کتاب خانه های عجیب

کتاب خانه های عجیب (Strange Houses: A Novel) نوشته اوکتسو و ترجمه مژگان رنجبر و ویراسته نیلوفر رحیم پور انارکی، اثری از ژاپن است که نشر کوله‌پشتی آن را در سال ۱۴۰۴ منتشر کرده است. این رمان با داستانی معمایی و ترسناک، به بررسی خانه‌هایی می‌پردازد که در ظاهر عادی اما در باطن پر از رمزوراز و اتفاقات غیرمنتظره هستند. نویسنده که یوتیوبری ژاپنی با هویتی ناشناس است، با الهام از تجربه‌های واقعی و نقشه‌های معماری، داستان‌هایی را روایت می‌کند که مرز میان واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد. خانه‌های عجیب با ترکیب عناصر معماری، روان‌شناسی و جنایت، مخاطب را به سفری در دل خانه‌هایی می‌برد که هر گوشه‌شان می‌تواند سرنخی از یک راز هولناک باشد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خانه های عجیب اثر اوکتسو

کتاب خانه‌های عجیب از ژاپن به قلم اوکتسو، مجموعه‌ای از روایت‌های معمایی و ترسناک در قالب یک رمان است که با محوریت خانه‌هایی با ساختار و گذشته‌ای غیرعادی شکل گرفته است. نویسنده با بهره‌گیری از تجربه‌های شخصی و داستان‌های واقعی، به بررسی خانه‌هایی می‌پردازد که در نقشه و معماری‌شان نشانه‌هایی از رازهای پنهان و وقایع هولناک وجود دارد. ساختار کتاب بر پایه‌ی روایت اول‌شخص و گفت‌وگوهای مستند با افراد مختلف بنا شده است؛ ازجمله معماران، خریداران خانه و بستگان قربانیان. هر فصل با یک معمای معماری آغاز می‌شود و به‌تدریج با ورود شخصیت‌های جدید و کشف سرنخ‌ها، ابعاد تازه‌ای از ماجرا آشکار می‌شود.

کتاب خانه‌های عجیب نوشته‌ی اوکتسو نه‌تنها به جنبه‌های فیزیکی خانه‌ها می‌پردازد، بلکه لایه‌های روانی و اجتماعی ساکنان و ارتباط آن‌ها با فضا را نیز بررسی می‌کند. اوکتسو، نویسنده‌ی این کتاب با رویکردی تحلیلی و مستند، مرز میان واقعیت و خیال را باریک‌تر و مخاطب را به تماشای خانه‌هایی دعوت می‌کند که هرکدام داستانی تاریک و پیچیده در دل خود دارند. عنوان اصلی این اثر عبارت است از Hen na ie. این رمان را یک نوارِ ژاپنیِ غریب (Uncanny Japanese Noir) دانسته‌اند.

