کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم

کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم (I want to die but I still want to eat Tteokbokki) نوشته بک سهی، ترجمه الهه علوی، ویراسته فریناز بیابانی و اثری است که به تجربه‌های زیسته و نبردهای ذهنی یک فرد با افسردگی، اضطراب و خودآزاری پرداخته است. این کتاب در قالب گفت‌وگوهایی صمیمانه و واقعی میان نویسنده و روان‌پزشک او، لایه‌های پنهان رنج، خودترحمی، فشارهای اجتماعی و دغدغه‌های روزمره را آشکار می‌کند. نویسنده با بی‌پرده‌ترین شکل ممکن از زخم‌های روحی، وسواس‌های ذهنی، فشارهای کاری و اجتماعی و حتی تجربه‌های خودآزاری سخن می‌گوید و تلاش می‌کند تا میان میل به زندگی و تمایل به نابودی، راهی برای ادامه‌دادن بیابد. نشر دانش‌آفرین این کتاب را در سال ۱۴۰۳ منتشر کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم اثر بک سهی

کتاب می‌خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم اثری به قلم بک سهی است که با نگاهی بی‌واسطه و صادقانه به افسردگی و اضطراب پرداخته است. ساختار کتاب حاضر مبتنی‌بر گفت‌وگوهای واقعی میان نویسنده و روان‌پزشک او است و هر فصل، بخشی از دغدغه‌ها، ترس‌ها و فرازونشیب‌های ذهنی نویسنده را بازتاب داده است. این کتاب نه راهنمای درمان افسردگی است و نه نسخه‌ای برای بهبود قطعی، بلکه تلاشی است برای روایت صادقانه‌ی رنج‌های درونی، خودآزاری، فشارهای اجتماعی درباره‌ی ظاهر و وزن و کشمکش‌های شغلی و عاطفی. بک سهی با جزئیات، احساسات متناقض، میل به دیده‌شدن، ترس از قضاوت و تلاش برای پذیرش خود را شرح داده است.

کتاب می‌خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم به زبان کره‌ای نوشته شده است، اما کتاب حاضر از متن انگلیسی با عنوان I want to die but I still want to eat Tteokbokki: further conversations with my psychiatrist به پارسی ترجمه شده است. این اثر تصویری از زندگی فردی است که میان میل به زندگی و تمایل به نابودی، در نوسان است و سعی می‌کند معنایی برای ادامه‌دادن بیابد. لحن کتاب صمیمانه و گاه تلخ است و با روایت‌های روزمره، خواننده را به دنیای ذهنی نویسنده نزدیک می‌کند.

خلاصه کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم

دغدغه‌ی اصلی کتاب، کشمکش میان میل به زندگی و تمایل به نابودی است. نویسنده بارها از تمایل به مردن سخن می‌گوید، اما به لذت‌های کوچک زندگی مانند خوردن دوکبوکی یا پیاده‌روی با سگ‌هایش اشاره می‌کند. کتاب با مقدمه‌ای درباره‌ی خودترحمی و زخم‌های درونی آغاز می‌شود و سپس در فصل‌های مختلف به موضوعاتی چون نیاز به دوست داشته‌شدن، فشارهای مربوط به ظاهر و وزن، اضطراب‌های شغلی، احساس بی‌ارزشی و تجربه‌های خودآزاری می‌پردازد. نویسنده با صداقت از خاطرات کودکی، مقایسه‌های خانوادگی، قضاوت‌های دیگران درباره‌ی ظاهرش و وسواس‌های ذهنی درباره‌ی وزن و غذاخوردن می‌نویسد. نویسنده در گفت‌وگو با روان‌پزشک، احساسات متناقض، ترس از قضاوت، میل به دیده‌شدن و حتی تجربه‌های بستری‌شدن در بیمارستان را شرح می‌دهد. او به چرخه‌ی خودآزاری و احساس رهایی پس از آن اشاره می‌کند و از تلاش برای یافتن راهی برای ادامه‌دادن سخن می‌گوید. او میان احساس خلأ و قدردانی، میل به عضوی از گروه بودن و آزادبودن و ترس از آینده و مرگ، در نوسان است. کتاب با روایت‌هایی از روزهای خوب و بد، امیدهای کوچک و ناامیدی‌های بزرگ و تلاش برای پذیرش خود و زندگی ادامه می‌یابد.

