کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ

کتاب الکترونیکی دیوان عشق، غزلیات حافظ اثر شمس الدین محمد حافظ شیرازی و جمع‌آوری شده توسط بهرام عفراوی است و انتشارات دایره چهار رنگ آن را منتشر کرده است. کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ از مجموعهٔ «دیوان عشق» است که بسیاری از آثار بزرگان شعر و ادب فارسی را دربر می‌گیرد.

درباره دیوان عشق، غزلیات حافظ

مجموعه دیوان عشق که از دیوان حافظ شروع شده است شامل آثار و اشعار شاعران و سخنوران ایرانی است. این مجموعه با تأکید بر کلمهٔ عشق، محبت و دوستی گردآوری شده است. خوانندگان می‌توانند به‌راحتی این کلمات را در متن بیابند و در موارد مختلف مورد نیاز خود از آن شعر یا متن استفاده کنند. در این مجموعه سعی شده است نکاتی که برای خوانندگان در هنگام استفاده از گوشی تلفن همراه اهمیت دارد، رعایت شود. استفاده از فونت زیبای وزیر با خوانایی مناسب در گوشی همراه و یک ستونی بودن متن که سادگی دنبال‌کردن آن را به همراه دارد، از ویژگی‌های این مجموعه است.

حافظ شیرازی، با نام کامل خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، بهاءالدین محمد، در دورهٔ اتابکان از اصفهان به شیراز مهاجرت کرده بود. مادرِ شمس‌الدین اهل کازرون بود و در شیراز زندگی می‌کرد. تاریخ دقیقی برای تولد این شاعر وجود ندارد؛ اما طبق تخمین‌ها حافظ را از شاعرهای قرن هشتم هجری قمری می‌دانند. حافظ شیرازی در همان دوران کودکی پدرش را از دست داد. زمانی که نوجوان بود، در نانوایی شاگردی می‌کرد و به مکتب‌خانهٔ کنار نانوایی می‌رفت. او به یادگیری علوم مذهبی و ادبی علاقهٔ زیادی داشت و در مجالس علمی و ادبی شرکت می‌کرد. شمس‌الدین زبان عربی را یاد گرفت و در سن نوجوانی توانست قرآن را حفظ کند. به همین خاطر او را با لقب «حافظ» می‌شناختند.

حافظ شیرازی در دههٔ بیست‌سالگی بیشتر علوم دینی را می‌دانست و در مجالس صاحب‌نظر بود. قوام‌الدین عبدالله، مولانا بهاءالدین عبدالصمد بحرآبادی، مولانا شمس‌الدین عبدالله، قاضی عضدالدین عیجی، سید شریف علامه گرگانی از استادهای او بودند. او علاوه بر قرآن، تفسیر، فلسفه و نحو عربی را هم آموخت. طبق گفتهٔ خودش هر صبح مجلس درس قرآن داشت. یادگیری‌های حافظ شیرازی به همین‌ها ختم نشد و مباحثی دربارهٔ موسیقی خواند. او دستگاه‌ها و پرده‌های موسیقی را به‌خوبی می‌شناخت.

خواندن کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران اشعار کهن عاشقانهٔ فارسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ

غزل شمارۀ ۶

«به ملازمان سلطان که رساند این دعا را؟

که به ُش ِکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

ز رقیب دیوسیرت به خدای خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

مژۀ سیاهت ار کرد به خون ما اشارت

ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا

ُروزی دل عالمی بسوزی چو ِعذار برف

تو از این چه سود داری که نمیکنی مدارا

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی؟

دل و جان فدای رویت بنما ِعذار، ما را

به خدا که جرعهای ده تو به حافظ سحرخیز

که دعای صبحگاهی اثری کند شما را»