کتاب کامو

کتاب کامو (مختصر و مفید) نوشتهٔ والتر تسیگلر و ترجمهٔ جعفر جهانبخش و ویراستهٔ رحمان افشاری است. انتشارات مهراندیش این کتاب را منتشر کرده است. این اثر زندگی‌نامه‌ای از مجموعهٔ «آشنایی با بزرگان اندیشه و فرهنگ» این انتشارات است.

درباره کتاب کامو

کتاب کامو درآمدی‌ بر زندگی، آثار و اندیشه‌های «آلبر کامو» است. والتر تسیگلر گویی پس‌از مصاحبه‌ای همه‌جانبه و ازهرباب  با کامو، چکیدهٔ دریافت‌های ناظر بر تمامیتِ اندیشه‌های چندوجهی او را به به رشتهٔ تحریر درآورده است. تلاش برای نگارش هستهٔ اصلی نگاهِ کامو در نفی هر نوع ایدئولوژی و هر مکتبِ مطلق‌نگر که ناگزیر به مسئول و مختار بودنِ انسان راه می‌برد ازسویی و کشفِ پوچی از سوی دیگر، هم‌زمان  و مهم‌تر از آن  افقی را که او، به‌رغمِ پوچ‌بودگی، فرا راه ما می‌گشاید، موضوع اصلی این کتاب است. همان مسئله‌ای که انسان را به کنشِ فعال علیه بردگی سرنوشت فرامی‌خواند تا به زندگی و جهانِ خود در آزادی و با آزادی معنا ببخشد.

خواندن کتاب کامو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران زندگی‌نامهٔ فیلسوفان و نویسندگان و علاقه‌مندان به آلبر کامو پیشنهاد می‌کنیم.

درباره والتر تسیگلر

دکتر والتر تسیگلر زادهٔ ۱۹۶۰، در رشتهٔ فلسفه، تاریخ و سیاست تحصیل کرد، سپس در رسانه‌های مهمِ آلمان به کار پرداخت. این فعالیتِ او موجب شد تا در ساده‌کردنِ مطالبِ پیچیده برای مخاطبانِ عام استاد شود و چندین جایزه را نصیبِ خود کند. نمونهٔ موفقِ آن را می‌توان در کتاب «کامو» دید. از او کتاب‌های متعدد درزمینهٔ فلسفه به زبانِ ساده منتشر شده است.

بخشی از کتاب کامو

«کشف فلسفیِ کامو هنوز هم تحریک‌آمیز است. زیرا کامو، مانند همهٔ فیلسوفانِ بزرگ، معنای زندگی را به پرسش گرفت. هرچند پاسخِ او، از هرباره، نامتعارف بود.

البته پرسش از معنا، از دیرباز پاسخ‌های گوناگونی در پی داشته: ازنظر افلاطون این' خیر است که جهان را در نهفتِ خود پابرجا نگه می‌دارد؛ به‌نظر هگل، روح جهان؛ از دید مارکس، مبارزهٔ طبقاتی؛ از منظر سارتر، آزادی؛ برای نیچه، ارادهٔ معطوف به قدرت و از نگاه هابرماس، شکوفاییِ خردِ ارتباطی‌ست. اساساً هر فیلسوفی، برای پرسش از معنا، پاسخِ خود را دارد. کامو، اما، چنین نمی‌کند. او پاسخی در اختیار ندارد. حتی بدتر از آن  جوابی که می‌دهد بسیار تکان‌دهنده است. در پاسخ به پرسشِ: «معنای زندگی چیست؟» صاف و سرراست می‌گوید: معنایی در کار نیست، زندگی پوچ است:

در این وضعِ پوچی باید زیست.

اما اگر کامو تنها به تقریر اینکه زندگی بی‌معناست اکتفا می‌کرد، دیگر فیلسوف نمی‌بود. درواقع او ارزیابیِ بدبینانهٔ خود را با مثال‌های فراوان مستدل می‌کرد. فراتر از آن، او با حرکت از مبدأ پوچ‌بودگیِ جهان' رشتهٔ درازی از تأملاتِ جالب‌توجه را ارائه کرد. ازجمله این پرسشِ بنیادین که، آیا انسان با توجه به همین پوچ‌بودگیِ جهان، نمی‌بایست منطقاً دست از زندگی بشوید: آیا خودکشی پیامدِ منطقیِ پی بردن به بی‌معنایی‌ست؟ یا باید با وجودِ احساس پوچی به زندگی ادامه داد؟ و اگر آری، چگونه می‌توان چنین کرد؟

کامو در هر دو اثرِ عمدهٔ فلسفیِ خود به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهد. افسانهٔ سیزیِف و انسان طغیانگر، هر دو کتاب' همچون جستارهایی نگاشته شده‌اند، و ازاین‌نظر از سبک خشک و تحلیلیِ فیلسوفانِ کلاسیک متمایزند. به‌هرحال، کامو خود را بیشتر نویسنده می‌دید. به همین سبب، تجربهٔ او از پوچی در رمان‌هایش بازتاب می‌یابد که جایزهٔ نوبلِ ادبیات سال ۱۹۵۹ را از آنِ او کردند. کامو در رمان بیگانه با زبردستی نشان می‌دهد که چگونه تنها یک دیدارِ کاملاً تصادفی در ساحل، می‌تواند مسیر زندگی را در آنی به‌کلی دگرگون سازد و آن را زیرورو کند. اما کشفِ پوچی و نتایجی که او از آن به دست می‌دهد، بی‌تردید واجد هسته‌ای فلسفی نیز هست. کامو، در کنار سارتر و هایدگر، در زمرهٔ شاخص‌ترین نمایندگان فلسفهٔ اصالتِ وجود (اگزیستانسیالیسم) به‌شمار می‌رود.»