خلاصه داستان خانه های عجیب

کتاب با حضور نویسنده‌ای که تخصصش نوشتن داستان‌های ترسناک است، آغاز می‌شود. او از طریق پیام یکی از دوستانش به نام یانائوکا وارد ماجرای خانه‌ای می‌شود که نقشه‌ی طبقاتش نشانه‌هایی از طراحی غیرعادی دارد. فضای بی‌استفاده‌ای میان آشپزخانه و نشیمن، اتاق کودکی بدون پنجره و دهلیزهای عجیب، ذهن نویسنده و دوست معمارش، کوریهارا را به خود مشغول می‌کند. آن‌ها با تحلیل نقشه‌ها به فرضیه‌هایی درباره‌ی زندانی‌بودن کودک، وجود معبرهای مخفی و حتی قتل‌های پنهان‌شده در ساختار خانه می‌رسند. در ادامه، با کشف جسدی تکه‌تکه‌شده در نزدیکی همان خانه، فرضیه‌ها رنگ واقعیت به خود می‌گیرد. نویسنده با انتشار مقاله‌ای درباره‌ی این خانه با زنی به نام میائه آشنا می‌شود که معتقد است شوهرش در خانه‌ای مشابه به قتل رسیده است. جست‌وجوی آن‌ها به خانه‌ای دیگر در استان سایتاما می‌رسد که نقشه‌ی آن نیز نشانه‌هایی از فضاهای مخفی و اتاق‌های بدون پنجره دارد. با ورود کوریهارا به تحلیل نقشه‌ها، احتمال وجود زیرزمین‌های پنهان و اتاق‌هایی برای مخفی‌کردن اجساد مطرح می‌شود. در بخش‌های بعدی، روایت به گذشته‌ی خانواده‌ای می‌پردازد که در خانه‌ای قدیمی با ساختاری متقارن و محرابی بزرگ زندگی می‌کردند. مرگ مشکوک کودکی در کنار محراب، خاطرات و رازهای خانوادگی را به سطح می‌آورد. در نهایت با آشکارشدن هویت واقعی برخی شخصیت‌ها و پیوند میان خانه‌های مختلف، کتاب تصویری از زنجیره‌ای از وقایع هولناک و رازهای مدفون در معماری خانه‌ها ارائه می‌دهد. دغدغه‌ی اصلی کتاب، جست‌وجوی حقیقت در دل فضاهایی است که ظاهرشان آرام اما باطنشان پر از سایه و ترس است.

چرا باید کتاب خانه های عجیب را بخوانیم؟

کتاب خانه‌های عجیب با ترکیب روایت معمایی، تحلیل معماری و پرداختن به لایه‌های روانی ساکنان، تجربه‌ای دیگر از داستان‌های ترسناک و معمایی ارائه می‌دهد. این کتاب با استفاده از نقشه‌های واقعی و جزئیات دقیق، مخاطب را به مشارکت در حل معماها دعوت می‌کند و حس کنجکاوی و دلهره را برمی‌انگیزد. روایت چندلایه و حضور شخصیت‌هایی با انگیزه‌ها و گذشته‌های پیچیده باعث می‌شود هر فصل از کتاب ابعاد تازه‌ای از رازی خانوادگی یا جنایتی پنهان را آشکار کند. همچنین کتاب خانه‌های عجیب به موضوعاتی همچون هویت، خاطرات سرکوب‌شده و تأثیر فضا بر روان انسان می‌پردازد و مرز میان واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد. این رمان برای کسانی که به‌دنبال داستان‌هایی با فضای رازآلود، تحلیل‌های معماری و روایت‌های غیرمنتظره هستند، تجربه‌ای منحصربه‌فرد خواهد بود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن کتاب خانه‌های عجیب به علاقه‌مندان داستان‌های معمایی و ترسناک ژاپن، کسانی که به معماری و فضاهای غیرمتعارف علاقه دارند و افرادی که به‌دنبال کشف رازهای خانوادگی و روان‌شناسی شخصیت‌ها هستند، پیشنهاد می‌شود. همچنین این رمان به کسانی که از روایت‌های چندلایه و تحلیل‌های دقیق لذت می‌برند، توصیه می‌شود.

درباره اوکتسو

اوکتسو (Uketsu) نویسنده و یوتیوبری ژاپنی است که با وجود شهرت گسترده‌اش، هویت واقعی خود را پنهان نگه داشته و همواره با نقاب سفید، لباس یک‌دست سیاه و صدایی تغییر‌داده‌شده در برابر مخاطبان ظاهر می‌شود. او که بیش از یک‌ونیم میلیون دنبال‌کننده داشته، با مجموعه‌ی داستان‌های مصور اسرارآمیز به چهره‌ای اثرگذار در ژانر وحشت و معما تبدیل شده است؛ مجموعه‌ای خلاقانه که خوانندگان را دعوت می‌کند سرنخ‌های پنهان‌شده را در میان تصاویر هولناک و جزئیات رازآلود کشف کنند. کتاب‌های این نویسنده از سال ۲۰۲۱ میلادی، بیش از سه میلیون نسخه در ژاپن فروش داشته و حق انتشارشان به ۲۷ زبان و در ۳۰ کشور واگذار شده است. اوکتسو که نامش در ژاپنی به‌معنای گودالِ باران است، از پرفروش‌ترین نویسندگان ژاپن به شمار رفته است. خانه‌های عجیب (Strange Houses: A Novel) یک رمان به قلم اوکتسو است.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

