (۲۰۰۲) را دریافت کرد و بار دیگر با رمان روزی روزگاری در آرژانتین (۲۰۰۳) به فینال جایزه‌ی هرّالده راه یافت. نقطه‌ی عطف کارنامه‌ی ادبی او رمان مسافر قرن بود که در سال ۲۰۰۹ جایزه‌ی آلفاگوارا و نیز جایزه‌ی ملی منتقدان اسپانیا را برایش به ارمغان آورد. این رمان در چندین جایزه‌ی بین‌المللی دیگر ازجمله جایزه‌ی مستقل داستان خارجی بریتانیا و جایزه‌ی دوبلین نیز در فهرست برگزیدگان قرار گرفت. آثار بعدی آندرس نئومان همچون کتاب با خودمان حرف می‌زنیم و کتاب کارهایی که نمی‌کنیم چند بار در فهرست‌های نهایی یا فهرست بلند جایزه‌ی بهترین کتاب ترجمه‌شده، جایزه‌ی آکسفورد - ویدنفلد و جایزه‌ی فایرکراکر حضور یافتند. رمان شکست نیز با راهیابی به فهرست نهایی جایزه‌ی دولسه چاکون (۲۰۱۸)، جایزه‌ی روسالیا - آبانکا (۲۰۱۹) و جایزه‌ی گرِگور فون رتسوری (۲۰۲۰) و انتخاب به‌عنوان یکی از بهترین کتاب‌های سالِ روزنامه‌ی ال‌پایس، موفقیت‌هایی را برای آندرس نئومان به ارمغان آورد. همچنین مجموعه‌ شعر آموزش عشق در سال ۲۰۲۴ میلادی در فهرست بلند جایزه‌ی PEN برای ترجمه‌ی شعر قرار گرفت.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

worldliteraturetoday.org: زیباییِ داستان بلند باریلوچه در چند شخصیتِ اندکی که معرفی می‌کند و یا در رابطه‌ی سست و نحیفی که میان آن‌ها شکل می‌دهد، نیست؛ بلکه در رفت‌وبرگشت روان میان تصویرهایی نهفته که از کوچه‌پس‌کوچه‌های بودار شهر (آکنده از بی‌شمار سطل زباله‌اش) ارائه می‌کند. آندرس نئومان با مهارتی کم‌نظیر دو فضای کاملاً متفاوت را در هم می‌آمیزد و جهانی شاعرانه می‌آفریند که در آنْ توصیف‌های مربوط به پازلِ کُداکیِ ساحل‌های زیبای دریاچه‌ی ناهوئل هوآپی (جایی که باریلوچه در آن قرار دارد) به‌شکلی درخشان، کابوسِ زباله‌های کلان‌شهر را کامل می‌کند.

بخشی از کتاب باریلوچه

«دور محوطه طولانی‌تر از آن بود که محاسبه کرده بود. یک‌آن فکر کرد نکند مسیر را اشتباه گرفته، استراتژی‌اش غلط بوده، شب نادرستی را انتخاب کرده؛ این همان گاراژ خودشان نبود، آن جای کثیف و آشنا. وقتی حس کرد آن دیوار تمام‌نشدنی است، به ته‌اش رسید. دمتریو به چپ پیچید و کمی بعد باز هم به چپ. آن یکی دیوار خیلی کوتاه بود. نکند محوطهٔ گاراژ ذوزنقه بوده! با این‌که سال‌ها بود که محوطهٔ داخلی گاراژ را می‌شناخت، نمی‌توانست از این بابت مطمئن باشد. نگاهی به پشت‌سرش انداخت، ته‌اش پیدا نبود، بیش‌تر سردش شد. بندهای کوله‌پشتی‌اش را محکم کرد. آخرین تکه‌زمین خاکی را پشت‌سر گذاشت و باز صدای گرفته‌ای را شنید که از شب‌های تنهایی و عاشق پول‌دار دوست‌دختر سابقی می‌نالید. همان مسیر سیمانی که قبلاً از آن آمده بود هویدا شد و باز در همان مسیر راهی شد به طرف تودهٔ متعفن که انگار چشم‌انتظارش بود. وسط آن شب نو، به نظرش آمد صدایی شنید مثل لپ‌لپ آب به سنگ. خوب گوش داد و متوجه شد صدای ماشینی است که آشغال جابه‌جا می‌کند. یا شاید هم هیچ صدایی نبود، الّا غرش معمول شهر که مثل غول تنبلی آن پایین ولو شده بود. آن موقع بود که متوجه شد دیگر صدای تانگو را نمی‌شنود و، بی‌این‌که حواسش باشد، کلی راه رفته. رو گرداند و گاراژ کوچک را در دوردست تشخیص داد.»