کتاب متن، ترجمه و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم)

کتاب متن، ترجمه، و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم) نوشتهٔ محمد بن یعقوب کلینی است که با شرح حسین درگاهی و ترجمهٔ علیرضا منفردکیا در انتشارات شمس‌ الهدی منتشر شده است.

درباره کتاب متن، ترجمه، و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم)

گفته شده است که کتاب اصول کافی یکی از مهم‌ترین و معتبرترین کتاب‌های حدیثی شیعه است. متن این اثر توسط محمد بن یعقوب کلینی نوشته شده و او در مدت ۲۰ سال به درخواست شاگردانش این کتاب را گردآوری کرده است. این اثر جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ مکتوب امامیه دارد که همهٔ بزرگان در آن فرهنگ از آن تجلیل می‌کنند. این کتاب، اثری جامع در معارف و معانی فرهنگ شیعی است و دقت و علمی که در تألیف آن به کار رفته، آن را به کتابی مهم در حوزهٔ حدیث در تشیع تبدیل کرده است. بخش «فروع» در این کتاب به همراه سه کتاب دیگر، منابع چهارگانهٔ اصلی فقه شیعه را تشکیل می دهد و بخش «اصول» آن جامع تمام معارف شیعی در عقاید، اخلاق، آداب و سنن است. در کتاب متن، ترجمه، و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم) می‌توانید متن اصلی جلد سوم کتاب «الحجه» که یکی از بخش‌های کتاب اصول کافی است و ترجمه و شرح آن را مطالعه کنید.

خواندن کتاب متن، ترجمه، و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب احادیث تشیع پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب متن، ترجمه، و شرح اصول کافی (کتاب الحجه، جلد سوم)

«ح ۳. و این اولویّت در وجود و موجودیّت ماسوای خود شامل فضایل انبیا و اولیای گذشته نیز می‌شود.

عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللهِ علیه‌السلام، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْإِمَامِ: فَوَّضَ اللهُ إِلَیهِ کمَا فَوَّضَ إِلَی سُلَیمَانَ بْنِ دَاوُدَ؟ فَقَالَ: «نَعَمْ»؛ (عبداللّٰه بن سلیمان گوید:) از امام صادق علیه‌السلام راجع به امام پرسیدم، آیا کار به ایشان واگذار شده است آن‌چنان که به سلیمان بن داوود واگذار شده بود؟ فرمودند: آری.

- امام سلام‌الله‌علیه در جواب به یک سؤال ـ که افراد مختلف از ایشان می‌پرسند ـ قادر به پاسخ‌های متعدّدند و همهٔ پاسخ‌ها هم صحیح است.

أَنَّ رَجُلًا سَأَلَهُ عَنْ مَسْأَلَةٍ، فَأَجَابَهُ فِیهَا، وَ سَأَلَهُ آخَرُ عَنْ تِلْک الْمَسْأَلَةِ، فَأَجَابَهُ بِغَیرِ جَوَابِ الْأَوَّلِ، ثُمَّ سَأَلَهُ آخَرُ، فَأَجَابَهُ بِغَیرِ جَوَابِ الْأَوَّلَینِ، ثُمَّ قَالَ: «(هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ (أَعْطِ) بِغَیرِ حِسابٍ)؛۴۹۲وَ هکذَا هِی فِی قِرَاءَةِ عَلِی علیه‌السلام»؛ مردی از امام سؤالی پرسید،آن حضرت جوابش فرمودند، سپس دیگری همان مسئله را پرسید و ایشان جوابی غیر از جواب اوّل فرمودند، باز دیگری همان مسئله را پرسید و ایشان جوابی خلاف آن دو جواب فرمودند؛ سپس فرمودند: «این است بخشش ما، بدون حساب و با بزرگوای بده، یا ببخش.» در قرائت امیرالمؤمنین علیه‌السلام این‌گونه است (در قرائت مشهور به جای أعط، أمسک است؛ یعنی او در هر صورت می‌دهد و می‌بخشد).

- امام سلام‌الله‌علیه از همهٔ سؤال‌کنندگان شناخت کامل دارند.

قَالَ: قُلْتُ: أَصْلَحَک اللهُ، فَحِینَ أَجَابَهُمْ بِهذَا الْجَوَابِ یعْرِفُهُمُ الْإِمَامُ؟ قَالَ: «سُبْحَانَ اللهِ! أَ مَا تَسْمَعُ اللهَ یقُولُ: (إِنَّ فِی ذلِک لَآیاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِینَ)‌؛۴۹۳ وَ هُمُ الْأَئِمَّةُ (وَ إِنَّها لَبِسَبِیلٍ مُقِیمٍ)؛۴۹۴ لَایخْرُجُ مِنْهَا أَبَداً». ثُمَّ قَالَ لِی: «نَعَمْ، إِنَّ الْإِمَامَ إِذَا أَبْصَرَ إِلَی الرَّجُلِ عَرَفَهُ وَ عَرَفَ لَوْنَهُ، وَ إِنْ سَمِعَ کلَامَهُ مِنْ خَلْفِ حَائِطٍ عَرَفَهُ وَ عَرَفَ مَا هُوَ؛ إِنَّ اللهَ یقُولُ: (وَ مِنْ آیاتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِکمْ وَ أَلْوانِکمْ إِنَّ فِی ذلِک لَآیاتٍ لِلْعالِمِینَ)؛۴۹۵وَ هُمُ الْعُلَمَاءُ، فَلَیسَ یسْمَعُ شَیئاً مِنَ الْأَمْرِ ینْطِقُ بِهِ إِلَّا عَرَفَهُ نَاجٍ أَوْ هَالِک، فَلِذلِک یجِیبُهُمْ بِالَّذِی یجِیبُهُمْ»؛ من عرض کردم: خدا شما را سلامت دارد، آیا امام که این جواب را می‌گویند، آنها را می‌شناسند؟ (که به هر یک به فراخور حالش پاسخ می‌گویند). فرمودند: سبحان اللّٰه! مگر نمی‌شنوی که خدا می‌فرماید: «در اینها نشانه‌هایی است برای نشان‌داران (آنانی که علم به نشانه‌ها نزد ایشان است).» و آنها ائمّه‌اند «و همانا (عملکرد آنان) در راهی استوار است.» که هیچ‌گاه از آن خارج نشود. سپس به من فرمودند: آری امام هنگامی که مردی را ببینند، او را می‌شناسند و رنگش را می‌شناسند (رنگ اشاره به ایمان یا نفاقش دارد)؛ و اگر سخن او را از پشت دیوار هم بشنوند، او و شخصیتش را می‌شناسند، همانا خدا می‌فرماید: «از جمله آیات خدا آفرینش آسمان‌ها و زمین و اختلاف زبان‌ها و رنگ‌های شماست، همانا در این اختلاف برای دانایان نشانه‌هایی است.» و آنها (ائمّه علیهم‌السلام) همان دانایان هستند؛ پس امام هر امری را که بشنوند و به زبان آید، می‌فهمند که گویندهٔ آن، اهل نجات یا هلاکت است، از این جهت به مردم آن‌گونه پاسخ می‌دهند؛ (پاسخ درست و درخور مصلحت آنان).»