کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

کتاب نقد و بررسی انتروپوسین نوشتهٔ جان گرین و ترجمهٔ فاطمه جابیک است. انتشارات میلکان این کتاب را منتشر کرده است؛ جستارهایی دربارهٔ دوران انسان‌محوری تاریخ زمین.

درباره کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

کتاب نقد و بررسی انتروپوسین (The Anthropocene Reviewed)، تلاش نویسنده‌اش برای زندگی‌کردنِ زندگی معرفی شده است. این کتاب حکایت گذشتهٔ انسان را که بهترین نشانهٔ آیندهٔ آن نیز هست، در بر گرفته است؛ از زبان و با دیدگاه خاص داستان‌سرایی به نام جان گرین. این نویسنده از گفتن حقایق تلخ عملکرد بشر روی زمین خودداری نکرده و این دیدگاه جامع به خواننده کمک می‌کند دنیایی که بزرگی و غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن ظاهری‌اش ترسناک است، به جایی کمی کوچک‌تر و دنج‌تر بدل شود. جان گرین در کنار صحبت‌کردن از تاریخ انسان‌سالاری زمین، ما را با زیروبم زندگی خودش نیز آشنا کرده است. در این کتاب با جنبه‌هایی از شخصیت، زندگی و دیدگاه‌های او آشنا می‌شوید. «بوک‌لیست» گفته است که او کنجکاوی و دانش را با اعتراف، شفقت و شوخ‌طبعی مخلوط کرده و در میان هرج‌ومرج تاریک زندگی به‌دنبال درس‌های روشنگر زندگی گشته است.

خواندن کتاب نقد و بررسی انتروپوسین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب دوران انسان‌محوری تاریخ زمین پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جان گرین

جان گرین نویسندهٔ پرفروش کتاب‌هایی مانند «در جست‌وجوی آلاسکا» و «خطای ستارگان بخت ما» است. افتخارات متعدد او شامل مدال پرینتز، افتخار پرینتز و جایزهٔ ادگار بوده است. این نویسنده دو بار فینالیست جایزهٔ کتاب لس آنجلس تایمز شده و توسط مجلهٔ تایم به‌عنوان یکی از ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در جهان انتخاب شده است. او همراه با برادرش (هنک گرین) مجموعه‌ای آموزشی و آنلاین به نام «CrashCourse» را خلق کرد. کتاب «نقد و بررسی انتروپوسین» اثر مکتوب دیگری از اوست.

بخشی از کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

«دل‌شکستگی فرق چندانی با عاشق‌شدن ندارد. هردو به‌شدت منقلب‌کننده هستند و من را سرگردان می‌کنند. هردو لبریز از خواهش هستند. هردو «خود» را به‌تمامی غصب می‌کنند. فکر می‌کنم ترانهٔ شریک جدید از پالاس موزیک دربارهٔ همین است ولی مطمئن نیستم.

بیشتر از بیست سال است، خارج از مجموعهٔ آهنگ‌های گروه مانتین گوتز، شریک جدید را بیشتر از هر ترانه‌ای دوست دارم ولی هیچ‌وقت واقعاً از ماجرای متن ترانه سر درنیاوردم. یک دوبیتی‌اش می‌گوید: «پرندگان غواص روی تپه‌ماهور، ماهی‌ها در جریان آب / و دوستانم، دوستانم هنوز به زمزمه می‌گویند سلام.»‌ می‌دانم معنایی دارد؛ فقط نمی‌دانم معنایش چیست. بعد از آن هم خطی دیگر هست که به همان اندازه زیبا و حیرت‌انگیز است: «وقتی مثل عزلت‌گزیدگان فکر کنی، تمام آنچه می‌دانستی را فراموش می‌کنی.»

پالاس موزیک یکی از مظاهر متعدد ویل اولدهام است که گاهی ترانه‌هایش را با نام خودش منتشر می‌کند و گاهی هم با اسم شیک‌وپیکِ بانی پرینس بیلی. خیلی از ترانه‌هایش را دوست دارم؛ دربارهٔ دین و اشتیاق و امید طوری صحبت می‌کند که به دل من می‌نشیند و این را که صدای خش‌دارش همیشه انگار در آستانهٔ بازشدن است خیلی دوست دارم.

ولی شریک جدید برای من فقط یک ترانه نیست. جادوی آن در توانایی عجیبش برای فرستادن من به همهٔ لحظاتی است که در آن‌ها این ترانه را شنیده‌ام. به مدت سه دقیقه و ۵۴ ثانیه کاری می‌کند همان کسی شوم که قبلاً بودم. در مدت‌زمان پخش این ترانه دوباره به دل‌شکستگی‌هایم برمی‌گردم و به عاشق‌شدن‌هایم، و آن‌قدر دور هستند که بتوانم این دو وضعیت را چیزی به‌جز حالت متضاد هم ببینم. کاوه اکبر در شعرش به نام «قصر» می‌نویسد: «هنر جایی است که بخش زنده‌مانده از وجودمان، در آن به زندگی ادامه می‌دهد.» و فکر می‌کند این فقط دربارهٔ اثری هنری که ما خلق می‌کنیم صدق نمی‌کند و آثاری که عاشقشان هستیم هم همین‌طور هستند.

با آهنگ‌های جادویی هم مثل هر جادوی دیگری باید با احتیاط برخورد کرد؛ اگر زیادی به آن‌ها گوش کنید دیگر عادی می‌شوند. صدای تغییر آکورد را قبل از رسیدنش می‌شنویم. آن ترانه دیگر توانایی غافل‌گیرکردنمان را از دست می‌دهد و نمی‌تواند ما را به جایی دیگر از زمان منتقل کند؛ ولی اگر عاقلانه با ترانهٔ جادویی‌ام برخورد کنم می‌تواند من را ببرد و خیلی شفاف‌تر از هر نوعِ دیگرِ خاطره گذشته را به من نشان دهد.»