چرا باید کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم را بخوانیم؟

این کتاب تجربه‌ی افسردگی و اضطراب را از زاویه‌ای دیگر به تصویر کشیده است. ویژگی شاخص این اثر، گفت‌وگوهای واقعی و بی‌سانسور میان نویسنده و روان‌پزشک او است که به خواننده امکان می‌دهد با لایه‌های پنهان رنج و ذهنیت فردی که با بیماری روانی دست‌وپنجه نرم می‌کند، آشنا شود. این اثر نه راه‌حل قطعی ارائه می‌دهد و نه امید واهی می‌فروشد، بلکه با روایت تجربه‌های شخصی به درک بهتر احساسات متناقض، فشارهای اجتماعی و چالش‌های روزمره کمک می‌کند. خواندن این کتاب می‌تواند برای کسانی که با مسائل روانی روبه‌رو هستند یا اطرافیانشان چنین تجربه‌هایی دارند، دریچه‌ای به همدلی و شناخت عمیق‌تر باز کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب به کسانی که با افسردگی، اضطراب، وسواس فکری یا خودآزاری درگیرند یا به‌دنبال درک بهتر تجربه‌های روانی و فشارهای اجتماعی هستند، پیشنهاد می‌شود. همچنین این اثر برای علاقه‌مندان به روایت‌های شخصی و گفت‌وگوهای صادقانه درباره‌ی سلامت روان مناسب است.

درباره بک سهی

بک سهی (Baek Se-hee) در سال ۱۹۹۰ به دنیا آمد و در ۲۰۲۵ میلادی درگذشت. او یک نویسنده‌ی کره‌ای و از شناخته‌شده‌ترین صداهای ادبیات معاصر کره در حوزه‌ی افسردگی بوده است. در گویانگ و در خانواده‌ای کم‌برخوردار بزرگ شد و کودکی‌اش را در سایه‌ی خشونت خانگی گذراند. در دانشگاه دونگ‌گوک نگارش خلاق خواند و پنج سال به‌عنوان مدیر رسانه‌های اجتماعی در یک انتشارات فعالیت کرد. طی این سال‌ها به دیستیمیا (افسردگی خفیف و مداوم) مبتلا شد و ده سال تحت درمان روان‌پزشکی قرار داشت؛ تجربه‌ای که ابتدا در وبلاگش از آن نوشت. بازخوردهای صمیمانه‌ی خوانندگان او را به نگارش خاطراتش ترغیب کرد. نتیجه‌ی این مسیر، انتشار کتاب پرفروش و اثرگذار می‌خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم (I want to die but I still want to eat Tteokbokki) در سال ۲۰۱۸ و سپس جلد دوم آن در ۲۰۱۹ میلادی بود؛ آثاری که با صدایی صادقانه درباره‌ی افسردگی، خودآزاری، میل به مرگ و تلاش برای زیستن نوشت و به محبوبیتی جهانی رسید و بیش از یک میلیون نسخه فروخت و به بیش از ده زبان ترجمه شد. این نویسنده بعدها آثار داستانی و پروژه‌های مشترکی نیز منتشر کرد. بک سهی که علاقه‌ی فراوانی به غذای محبوبش، دوکبوکی داشت، همراه با سگش به نام جارام زندگی می‌کرد. او سرانجام در ۱۶ اکتبر ۲۰۲۵ در ۳۵سالگی درگذشت؛ اعضای بدن این نویسنده طبق وصیت او اهدا شد.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

بک سهی در سال ۲۰۰۳ در رقابت World Best Model Contest دو جایزه‌ی مهم دریافت کرد؛ نخست جایزه‌ی ویژه‌ی آسیایی در بخش لباس‌های محلی (Folk Costume Award) و سپس جایزه‌ی بهترین مدل (Best Model Award) در همان مسابقه.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

- Library Journal: بک سهی در سراسر کتاب حاضر، صادقانه و بی‌پرده سخن گفته است. این کتاب همذات‌پنداریِ جوانانی را که از شکل‌هایی از افسردگی و اضطراب رنج می‌برند، برمی‌انگیزد.

- Buzzfeed: این کتاب گواهی است بر روند تدریجی و اثرات انباشته‌ی درمان و برای هر کسی که مشتاقانه هر نکته‌ی درمانی را یادداشت می‌کند، ملموس و تأثیرگذار خواهد بود.

