کتاب دوبارگی

کتاب دوبارگی نوشتهٔ فردین آریش است. انتشارات سوره مهر این مجموعه داستان کوتاه، معاصر و ایرانی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب دوبارگی

کتاب دوبارگی (روایت‌هایی از اعتیاد و رهایی) برابر با یک مجموعه داستان کوتاه و معاصر و ایرانی است. عنوان برخی از این داستان‌ها عبارت است از «رُلمان را خوب بازی کنیم»، «سلام، متین هستم، یک معتاد!»، «امام حسین نجات می‌دهد»، «وقتی برج‌های دوقلو سوخت» و «بچهٔ دروازه‌غار».

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب دوبارگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دوبارگی

««سلام علکیم. بنده فردا صبح در انتخابات شرکت خواهم کرد. بالای برگه می‌نویسم “مقوله‌ای شوم به نام کمپ ترک اعتیاد”. به خون حسین. همین یک کلام حرف. چرا؟ شماها جاتون خوبه، گرم می‌خورین، نرم می‌خوابین چی می‌فهمین؟ نوش جونت. خط‌شکن منم. دو ساله دارم میرم و میام چه سلف سرویسی به من دادی؟ یه گونی برنج با یه کارتن. ولی من آچار به دستم. دیشب تا حالا دارم با کولر اکبر... اصلاً کارم نیست. بچهٔ این محله‌م. دوتا آب بهم داده با یه نخ سیگار. به عشق حسین بن علی خدا راه باز کنه از اینجا تا جمکران پیاده بریم. برای منِ عملی خیلی حرفه تا جمکران پیاده برم. رفته بودم قطعهٔ شهدا تو بهشت زهرا، تب می‌گیره منو. به یه یارویی گفتم “اینجا کجاست؟” گفت “قطعهٔ شهدا”. گفتم “نه، اسمش چیه؟” گفت “بهشت زهرا”. بابا جمع کنید این دم و دستگاهو. اون‌وقت میگن رحمان و رحیمه. عزیزترین، بهترین پاک‌ترین بچه‌های تهرون و ایران... جمع کنید جان مولا. والله قسم بار ریختن رو ما. به خون حسین شبا میان تو خوابم. من کاری باهاشون ندارم. ارواح میان سراغم میگن این حقوق می‌گیره. آقا کدوم حقوق؟ میگن به کدوم گروه وابسته‌ای، بابا کدوم گروه؟ این همه خون. بابا والله قسم رو خون داریم راه می‌ریم. خیلی عوض شده بابا همه چی. ادبیات و صورت بچه‌هایی که ۵۸ و ۵۹ تو جبهه بودیم کجا، الان کجا؟ ببین چی بود چی شده؟ کیه این حرفو می‌زنه؟ یه ریش سفید. اینا همه درده. به علی قسم گردان رو زنده‌ش می‌کنم. از ما گذشت. الان شما داری تو دنیایی زندگی می‌کنی... ببین کرونائه، میکروبی شیمیایی، اینترنتی الکترونیک. جنگ صدام حسین و ایران نیستا. کرونا کار کیه؟ نمی‌تونی بگی ولی هست. الان رضا خاکباز از خونه‌ش اومد بیرون گفتم “رضا چرا گیج می‌خوری؟” پیچید تو کوچه دیدم بالا آورد. خیلی‌ها پشت سر ما مردن. منم از تو داغونم. چیزی نمی‌خورم. خلافم یه شب که بیاد، بیست شب دیگه نیست. اصلاً یه چیزی... شدیم موش آزمایشگاهی... از ما که گذشت، من که همه رو باختم، با تو می‌خوان چیکار کنن؟ دیروز یارو اومده می‌گه “قاسم پا شو بریم فرانسه.” گفتم “بابام که تو سداسمال سکته کرد مرد؛ مادرمم که تو هیئت چایی می‌ریخت مرد؛ خواهرمم ناغافل سرطان گرفت مرد؛ حالا من پاشم برم فرانسه؟ چه خبره تو فرانسه؟” هر مارکیم تو پیشونی ما بزنن، تهش بچهٔ جنوب شهر تهرانیم، مثل اکبر عبدی. شُهرته، همه میشناسنش. روزگارمون اینه. من کیم بابا؟ پنج‌شنبه‌ها اهل قبور. از دست اینا می‌رم به اونا متوسل می‌شم شاید یه اتفاقی افتاد. دیدم یه چیزایی ازشون. هر شب دارم از اینجا پیاده می‌رم اشک می‌ریزم. میگم بابا من ناخواسته افتادم تو یه کویری که نمی‌دونم کجام. نمی‌دونم اصلاً واسه چی اومدم. نمی‌دونم اصلاً کارم چیه. هیچ حساب کتابی‌ام با کسی ندارم. نه با کسی بازی کردم نه چیزی. اصلاً بی‌ناموس اونیه که بد واسه کسی خواسته باشه. بابا چیکار داری با من؟»»