کتاب اسلو

کتاب اسلو نوشتهٔ جی. تی. راجرز و ترجمهٔ محمدرضا ترک تتاری است. نشر نی این نمایشنامهٔ آمریکایی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب اسلو

کتاب اسلو (Oslo) برابر با یک نمایشنامهٔ آمریکایی است که جوایز گوناگونی را در سال ۲۰۱۷ میلادی دریافت کرده است. داستان این نمایشنامه در باب گروهی از مردان و زنان متفاوت و باهوشی است که تحت شرایطی به‌شدت مملو از استرس گرد هم می‌آیند تا چیزی به دست آورند که پیش از آن هرگز به دست نیامده بود؛ چارچوبی برای توافقی میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها. آیا موفق می‌شوند؟ جی. تی. راجرز این متن نمایشی را در سه پرده نوشته است. زمان نمایشنامه از آوریل ۱۹۹۲ تا سپتامبر ۱۹۹۳ میلادی و مکان آن اُسلو، نروژ و جاهای دیگری در دنیا است.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب اسلو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی آمریکا و قالب نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اسلو

«پردهٔ سوم

یوئل سینگر، چهل و اندی ساله، کت و شلوار پوشیده و کراوات‌زده، نسخه‌ای از پیش‌نویس DOP را در دست دارد.

سینگر:این دیگه چه گهیه؟

مونا:(رو به تماشاچیان.) یوئل سینگر، از نظامی‌های کهنه‌کار و پرافتخار ارتش اسرائیل.

سینگر:مذاکره‌کنندهٔ ما کدوم پخمهٔ خاک‌برسری بوده؟

مونا:(رو به تماشاچیان.) که حالا یکی از صاحب‌امتیازهای یه مؤسسهٔ حقوقی تو واشینگتنه.

در عالم دیپلماسی، وقتی پای وکلا به مذاکرات باز بشه، یعنی ماجرا جدی شده.

اورشلیم. وزارت خارجه، اتاق جلسات محرمانه.

سینگر، DOP به دست روبه‌روی بیلین و سویر ایستاده است.

سویر:حالا هر کی بوده، تو دربارهٔ همین سند مذاکره کن.

سینگر:مذاکره؟ اوری این کاپیتولاسیونه!

بیلین:این یه سند کار مقدماتیه.

سینگر:نخیر، این هدیهٔ عید هانوکا برای یاسر عرفاته!

سویر:(رو به بیلین.) به‌ش بگو! به‌ش بگو که این پیش‌نویس از وقتی که من اومدم چقدر بهتر شده.

(رو به سینگر.) یوئل، تازه این چیزیه که من تغییرش داده‌م. توافقات قبل از ورود منو می‌دیدی چی می‌گفتی.

سینگر:«قبل از ورود تو؟»

بیلین:پیش‌نویس اولیه رو... نماینده‌های غیردولتی بررسی کرده بودن.

سینگر:کی‌ها؟

بیلین:دو تا استاد دانشگاه. استاد اقتصاد.

از حیفا.

سینگر:شوخی می‌کنی!

بیلین:یوئل، ما مجبور بودیم با رابط‌های غیردولتی کارو شروع کنیم. چاره نداشتیم، باید امنیت ماجرا رو هم در نظر می‌گرفتیم.

سینگر:اون وقت رفتی دو نفرو انتخاب کردی که هِرّ‌وازبِرّ تشخیص نمی‌دن؟

بیلین:یوئل وقتی شروع کردیم اصلاً نمی‌دونستیم قراره به کجا برسیم، داشتیم تو تاریکی ماهیگیری می‌کردیم.

سینگر:یوسی، نه من ماهیگیری می‌کنم نه هیچ‌کدوم از شما ــــــ امنیت ملی اسرائیل شوخی‌بردار نیست!

محض خاطر خدا ــــــ اگه فقط ایدهٔ جراحی مغز هم تو کله‌ت باشه، حداقل کاری که می‌کنی اینه که اون چاقوی لعنتی رو می‌دی دست یه جراح واقعی!

سویر:این خواستهٔ شخص شیمون بود!

سینگر:مرده‌شور شیمونو ببره! شیمون باید به اسحاق جواب پس بده... مثل بقیه‌مون.

(DOP را برمی‌دارد.) این دقیقاً عکس خط‌مشی اسرائیل تو این چهل ساله.

(ورق می‌زند.) ما غزه و اَریحا رو به فلسطینی‌ها واگذار می‌کنیم.

(پیش از آن‌که آن‌ها شروع به صحبت کنند، جلوشان را می‌گیرد؛ به خواندن بیانیه ادامه می‌دهد.) «گنجاندن اورشلیم در دولت خودگردان فلسطین.»»