کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه

کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه نوشتهٔ هانری برگسون و ترجمهٔ سیداشکان خطیبی است. نشر نو این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب مابعدالطبیعه (Metaphysics) و نیز فلسفهٔ فرانسوی است.

درباره کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه

کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه (به انضمام فلسفهٔ فرانسوی) که یکی از اساسی‌ترین نوشته‌های نویسنده‌اش در نظر گرفته می‌شود، در حکم گفتار در روشِ او و نخستین کتاب فلسفی قرن بیستم است که در عنوانش، چند سالی پیش از مقدمه بر مابعدالطبیعۀ مارتین هایدگر، لفظ مابعدالطبیعه آمده است. هانری برگسون نویسندهٔ این کتاب است. نوشتۀ دوم در این اثر که «فلسفۀ فرانسوی» نام دارد، برابر با گزارشی است از سیر ۳۰۰سالۀ فلسفۀ فرانسوی، از رنه دکارت تا خودِ برگسون در بیان فیلسوفی فرانسوی که خود پایی در قرن پشت سر دارد و پایی پایدار و رهگشا در سده‌های بعد. از پسِ این دو نوشته، پی‌گفتاری از «ژیل دلوز» با عنوان «بازگشت به برگسون» آمده است که بیش از ستایشی دیگربار از فیلسوفی بزرگ، تأکیدی است مؤکد بر اهمیت و معنای امروزینِ بازگشتن به هانری برگسون. در این کتاب، پیوست‌های مترجم تمهید و تلاشی است برای آشنایی بیشتر با آنچه فلسفۀ هانری برگسون در آنجا و اینجا ساخته است و می‌سازد.

خواندن کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب مابعدالطبیعه (Metaphysics) و فلسفهٔ فرانسوی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هانری برگسون

هانری برگسون، آنری برگسون یا هنری برگسون (Henri Bergson) در ۱۸ اکتبر ۱۸۵۹ به دنیا آمد و در ۴ ژانویهٔ ۱۹۴۱ میلادی درگذشت. او نویسنده و فیلسوف مشهور فرانسوی است که در سال ۱۹۲۷ میلادی برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. «مقدمه بر مابعدالطبیعه» و «خنده؛ جستاری در معنی امور خنده‌آور» و «دو سرچشمه اخلاق و دین» و «خ‍طای‌ ب‍زرگ‌» و «ت‍ح‍ول‌ خ‍لاق‌» از آثار مکتوب اوست.

بخشی از کتاب مقدمه بر مابعدالطبیعه

«اکنون شخصیت رمانی را در نظر آوریم که نقلْ نقلِ ماجراهای اوست. رمان‌نویس می‌تواند ویژگی‌های شخصیت را متکثر کند و قهرمان خود را هر قدر که بخواهد به گفتار و کردار وادارد؛ اما همهٔ اینها سراسر به آن احساس بسیط و نامنقسمی نمی‌ارزد که من درک خواهم کرد اگر با خودِ آن شخصیت یک لحظه همنشین شوم. آن وقت است که به چشم من آن اعمال و اداها و سخنان چنان طبیعی از او می‌جوشد که آبی از چشمه‌ای. آن اعمال و اداها دیگر اَعراضی نخواهند بود که به ایده‌ای که من از آن شخصیت حاصل کرده بودم بپیوندند و پی در پی آن ایده را بی‌آنکه کامل کنند، فربه‌تر نمایند. بلکه آن شخصیت، ناگهان، در تمامت خود به من داده می‌شود و هزار ماجرا هم اگر برای نمایاندنِ آن شخصیت عرضه شود، به جای آنکه به آن ایده اضافه گردد و فربه‌اش کند، به چشم من اموری می‌آید که بعدتر از آن ایده جدا می‌شود و با این حال، در ذاتِ آن ایده کاستی و خللی پدید نمی‌آورد. هرچه از آن شخص برای من نقل کنند، همان اندازه نظرگاه در اختیارم می‌گذارند. همهٔ ویژگی‌هایی که آن شخص را برای من وصف می‌کنند و او را مگر از راه مقایسه با اشخاص و اشیایی که از پیش می‌شناسم به من نمی‌شناسانند، نشانه‌هایی هستند که آن شخص از طریق آنها به نحوی کمابیش نمادین به بیان آمده است. نماد و نظرگاه مرا بیرون از آن شخص مستقر می‌کند؛ نماد و نظرگاه از آن شخص چیزی عاید من نمی‌کند مگر آنچه میان او با دیگران مشترک است و دیگر صرفاً به خود او متعلق نیست. آنچه او منحصراً عبارت از آن است، آنچه ذات او را قوام می‌بخشد، چون بنابر تعریف امری است درونی، از بیرون درک نتواند شد؛ و چون با هر چیز دیگری نا هم‌سنخ است، با نماد به بیان نتواند آمد. توصیف و داستان‌سرایی و تحلیل مرا در امر نسبی گرفتار می‌سازد. تنها همنشینی با خودِ آن شخص است که امر مطلق را به من اعطا خواهد کرد.»