کتاب به کجا چنین شتابان؟!

کتاب به کجا چنین شتابان؟! نوشتهٔ پروین علی پور است. کتاب چ این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی ۱۷ داستان کوتاه برای کودکان و نوجوانان.

درباره کتاب به کجا چنین شتابان؟!

پروین علی پور در کتاب به کجا چنین شتابان؟! داستان‌های کوتاهی را روایت می‌کند که درون‌مایهٔ آن‌ها خاطرات خوشی است که نویسنده از پشت میز نشستن‌هایش در مدرسه دارد؛ روزهایی که به‌عنوان دانش‌آموز درس می‌خوانده و روزهایی که به‌عنوان معلم درس داده است. داستان‌های این مجموعه زبانی ساده و طنزآمیز دارند و نویسنده از آرایه‌های ادبی فراوانی استفاده کرده است. علی‌پور در مقدمه بیان می‌کند که این مجموعه داستان را به پدرش و به تمام پدران ایران که حتی گاهی بیش از مادران دل در گرو مهر فرزندانشان دارند اما به هر دلیلی از ابراز آن ناتوانند، تقدیم می‌کند. عنوان داستان‌های این مجموعه عبارت‌اند از «شیرینی کشمشی»، «چتر»، «مداد تراش»، «والیبالیست»، «هندسه»، «ماشین اصلاح»، «نبرد رستم و سهراب»، «مشق شب»، «زنگ انشا»، «سه تفنگدار»، «هدیهٔ روز معلم»، «یاس رازقی»، «قلم»، «کبوتر جَلد»، «کُپُل»، «به کجا چنین شتابان؟!» و «آخر شاهنامه».

نشر چشمه را ناشری ادبی می‌دانند، اما کتاب‌های این نشر فقط به کتاب‌های ادبی‌اش خلاصه نمی‌شود و در حوزه‌های دیگری نیز نظیر فلسفه، سیاست، اقتصاد، کودک و نوجوان، موسیقی، سینما، تئاتر، تاریخ و اسطوره و… کتاب منتشر کرده است. کتاب چ، بخش کودک و نوجوان انتشارات چشمه، از سال ۱۳۶۴ شروع به چاپ کتاب کرده است. سال‌های ابتدایی تعداد کتاب‌های چاپ‌شده بسیار اندک بود، اما رفته‌رفته روند چاپ کتاب شکلی صعودی به خود گرفت؛ تا اینکه سال ۱۳۸۸ بیش از ۲۷۰ کتاب منتشر کرد؛ کتاب‌هایی در حوزه‌های مختلف.

خواندن کتاب به کجا چنین شتابان؟! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کودکان و نوجوانانی که به داستان‌های کوتاه علاقه دارند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پروین علی پور

پروین علی پور (متولد ۱۳۲۵ در شهسوار) مترجم آثار کودک و نوجوان است و از پیشگامان این حوزه در ایران به شمار می‌آید. کتاب «چه‌جوری می‌شود بال شکسته‌ای را درمان کرد» با ترجمهٔ او به‌عنوان کتاب برتر کودک و نوجوان معرفی شد. او کارشناس‌ارشد روان‌شناسی است و به‌دلیل علاقه‌اش به ادبیات، سال‌ها به‌عنوان دبیر ادبیات به بچه‌ها تدریس کرده و حدود شش سال با سمت تهیه‌کننده در تلویزیون مشغول به کار بوده است. علی‌پور چندین جایزه از شورای کتاب کودک دریافت کرده است. او نویسندهٔ برگزیدهٔ شانزدهمین دورهٔ کتاب فصل در بخش کودک و نوجوان، برندهٔ دیپلم افتخار «IBBY»، جشنوارهٔ کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، کتاب سال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده است. او بیش از ۹۰ اثر از جمله تألیف و ترجمه منتشر کرده است. «به کجا چنین شتابان؟!» از آثار تألیفی و «من ساکتم؛ خجالتی نیستم»، «روزنامه فروش» و «آرزوهای کوچک» از ترجمه‌های او هستند.

بخشی از کتاب به کجا چنین شتابان؟!

«پسرک با خوش‌رویی کُپُل‌ها را تحویل می‌گیرد و دم نمی‌زند.

فقط من شکیبا صدایش می‌زنم.

و فقط من با شکیبایی منتظر می‌مانم تا سرانجام روزی کاسهٔ صبر پسرک لبریز شود.

آن روز خوش که فرابرسد، فرصتِ طلاییِ پیش‌آمده را از دست نمی‌دهم. تروفرز، می‌روم سر منبر و با مثال‌های جوراجور در نکوهشِ لقب دادن سخنرانی می‌کنم!

از پسربچه‌ای می‌گویم که در سه چهارسالگی به خاطر ریزنقشی‌اش همه جغله صدایش می‌زدند. ولی بعدها هم، با آن‌که جوانی هیکلی شده بود، همچنان لقبِ جغله را یدک می‌کشید!

یا داستان کودکی موفرفری را تعریف می‌کنم، که گرچه در بزرگ‌سالی موهایش پاک ریخته و طاس شده بود، هنوز که هنوز بود، نه‌تنها لقب موفرفری از ذهنِ دوروبری‌هایش پاک نشده بود، بلکه هرازگاهی شوخی‌جدی با لقبِ کچلِ موفرفری از او یاد می‌کردند!

و در نهایت...

می‌رسم به شکیبا و لقبش و چنان دفاع جانانه‌ای از او می‌کنم که حسابی کِیف کند، حتی بیش‌تر از زنگ‌های جمله‌سازی!

دوشنبه‌ها زنگ آخر جمله‌سازی داریم.

شکیبا عاشق نوشتنِ جمله است و کلاس هلاکِ شنیدنِ جمله‌های او!

جمله‌های شکیبا هیچ شباهتی به جمله‌های تکراری بقیه ندارند. شیرین و بامزه‌اند و همه را از خنده روده‌بر می‌کنند!

زنگِ آخر دوشنبه‌ها هفته‌به‌هفته سرگرم‌کننده‌تر می‌شود؛ تا جایی که به سرم می‌زند به جای جمله‌سازی با کلمه‌های سادهٔ همیشگی، هفته‌به‌هفته، جمله‌سازی با کلمه‌های مشکل‌تر را تجربه کنم.

بنابراین چندتا کلمهٔ پرسشی، شرطی، اشاره و قیدی، مانند چرا، آیا، اگر، مگر، این، آن، شاید، حتی و... را روی. تخته ردیف می‌کنم تا بچه‌ها با ده‌تا از آن‌ها جمله بسازند.

بچه‌ها با اشتیاق دست‌به‌کار می‌شوند! می‌نویسند و می‌نویسند و پس از چند دقیقه همگی از دم داوطلبِ خواندن می‌شوند، به‌جز شکیبا!»