کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ

کتاب الکترونیکی دیوان عشق، غزلیات حافظ نوشتۀ شمس الدین محمد حافظ شیرازی و جمع‌آوری شده توسط بهرام عفراوی است و انتشارات دایره چهار رنگ آن را منتشر کرده است. کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ، شامل اشعار این شاعر برزگ ایرانی است.

درباره دیوان عشق، غزلیات حافظ

حافظ شیرازی، با نام کامل خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، بهاءالدین محمد، در دورهٔ اتابکان از اصفهان به شیراز مهاجرت کرده بود. مادرِ شمس‌الدین اهل کازرون بود و در شیراز زندگی می‌کرد. تاریخ دقیقی برای تولد این شاعر وجود ندارد؛ اما طبق تخمین‌ها حافظ را از شاعرهای قرن هشتم هجری قمری می‌دانند. حافظ شیرازی در همان دوران کودکی پدرش را از دست داد. زمانی که نوجوان بود، در نانوایی شاگردی می‌کرد و به مکتب‌خانهٔ کنار نانوایی می‌رفت. او به یادگیری علوم مذهبی و ادبی علاقهٔ زیادی داشت و در مجالس علمی و ادبی شرکت می‌کرد. شمس‌الدین زبان عربی را یاد گرفت و در سن نوجوانی توانست قرآن را حفظ کند. به همین خاطر او را با لقب «حافظ» می‌شناختند.

حافظ شیرازی در دههٔ بیست‌سالگی بیشتر علوم دینی را می‌دانست و در مجالس صاحب‌نظر بود. قوام‌الدین عبدالله، مولانا بهاءالدین عبدالصمد بحرآبادی، مولانا شمس‌الدین عبدالله، قاضی عضدالدین عیجی، سید شریف علامه گرگانی از استادهای او بودند. او علاوه بر قرآن، تفسیر، فلسفه و نحو عربی را هم آموخت. طبق گفتهٔ خودش هر صبح مجلس درس قرآن داشت. یادگیری‌های حافظ شیرازی به همین‌ها ختم نشد و مباحثی دربارهٔ موسیقی خواند. او دستگاه‌ها و پرده‌های موسیقی را به‌خوبی می‌شناخت.

کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ که شـامل آثـار و اشـعار این شاعر بزرگ ایرانـی می‌شود، بـا تأکید بـر کلمـه عشـق، محبـت و دوسـتی جمع‌آوری شده است و خواننـدگان می‌توانند به‌راحتی ایـن کلمـات را در متـن یافتـه و در مـوارد مختلـف موردنیاز خـود از آن شـعر یـا متـن اسـتفاده نماینـد در ایـن مجموعـه سـعی شـده نکاتـی را کـه بـرای خواننـدگان در هنـگام اسـتفاده از گوشـی تلفـن همـراه اهمیـت دارد، رعایـت شـود. استفاده از فونت زیبای وزیر با خوانایی مناسب در گوشی همراه و یک ستونی بودن متن که سادگی دنبال‌کردن متن را به همراه دارد در این مجموعه رعایت شده است.

خواندن کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای دوستداران شعر فارسی مناسب است.

بخشی از کتاب دیوان عشق، غزلیات حافظ

غزل شمارۀ ۶

«به ملازمان سلطان که رساند این دعا را؟

که به ُش ِکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

ز رقیب دیوسیرت به خدای خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

مژۀ سیاهت ار کرد به خون ما اشارت

ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا

ُروزی دل عالمی بسوزی چو ِعذار برف

تو از این چه سود داری که نمیکنی مدارا

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی؟

دل و جان فدای رویت بنما ِعذار، ما را

به خدا که جرعهای ده تو به حافظ سحرخیز

که دعای صبحگاهی اثری کند شما را»