کتاب میعاد با راما

کتاب میعاد با راما نوشتهٔ آرتور سی. کلارک و ترجمهٔ رضا فاضل است. نشر ثالث این رمان علمی - تخیلی را منتشر کرده است. این رمان از مجموعهٔ «ادبیات ترجمه» است.

درباره کتاب میعاد با راما

کتاب میعاد با راما رمانی علمی - تخیلی نوشتهٔ آرتور سی. کلارک است. داستان این رمان که برای اولین بار در سال ۱۹۷۳ منتشر شد، در دههٔ ۲۱۳۰ می گذرد. «راما» یک سفینهٔ فضایی استوانه‌ای است که وارد منظومهٔ شمسی می‌‌شود و داستان از دیدگاه گروهی از کاوشگران انسانی روایت می‌شود که در تلاش شناخت اسرار آن هستند. رمان «میعاد با راما» که درون‌مایهای فضایی دارد و شخصیت‌های آن در پی کشف ناشناخته‌ها  هستند. نویسنده برای نگارش این کتاب برندهٔ جوایز متعددی از جمله جایزهٔ «نبیولا»، «هوگو» و «کمبل» شده است. این جوایز به داستان‌های برجسته و شاخص در ژانر علمی - تخیلی و فانتزی اهدا می‌شوند. این رمان در ۴۶ فصل نگاشته شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «گارد فضایی»، «راما و سیتا»، «نخستین عملیات برون‌سفینه‌ای»، «فرود در تاریکی»، «دشت راما»، «اخطار از عطارد»، «پس از توفان»، «سفری در دریای استوانه‌ای»، «باد الکتریکی» و «عالیجناب متأسف است که...».

خواندن کتاب میعاد با راما را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های علمی - تخیلی و علاقه‌مندان به قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آرتور سی. کلارک

سر آرتور چارلز کلارک در ۱۶ دسامبر ۱۹۱۷ زاده شد. او نویسنده، مخترع و دانشمند انگلیسی بود. کلارک در شهر ساحلی کوچکی به نام مینهد در غرب انگلیس به دنیا آمد و به تحصیل در رشتهٔ فیزیک و ریاضیات در دانشگاه کینگز لندن پرداخت و مدال درجه‌یک فیزیک و ریاضیات را دریافت کرد. کلارک سپس به ریاست مجمع بین سیارات بریتانیا منصوب شد و به عضویت آکادمی اخترشناسان و مجمع اخترشناسان سلطنتی و بسیاری از سازمان های علمی دیگر درآمد. ایده ی ماهواره های مخابراتی، نخستین بار توسط کلارک مطرح شد. او علاوه بر کتاب های داستانی علمی و تخیلی، تعدادی آثار علمی نیز داشت. کلارک همچنین سه جایزهٔ معتبر «هوگو»، «نبیولا» و «جان کمپبل» را از آن خود کرده است. «ملاقات با مدوسا»، «میعاد با راما»، «۲۰۰۱: یک اودیسهٔ فضایی» و «بازی بزرگ» از جمله آثار او هستند. آرتور سی. کلارک در ۱۹ مارس ۲۰۰۸ درگذشت.

بخشی از کتاب میعاد با راما

«بیش‌تر بدن عنکبوت از باتری تشکیل شده که بسیار شبیه چیزی است که در سلول‌های باتری و اشعه‌ها یافت می‌شود. ولی در این مورد، مصرف باتری ظاهراً برای دفاع از خود نیست، بلکه منبع انرژی جانور است. به همین علت دستگاه گوارش و تنفس ندارد؛ این موجود به چنین ملزومات ابتدایی نیاز ندارد و اتفاقاً بدان معناست که او در خلأ کاملاً راحت است و مشکلی ندارد.

پس این موجود چیزی بیش‌تر از یک چشم متحرک نیست. اندامی هم ندارد که کار دست را بکند؛ آن پیچک‌ها هم برای این کار بسیار ضعیفند. اگر قبلاً مشخصاتش را در اختیارم می‌گذاشتند، می‌گفتم این صرفاً وسیلهٔ شناسایی است.

رفتارش کاملاً متناسب با این توصیف است. همهٔ عنکبوت‌ها کارشان این است که به این طرف و آن طرف بروند و به همه‌چیز نگاه کنند. این تنها کاری است که می‌توانند انجام دهند...

ولی جانوران دیگر با آن‌ها فرق می‌کنند. خرچنگ، ستارهٔ دریایی، کوسه ــ ببخشید که اسم‌های بهتری در ذهنم نیست ــ به وضوح می‌توانند محیطشان را دستکاری کنند و برای عملکردهای گوناگون مهارت یابند. تصور می‌کنم آن‌ها از انرژی الکتریکی نیز نیرو می‌گیرند، چون مثل عنکبوت‌ها ظاهراً دهان ندارند.

یقین دارم شما مشکل زیست‌شناختی را که در این توضیحات آمد، تصدیق می‌کنید. چنین موجوداتی می‌توانند به طور طبیعی تکامل یابند؟ من که فکر نمی‌کنم. به نظر می‌رسد آن‌ها مثل ماشین برای کارهای معینی ساخته شده‌اند. اگر ناگزیر به توصیف آن‌ها باشم، می‌گویم رباتند؛ ربات‌های بیولوژیکی که همانندی در زمین ندارند.

اگر راما سفینهٔ فضایی باشد، شاید این‌ها بخشی از خدمهٔ آن باشند. اما عقلم به این‌که چطور متولد ــ یا آفریده ــ می‌شوند، نمی‌رسد. ولی حدس می‌زنم جواب آن در نیویورکِ راما نهفته است. اگر فرمانده نورتون و افرادش بتوانند مدتی صبر کنند، ممکن است مواجهه‌شان با موجودات ِ پیچیده‌تر با رفتارهایی پیش‌بینی‌نشدنی فزاینده باشد. شاید آن‌ها در این زنجیره با خود رامایی‌ها ــ سازندگان اصلی این دنیا ــ روبرو شوند.»