کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون)

کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون) با عنوان اصلی «Death on Gokumon Island» نوشتهٔ سیشی یوکومیزو و ترجمهٔ محمد عباس آبادی است. انتشارات کتابسرای تندیس این کتاب را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ ادبیات داستانی قرن ۲۰ ژاپن قرار می‌گیرد، رمانی از مجموعهٔ «کارگاه کوسکه کیندائیچی» و دارای داستانی جنایی است. این رمان در فضای جنگ جهانی دوم می‌گذرد. «کوسوکه کیندائیچی» کارآگاه خبره‌ای است که در سفری با کشتی، راهی جزیرهٔ دورافتادهٔ «گوکومون» می‌شود. او قرار است خبر مرگ «چیماتا سان»، یکی از هم‌رزمان خود را که در جنگ جهانی دوم کشته شده به خانواده‌اش که از قدرتمندترین خاندان جزیره هستند، برساند. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون)

کتاب «کارگاه کوسکه کیندائیچی» (کتاب دوم؛ «مرگ در جزیرهٔ گوکومون») که نخستین‌بار در سال ۱۹۴۷ میلادی و در سال ۱۴۰۳ در ایران منتشر شد، از متن انگلیسی اثر با عنوان Death on Gokumon Island به پارسی برگردانده شده است. این رمان معاصر و ژاپنی که کتاب دوم از مجموعهٔ «کارآگاه کوسکه کیندائیچی» است، از یک مقدمه و هفت فصل و یک مؤخره تشکیل شده است. بعضی از شخصیت‌های جزیرهٔ گوکومون (Gokumon) عبارتند از کارآگاه‌ها، «کوسکه کیندائیچی» (Kosuke Kindaichi) که یک کارآگاه خصوصی است که تازه از جنگ برگشته، «بازرس ایسوکاوا» که کارآگاه ادارهٔ پلیس استان و دوست قدیم کوسکه کیندائیچی است. خانوادهٔ اصلی و فرعی «کیتو»، «چیماتا» که وارث خانوادهٔ کیتو است، سرپرست خانوادهٔ کیتو که به تازگی فوت کرده و قدرتمندترین رئیس ماهیگیران جزیره بوده و یک مجنون.

رمان جنایی «مرگ در جزیرهٔ گوکومون» یکی از کتاب‌های مجموعه‌ای چهارجلدی است که کارآگاهْ «کوسوکه کیندائیچی» قهرمان آن است. گفته شده است که این شخصیت در دنیای ادبیات ژاپن به‌اندازهٔ هرکول پوآرو در آثار «آگاتا کریستی» شناخته‌شده است. «سیشی یوکومیزو» در این اثر به تعصبات و فرهنگ مردانهٔ جزیره‌ای در ژاپن پرداخته است. داستان این رمان به‌شدت تحت‌تأثیر فضای تاریخی و فرهنگی ژاپن قرار دارد؛ به‌طوری‌که با وجود شباهت‌های ظاهری با آثار کلاسیک معمایی غربی، ویژگی‌های خاص ژاپنی در آن به‌وضوح دیده می‌شود؛ به‌عنوان مثال در این داستان جزیره‌ای دورافتاده در دریای ژاپن به‌عنوان مکان وقوع قتل‌ها انتخاب شده که خود به‌نوعی نماد تنهایی، انزوا و سرنوشت بوده است. برخی از منتقدان این کتاب را با آثار آگاتا کریستی مقایسه کرده‌اند. شباهت‌هایی در استفاده از فضای بسته و گره‌های داستانی هوشمندانه باعث شده است که بسیاری از علاقه‌مندان به رمان‌های آگاتا کریستی، این اثر به قلم «سیشی یوکومیزو» را بسیار جذاب و لذت‌بخش توصیف کنند.

خلاصه داستان کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون)

«کوسکه کیندائیچی» با خبری دلخراش به جزیرۀ دورافتادۀ «گوکومون» می‌رسد. خبر این است که پسر یکی از مهم‌ترین خانواده‌های جزیره در یک کشتی نظامی که او را پس از جنگ جهانی دوم به وطن برمی‌گردانده‌، مرده است. آن پسر هم‌رزم «کوسکه کیندائیچی»، این کارآگاه زبردست بوده است. حالا «کوسکه کیندائیچی» صرفاً به‌عنوان خبررسان به جزیره نرفته است؛ آن پسر لحظاتی پیش از مرگش به او هشدار داده بود که جان سه خواهر ناتنی‌اش در خطر است. کارآگاه ژولیده عزمش را جزم می‌کند تا ته‌وتوی این پیشگویی مرموز را درآورد و اگر بتواند از آن سه دختر محافظت کند. هنگامی که کوسکه کیندائیچی تلاش می‌کند از رازهای جزیره پرده بردارد، زنجیره‌ای از قتل‌های هولناک آغاز می‌شود. کیندائیچی تحقیقاتش را شروع می‌کند، اما طولی نمی‌کشد که با خطرات مهلکی از جانب قاتل ناشناس و بومی‌های طایفه‌گرایی که از این غریبه به‌دلیل دخالت در کارهایشان متنفرند، مواجه می‌شود. کار کارآگاه سخت می‌شود؛ چون مردم محلی با او همکاری نمی‌کنند و از سوی دیگر او با وجود اینکه جانش در خطر است، باید قاتل را پیدا کند.