- Chicago Tribune: این اثر صادقانه و هوشمندانه است. بک سهی با استفاده از چندین ماه گفت‌وگوهای واقعی جلسات درمانی‌اش، افسردگی و اضطراب خود را می‌کاود و همواره در آستانه‌ی رسیدن به نوعی خودآگاهی حرکت می‌کند.

- Booklist: بک سهی با صداقت و طنز، لحظات همدلانه‌ای را برای خود و خوانندگانش رقم زده است. 

- bbc.com: آنچه داستان کتاب حاضر را چنین تأثیرگذار می‌کند، صداقت بی‌پرده‌ی آن است. بک سهی به‌خوبی تناقض ظریف و انسانی را ثبت کرده؛ زندگی‌کردن با اندوهی روزمره و خسته‌کننده در کنار میل همزمان به ادامه‌دادن راه. نویسنده درست مانند ظرفی دوکبوکی در روزی سخت، کلمات را سرشار از گرما و درک متقابل کرده و به خواننده یادآوری می‌کند که حتی در آسیب‌پذیری نیز نیرویی نهفته وجود دارد.

چه نسخه‌های دیگری از این کتاب در ایران منتشر شده است؟

‫کتاب حاضر نخستین‌بار با عنوان می‌خواهم بمیرم ولی هوس دوکبوکی کردم با ترجمه‌ی علی باوی توسط نشر ارتباط نوین فیپا گرفت. این کتاب به‌وسیله‌ی نشرهای گوناگونی منتشر شده؛ برای نمونه می‌توان به فهرست زیر اشاره کرد:

- می‌خواهم بمیرم اما هنوز هم دلم می‌خواهد توکبوکی بخورم ترجمه‌ی مریم مرادی‌اسفیانی، نشر آراستگان‏‫، ۱۴۰۴.‬

- ‎می‌خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست‌دارم دوکبوکی بخورم ترجمه‌ی پریسا رجوند، نشر آبیژ‏‫، ۱۴۰۳.‬

- ‏‫می‌خواهم بمیرم ولی باز هم هوس دوکبوکی کرده‌ام‬‏‫ ترجمه‌ی سارا مهدی‌زاده، نشر خودمونی‏‫، ۱۴۰۳.

بخشی از کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم

«اینطور نیست که همیشه ذهنم خالی باشد، اما همیشه هم در حال تفکر عمیق نیستم. برخی روزها بدون هیچ کشف بزرگ یا معنای خاصی، بدون فراز و نشیب‌های شدید احساسی یا واقعهٔ خاصی می‌گذرند. برخی روزها در کسالت سپری می‌شوند و برخی دیگر با رضایت.

گاهی فکر می‌کنم که اگر بقیه روزهایم همین‌گونه باشد، چه خواهد شد. پیر می‌شوم و تکرار همان روز بارها و بارها باعث می‌شود افکارم راکد شوند و دیوارهای عظیمی در اطرافم شکل بگیرد. فقط با کسی که تا پایان کنارم می‌ماند صحبت خواهم کرد و از بی‌شمار افراد دنیا جدا خواهم شد و فقط از کنار آن‌ها عبور خواهم کرد. ممکن است ادعا کنم از چنین زندگی‌ای متنفرم، اما اینجا هستم بدون هیچ برنامه، کنجکاوی یا انگیزه‌ای برای انجام کارهای دیگر. شخصی که نمی‌خواهد کاری انجام دهد. فردی با کسالت ذاتی و عدم سرگرمی.

وارد شدن به فضای جدید، خود می‌تواند چالشی بزرگ باشد و ملاقات با افراد جدید در آینده ممکن است بسیار سخت‌تر از حالا شود. سعی می‌کنم به این فکر کنم که می‌خواهم چه نوع زندگی‌ای داشته باشم و چه نوع فردی بشوم ــ و چقدر از این هدف دور هستم. فاصله زیادی برای پیمودن وجود دارد و انگیزه‌ام زیاد نیست. با تردید نسبت به اینکه آیا کنجکاوی می‌تواند خود‌به‌خود ایجاد شود، همچنان به مصرف داروهایم ادامه می‌دهم و برای درمان می‌روم.»