کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه

کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه نوشتهٔ نصرالله فلسفی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر از روابط سیاسی ایران با انگلستان، پرتغال، هلند و آلمان سخن گفته است.

درباره کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه

نصرالله فلسفی در کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه بیان کرده است که روابط اساسی ایران و اروپا پس از انقراض دولت ساسانیان، یعنی در ایران اسلامی، از دوران پادشاهی صفویه و مخصوصاً از زمان سلطنت شاه‌عباس بزرگ آغاز می‌شود. پیش از این دوره، از صدر اسلام تا حملۀ مغول، یعنی در دورۀ حکمرانی خلفای اموی و عباسی، اروپا با ایران در حقیقت رابطه‌ای نداشت، زیرا افزون بر آنکه پس از انقراض دولت روم غربی و قسمت زیادی از قرون وسطا اروپا خود گرفتار ملوک‌الطوایفی و تسلط طوایف مختلف وحشیان و اختلافات سیاسی و مذهبی دولت‌های نوبنیاد بود و اساساً به امور سیاست خارجی و تجاری، خاصه با ممالک آسیایی، توجهی نداشت؛ حکومت دینی خلفای اسلامی نیز آن قاره را از ایران و کشورهای مرکزی و شرقی آسیا جدا ساخته و میان وارثان دو تمدن درخشان ایران و روم کهن سدی کشیده بود. نویسنده در این اثر در باب روابط سیاسی ایران با انگلستان، پرتغال، هلند و آلمان بحث کرده است.

خواندن کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ ایران پس از اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سیاست خارجی ایران در دوران صفویه

«در سال ۹۹۱ ق (۱۵۸۳ م)، یکی از مردم شهر هارلم در هلند به نام ژان هویگن وان لینشوتن با اسقف پرتغالی گوا به هندوستان سفر کرد و تا حدود سال ۱۰۰۱ ق (۱۵۹۲ م) در آن سرزمین بود و در این مدت اطلاعات فراوان از محصولات بازرگانی و راه‌های کشتی‌رانی هندوستان و طریق رقابت با تجار پرتغالی و امثال آن به دست آورد و چون به هلند بازگشت، اطلاعات خود را انتشار داد و کتابی نیز برای راهنمایی دریانوردان هلندی، که به مشرق می‌رفتند، نگاشت و در آن کتاب راه دریایی اروپا و مشرق را با جزایر و بنادر میان راه و ترتیب وزش بادهای موسمی و جریان دریایی اقیانوس‌های اطلس و هند و اطلاعات مفید دیگر تعریف و تشریح کرد و چند نقشه و جدول نیز بر آن افزود.

اندکی پس از بازگشت لینشوتن، بازرگانان آمستردام کورنلیس هوتمن را، که چندین بار با کشتی‌های پرتغالی به هندوستان رفته بود، به لیسبون فرستادند تا دربارهٔ تجارت هند شرقی اطلاعات کافی تحصیل کند. هوتمن در حدود سال ۱۰۰۳ ق (۱۵۹۴ م) از پرتغال به هلند بازگشت و حاضر شد که خود راهنمایی دسته‌ای از کشتی‌های هلندی را به عهده گیرد و چند تن از سوداگران هلندی را از راه دماغهٔ امیدنیک به هندوستان برد. بازرگانان آمستردام با پیشنهاد او موافقت کردند و در حدود سال ۱۰۰۷ ق (۱۵۹۸ ـ ۱۵۹۹ م) چهار کشتی به فرماندهی هوتمن به کشورهای آن سوی دماغهٔ امیدنیک فرستادند. هوتمن سال بعد به هلند بازگشت، اما دو سوم از همراهانش تلف شده بودند و یک کشتی او سوخته و در تجارت نیز کار بزرگی نکرده بود، جز آنکه با پادشاه بنتام، در جزیرهٔ جاوه، قراردادی بسته و از وی اجازه گرفته بود که کشتی‌های هلندی در تجارت با مجمع‌الجزایر هند شرقی آزاد باشند.»