کتاب پیشوای مومنان

کتاب پیشوای مومنان به‌قلم رضا بابایی را انتشارات دلیل ما منتشر کرده است. این کتاب به شرح زندگانی حضرت علی علیه‌السلام و وقایع زندگی ایشان می‌پردازد.

درباره کتاب پیشوای مومنان

شناخت بعضی انسان‌ها به دلیل ویژگی‌های ممتاز و برجستهٔ اخلاقی به‌جهت آثار تربیتی فراوان موجب تأثیرپذیری در زندگی و بازبینی در برنامه‌ها و اهداف دنیوی و اخروی خواهد شد. ازجملهٔ این انسان‌های والامقام که برکت وجودشان منشأ خیر کثیر دنیوی و اخروی است می‌توان به حضرت علی علیه‌السلام اشاره کرد، امام اول شیعیان و یاور نستوه و شجاع پیامبر اسلام (ص) که شرح زندگانی‌ سراسر نور و رحمت و پند و بیداری است. رضا بابایی در کتاب پیشوای مومنان به شرح زندگی این امام بزرگوار پرداخته و در پایان کتاب بعضی وقایع زندگی ایشان را در قالب داستان روایت کرده است. 

خواندن کتاب پیشوای مومنان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به مطالعهٔ زندگی بزرگان دین و نیز دوستداران کتاب‌های مذهبی از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

درباره رضا بابایی

رضا بابایی متولد خرداد ۱۳۴۳ در قزوین و درگذشتهٔ ۱۸ فروردین ۱۳۹۹ در قم، نویسنده، دین‌پژوه، مولوی‌شناس و روشنفکر دینی بود. او تحصیلات خود را تا پایان دوران دبیرستان در قزوین و پس از آن حوزهٔ علمیه ادامه داد و دروس حوزوی را تا سطوح عالی طی کرد. بابایی از سال ۱۳۷۰ تدریس فلسفه، متون عرفانی، ادبیات فارسی و عرب را در دانشگاه‌ها آغاز کرد. برگزاری بیش از سی دورهٔ آموزش نویسندگی در قم، تهران و شهرهای دیگر بخشی از کارنامهٔ علمی اوست. بابایی دارای ده‌ها کتاب و مقاله در زمینه‌های فرهنگی، ادبی و دین‌پژوهی بود.

بخشی از کتاب پیشوای مومنان

«تبار امیر مؤمنان پیشوای عدل و انصاف و خردمندی، همچون تبار پیامبر خدا حضرت مصطفی (ص)، هاشمی و ابراهیمی است. پدرش عبد مناف بن عبد المطلب ، مشهور به ابوطالب، یکی از ده فرزند عبدالمطلب است . عبدالمطلب چهرهأ برجسته و ارجمند قریش است. ابوطالب، جایگاه والا و مکانت اجتماعی پدر خویش را از آن خود ساخت. خانواده ابوطالب نخستین خانواده‌ای است که در آن ، هم پدر و هم مادر هاشمی است. ابو طالب، سرپرستی پیامبر (ص) را که در خردسالی پدر و مادر و سپس جدش را از دست داده بود، بر عهده گرفت و چون امین قریش به رسالت مبعوث گشت ابوطالب با همه توان و اعتبار و امکاناتی که داشت از برادرزاده‌اش حمایت کرد و از هیچ کوششی در این راه دریغ نورزید. جایگاه اجتماعی ابوطالب در میان قریش و مردم مکه و حمایت بی‌دریغ وی از پیامبر خدا (ص) مانع بزرگی بر سر راه عنادورزی و دشمنی قریش با پیامبر گرامی اسلام (ص) بود. در محاصرۀ شعب ابی‌طالب ، او پیامبر (ص) و مؤمنان را تنها نگذاشت و همه تحریم ها و دشواریهای محاصره اقتصادی را در کهنسالی به جان خرید و دست از حمایت پیامبر (ص) نکشید. از این رو است که اسلام و همۀ مسلمانان تا همیشه وامدار جوانمردی‌ها و و فداکاری‌های این مرد بزرگ‌اند. ابوطالب، پس از خروج از شعب ابی‌طالب، زندگی را بدرود گفت. با مرگ او و خدیجه (س) در یک سال (عام الحزن = سال اندوه) پیامبر خدا (ص) و اسلام دو تن از حامیان بی مانند، صدیق و فدا کارش را از دست داد و پس از آن بود که اشراف قریش بر اذیت و آزارهای خود افزودند و عرصه را بر مؤمنان و پیامبرشان، چنان تنگ کردند که چاره‌ای جز مهاجرت دسته‌جمعی به مدینه باقی نماند . مادر امام علی (ع) نیز از بانوان بزرگوار، خردمند و پاکدامن هاشمی بود. فاطمه بنت اسد ، همسر ابوطالب در میانسالی این ارج و افتخار را داشت که پیامبر خدا را در دامان پر مهر خود بپرورد. پیامبر (ص) به این بانوی پاکیزه‌سرشت ، علاقه‌ای شگرف داشت؛ بدان‌گونه که دربارهٔ وی فرموده است: «پس از مادرم که مرا بزاد، او مادرم بود.  نیز درباره همو گفته است: «پس از ابوطالب ، هیچ‌کس با من مهربان‌تر از او نبود. در مهر و علاقه پیامبر (ص) به این بانوی مهربان ، همین بس که ایشان نام دخت گرامی خویش را به یاد او ، فاطمه نهاد.»