کتاب سقوط

«سقوط» اثر نویسنده مشهور فرانسوی آلبر کامو(۱۹۶۰- ۱۹۱۳) داستان زندگی شخصی به اسم ژان باتیست کلمانس است. او در رستورانی با غریبه‌ای هم‌کلام می‌شود و داستان زندگی‌اش را برای وی بازمی‌گوید. ژان باتیست که در گذشته وکیل موفقی بوده است شبی در حال قدم زدن روی پلی که از رودخانه می‌گذشت، از کنار ماجرایی انسانی بی‌تفاوت عبور کرده و همین کار باعث تاثیراتی در زندگی‌ و آینده‌اش می‌شود. 

سارتر، فیلسوف اگزیستانسیالیست معاصر، کتاب سقوط را «زیباترین و فهم‌ناشده‌ترین» کتاب کامو خوانده است. 

قسمتی از کتاب را می‌خوانیم: «چند سال پیش،‌ در پاریس وکیل دعاوی بودم، راستش یک وکیل نسبتاً معروف. البته، اسم واقعی‌ام را به شما نگفته‌ام. در یک چیز تبحر داشتم: دعاوی شرافتمندانه. به قول معروف دفاع از یتیم‌ها و بیوه زن‌ها، البته نمی‌دانم چرا این‌طور می‌گویند چراکه بالاخره بیوه‌های فرصت‌طلب و یتیمان درنده‌خو هم پیدا می‌شوند. به هر حال، همین که بوی قربانی شدن متهمی به مشامم می‌رسید، دست به کار می‌شدم. و آن هم چه کاری؟ کولاک می‌کردم! برای کارهایم دل می‌سوزاندم. انگار هر شب با عدالت هم‌آغوش بودم. مطمئنم حتی شما هم، دقت در لحن گفتار، تأثیر کلام، قدرت و حرارت کلمات، و خشم مهار شده‌ی دفاعیه‌هایم را تحسین می‌کردید. از لحاظ ظاهری، طبیعت، خدمت بزرگی به من کرده است، بی برو برگرد رفتار موقرانه به من می‌آید. بعلاوه، دو احساس صادقانه نیز مرا تقویت می‌کردند: رضایت از این‌که در این طرف نرده، در جایگاه وکلا، قرار گرفته‌ام و دیگر احساس تحقیر غریزی که به طور کلی نسبت به قضات در دل داشتم. البته شاید این حس تحقیر، آن قدرها هم غریزی نبود. اکنون دیگر می‌دانم دلایلی برای این حس وجود داشت. اما، از بیرون بیشتر شبیه به تعصب بود. نمی‌توان منکر شد که لااقل در این روزگار، وجود قضات لازم است، قبول دارید؟»

درباره آلبر کامو

آلبر کامو در ۷ نوا مبر ۱۹۱۳سال در خانواده‌ای فقیر در الجزایر متولد شد. آن زمان الجزایر تحت استعمار فرانسه بود. پدرش کارگری فقیر بود و مادرش خدمتکار بود. آن‌ها صاحب دو فرزند به نام «لوسین» و «آلبر» بودند، پدرش در جنگ کشته شد و مسئولیت نگهداری دو بچه بر عهده مادرش افتاده بود. کامو به خاطر خانواده‌اش مدرسه را رها کرد و به کارگری مشغول شد. معلمش به استعداد او پی برد و او را به ادامه تحصیل تشویق کرد، و به او کمک کرد تا بتواند بورسیه تحصیلی شود. با وجود اینکه کامو یکی از متفکران مکتب اگزیستانسیالیسم است او همواره این برچسب خاص را رد می‌کرد. او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود دروازه‌بان تیم فوتبال این دانشگاه بود. کامو در بعد از ظهر چهارم ژانویه ۱۹۶۰ و در سن ۴۷ سالگی بر اثر سانحه‌ی تصادف نزدیک سن، در شهر ویل‌بلویل درگذشت.

به عقیده‌ی بسیاری او یکی از نویسندگان بزرگ قرن بیستم و نویسنده کتاب مشهور بیگانه و مقاله جریان‌ساز افسانه‌ی سیزیف است. کامو در سال ۱۹۵۷ به خاطر آثار مهم ادبی‌اش که به‌صورت واضح به مشکلات وجدان بشری در این عصر پرداخته است برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. آلبر کامو نخستین نویسنده‌ی زاده‌ی قاره‌ی آفریقا است که برنده این جایزه شده است. او دو سال پس از بردن جایزه‌ی نوبل در یک سانحه‌ی تصادف درگذشت. در جیب کت او یک بلیط قطار استفاده نشده پیدا شد، او ابتدا قرار بود با قطار و به همراه همسر و فرزندانش به سفر برود ولی در آخرین لحظات پیشنهاد دوست ناشرش را برای همراهی پذیرفت تا با خودروی او سفر کند. راننده‌ی اتوموبیل و میشل گالیمار، دوست نزدیک و ناشر آثار کامو، نیز در این حادثه کشته شدند. آلبر کامو در گورستان لومارین در جنوب فرانسه دفن شد.

زمانی که کامو در حادثه‌ی اتومبیل کشته شد، مشغول کار بر روی نسخه‌ی اول رمان تازه‌ای به نام آدم اول بود. به دوستی نوشته بود: «همه‌ی تعهداتم را برای سال ۱۹۶۰ لغو کرده‌ام. این سال، سال رمانم خواهد بود. وقت زیادی می‌برد؛ اما به پایانش خواهم برد.» حادثه‌ی اتومبیل زمانی پیش‌آمد که عازم پاریس بود تا کاری تازه را در زمنیه کارگردانی شروع کند.

بعد از مرگ کامو، همسر و فرزندانش حق تکثیر آثار او را در اختیار گرفتند و دو اثر باقی‌مانده او را منتشر کردند. اولین آن‌ها کتاب مرگ شاد بود که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد. دومین کتابی که پس از مرگ کامو منتشر شد یک اثر ناتمام به نام آدم اول بود که سال ۱۹۹۵ منتشر شد. آدم اول یک خودزندگی‌نامه درباره‌ی دوران کودکی نویسنده در الجزایر است.

زندگینامه آلبر کامو را در صفحه این نویسنده می‌توانید بخوانید.