منتقدان و نویسندگان متعددی بر اصالت، خلاقیت و هول‌انگیزی آثار اوکتسو تأکید کرده‌اند. دیلی‌میل آثار این نویسنده را ترکیبی بدیع از وحشت، جنایت و فانتزی خوانده و کریستن پرون و ربکا اف. کوانگ آثار او را اعتیادآور و پر از پیچش‌های هوشمندانه توصیف کرده‌اند. سامانتا شانون خود را وابسته به این معماهای سرد و پیچیده دانسته و پل برک از جسارت و اصالت رمان‌های کوتاه اوکتسو سخن گفته است. بیدیشا، اوکتسو را نویسنده‌ای درخشان و آزاردهنده اما به‌شدت سرگرم‌کننده می‌نامد و منتقدان دیگر، فضای معماری‌وار و معماهای لایه‌لایه و تنش خزنده‌ی آثار او را ستوده‌اند.

چه نسخه‌های دیگری از این کتاب در ایران منتشر شده است؟

کتاب حاضر در سال ۱۴۰۴ با عنوان خانه‌های مرموز با ترجمه‌ی مهدی زارع‌پورمشیزی و مبینا شهریاری توسط نشر پرتقال (مون) و با عنوان ‏‫خانه‌های عجیب با ترجمه‌ی بهاره صادقی توسط نشر دانش‌آفرین‏‫ روانه‌ی بازار کتاب ایران شده است.

بخشی از کتاب خانه های عجیب

«با کمی پیاده‌روی به آپارتمان یوشیه رسیدیم. کاتابوچی ایستاد، چند نفس عمیق کشید تا خودش را آرام کند و وارد ساختمان شدیم. سوار آسانسور شدیم و به طبقهٔ پنجم رفتیم. در راهرویی باریک پیش رفتیم تا به واحد دوم از انتها رسیدیم. روی پلاک نوشته شده بود «کاتابوچی». یوزوکی نفس عمیق دیگری کشید و زنگ در را زد.

خیلی زود، با باز شدن در، زنی ریزنقش با ظاهری حدوداً پنجاه‌وچندساله نمایان شد؛ یوشیه کاتابوچی. وقتی من را دید، تعظیم غرایی کرد و گفت: «لطفاً ما رو ببخشید که تا اینجا کشوندیمتون.» نگاهی کوتاه به یوزوکی انداخت؛ نگاهشان لحظه‌ای به هم گره خورد، اما هر دو خیلی سریع با حالتی معذب از هم رو برگرداندند.

یوشیه ما را به اتاق نشیمن برد. قاب‌عکسی روی میز تلویزیون توجهم را جلب کرد. تصویری دانه‌دانه و کم‌کیفیت بود، مثل عکس‌هایی که با دوربین دیجیتال قدیمی می‌گیرند. عکسی بود که خانواده را کنار هم نشان می‌داد. انگار در شهربازی گرفته شده بود. یوشیه در عکس حضور داشت که بسیار جوان‌تر به نظر می‌رسید و همچنین مردی که حتماً پدر یوزوکی بود. بین آن دو، دو دختر کوچک قرار داشتند که انگشتانشان را به نشانهٔ پیروزی گرفته و رو به دوربین ایستاده بودند. بی‌تردید یوزوکی و خواهرش آیانو بودند.

دور میز کوچک وسط اتاق نشیمن نشستیم. یوشیه برایمان چای آورد، اما یوزوکی دست به فنجانش نزد. فقط با سری پایین‌انداخته بی‌هیچ حرفی همان‌جا نشسته بود. سکوت سنگینی حاکم بود. احساس می‌کردم باید چیزی بگویم تا فضا را خودمانی کنم، گرچه پیش از آنکه بتوانم چیزی بگویم، یوشیه شروع به صحبت کرد.»