چرا باید کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون) را بخوانیم؟

مطالعهٔ این اثر شما را با یک رمان ژاپنی مهم در ژانر جنایی و معمایی روبه‌رو می‌کند.

کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۲۰ ژاپن و قالب رمان جنایی و معمایی دربارهٔ کارآگاهی زبده که باید قاتل را پیدا کند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره سیشی یوکومیزو

«سیشی یوکومیزو» در ۲۴ مهٔ ۱۹۰۲ زاده شد و در ۲۸ دسامبر ۱۹۸۱ میلادی درگذشت. او یک نویسندهٔ ژاپنی بود که رمان‌های معمایی و جنایی از خود به جا گذاشته است. این نویسنده به‌خاطر خلق شخصیت کارآگاه خیالی «کوسکه کیندائیچی» (Kosuke Kindaichi) شناخته می‌شود. «سیشی یوکومیزو» در کودکی به خواندن داستان‌های پلیسی علاقه داشت و در سال ۱۹۲۱، درحالی‌که در بانک مشغول به کار بود، نخستین داستان خود را در مجلهٔ معروف Shin Seinen منتشر کرد. او فارغ‌التحصیل رشتهٔ داروسازی از کالج داروسازی اوزاکا بود. ابتدا قصد داشت داروخانهٔ خانوادگی خود را اداره کند؛ بااین‌حال به‌دلیل علاقه‌اش به ادبیات و تشویق‌های «ادوگاوا رامپو» به توکیو رفت و در سال ۱۹۲۶ توسط انتشارات «هاکوبونکان» به کار گرفته شد. پس از چندین سال خدمت به‌عنوان سردبیر در مجلات مختلف، در سال ۱۹۳۲ از شغل خود استعفا داد تا تمام وقت خود را به نویسندگی اختصاص دهد. این نویسنده را در نگارش رمان جنایی «مرگ در جزیرهٔ گوکومون» تحت‌تأثیر «آگاتا کریستی» دانسته‌اند.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

رمان «مرگ در جزیرۀ گوکومون» در سال ۱۹۴۷ منتشر و در سال ۱۹۴۹ میلادی نامزد جایزۀ انجمن معمایی‌نویسان ژاپن شد.

بخشی از کتاب کارگاه کوسکه کیندائیچی (کتاب دوم؛ مرگ در جزیره گوکومون)

«همان‌طور که قبلاً گفتم، همهٔ خانه‌های جزیرهٔ گوکومون در سمت غرب جزیره جمع شده بودند تا در صورت حملهٔ دزدان دریایی دفاع راحت‌تر باشد. چنین چیزی در این گونه جزایر کوچک مرسوم بود، اما در مورد جزیرهٔ گوکومون، موقعیت جغرافیایی هم ایجاب می‌کرد. غیر از سمت غرب جزیره، هیچ زمین همواری که برای ساخت‌وساز مناسب باشد وجود نداشت.

کوه سوریباچی کوه خیلی بلندی نبود. غیر از وجه غربی‌اش، سه وجه دیگرش انگار مستقیم از دریا بیرون زده بودند. جایی برای لنگر انداختن کشتی‌ها نداشت؛ جایی برای یافتن جای پا بین خشکی و دریا نبود. به همین دلیل بود که جست‌وجوگرها می‌دانستند اگر بروند سمت غرب جزیره را با دقت تمام بگردند، قاتل فراری روی کوه گیر می‌افتد و به اصطلاح نه راه پس دارد نه راه پیش.

هلال ماه روی شانهٔ کوه سوریباچی نشسته بود. ستارگان چشمک‌زن انگار لحظه به لحظه چند برابر می‌شدند. دم سفید دودی راه شیری در سرتاسر آسمان کشیده شده بود. جزیرهٔ گوکومون غرق در نور نقره‌ای مه‌آلودی شده بود. در میانهٔ این منظره، نورهای کوچک فانوس‌ها که در هوا سوسو می‌زدند، از کوه‌پایه به بالا می‌خزیدند. در قلهٔ کوه سوریباچی، ویرانه‌های قلعهٔ دزدان دریایی به چشم می‌خورد. شعارهای جنگی اهالی جزیره که راهپیمایی می‌کردند، در جاهای مختلف قله طنین‌انداز می‌شد، مثل صدای تندری دوردست بود.»