کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱) نوشتهٔ حسین درگاهی است. انتشارات شمس الضحی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر با هدف شناخت امام سوم شیعیان و راه‌های نزدیک‌ترشدن به مرام و مقام پیروان راستین آن حضرت نوشته شده است.

درباره کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱) حاوی احادیثی در باب معرفت و رحمت امام حسین (ع)، ویژگی‌های آن حضرت، فضایل ذکر مصیبت امام حسین (ع) و شیوه‌های حسینی‌شدن و حسینی‌ماندن است.

آنچه موجب نوشته‌شدن این کتاب و موارد مشابه است، واقعهٔ کربلاست.

واقعهٔ کربلا جنگی بود که در تاریخ ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری (برابر با ۱۳ اکتبر ۶۸۰ میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به روز عاشورا معروف شده است. این جنگ میان سپاه کم‌تعداد «حسین بن علی»، نوهٔ پیامبر اسلام و سپاه اعزامی از سوی «یزید»، خلیفهٔ اموی و در نزدیکی محلی به نام «کربلا» رخ داد. دلیل «یزید بن معاویه» برای جنگ، بیعت‌نکردن حسین بن علی با او بود. در مقابل حسین بن علی حکومت و زمام‌داری یزید بن معاویه را غیرشرعی و غیرقانونی می‌دانست؛ حکومتی که برخلاف پیمان صلح «امام حسن مجتبی» و «معاویه بن ابی‌سفیان» بود و به‌شکلی مورثی به یزید رسیده بود. امام حسین (ع) حکومت اموی را ظالم و گمراه می‌دانست و برای تغییر جهت جامعهٔ اسلامی به‌سوی مسیری دیگر قیام کرد.

این واقعه سرشار از حاشیه‌ها و خرده‌روایت‌هایی دردناک است که طی قرن‌ها به شیوه‌های گوناگون روایت و بازتعریف شده است. از این واقعه بارها و بارها برای تولید آثار ادبی (داستان، رمان و شعر)، نمایشی (فیلم سینمایی، سریال‌های تلویزیونی، نمایش و تئاتر) و هنرهای تجسمی در ایران و کشورهای دیگر برداشت و اقتباس شده است.

خواندن کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون سیرهٔ امام حسین (ع) پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

«امام باقر علیه‌السَّلام فرمودند:

«کانَ النَّبی فی بَیتِ أُمِّ سَلَمَةَ، فَقالَ لَها: لا یدخُل عَلَی أحَدٌ، فَجاءَ الحُسَینُ علیه‌السَّلام و هُوَ طِفلٌ فَما مَلَکت مَعَهُ شَیئاً حَتّیٰ دَخَلَ عَلَی النَّبی صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فَدَخَلَت أُمُّ سَلَمَةَ عَلیٰ أثَرِهِ فإذَا الحُسَینُ علیه‌السَّلام عَلیٰ صَدرِهِ و إذا النَّبی صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم یبکی و إذا فی یدِهِ شَی‌ءٌ یقَبِّلُهُ، فَقالَ النَّبِی صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم: یا أُمَّ سَلَمَةَ! إنَّ هٰذا جَبرَئِیلُ یخبِرُنی أنَّ هٰذا مَقتُولٌ و هٰذِهِ التُّربَةُ الَّتی یقتَلُ عَلَیها فَضِعیهِ عِندَک فاذا صارَت دَماً فَقَد قُتِلَ حَبیبی. فَقالَت أُمُّ سَلَمَةَ: یا رَسولَ اللهِ! سَلِ اللهَ أن یدفَعَ ذٰلِک عَنهُ. قالَ: قَد فَعَلتُ، فاوحَی اللهُ عَزَّوجَلَّ إلَی أنَّ لَهُ دَرَجَةً لا ینالُها أحَدٌ مِنَ المَخلوقینَ و أنَّ لَهُ شیعَةً یشفَعونَ فَیشَفَّعونَ و أنَّ المَهدی مِن وُلدِهِ، فَطوبیٰ لِمَن کانَ مِن أولِیاءِ الحُسَینِ و شیعَتِهِ هُم و اللهِ الفائِزونَ یومَ القیامَةِ.» 

پیامبر صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم در خانه‌ی اُمّ سلمه بودند، پس به او فرمودند: هیچ‌کس برمن وارد نشود. پس امام حسینعلیه‌السّلام که طفل بود آمد و نتوانست جلو او را بگیرد تا به محضر پیامبر وارد شد و اُمّ سلمه دنبال او رفت و حسین روی سینه‌ی پیامبر بود و پیامبر گریه می‌کردند و چیزی را در دست خود زیر و رو می‌کردند. پیامبر فرمودند: ای اُمّ سلمه! این جبرئیل است که به من خبر می‌دهد که این حسین کشته می‌شود و این خاکی است که روی آن کشته می‌شود و این خاکی است که روی آن کشته می‌شود، آن را نزد خود نگه دار، پس هنگامی که خونین شد پس حبیب من کشته شده است. اُمّ سلمه عرض کرد: یا رسول اللّه! از خدا بخواه که آن را از او دفع کند. فرمودند: خواستم، پس خدای عزّوجلّ به من وحی فرمود که به راستی برای او درجه‌ای باشد که احدی از مخلوقین به آن نمی‌رسد، و به‌راستی او را شیعیانی است که شفاعت می‌کنند و پذیرفته می‌شود و به راستی مهدی از فرزندان اوست. خوشا بر کسی که از دوستان حسین و شیعیان او باشد؛ سوگند به خدا که آنان رستگاران روز قیامت هستند.»