کتاب آیینه در برابر خورشید

کتاب آیینه در برابر خورشید نوشتهٔ سیدمحسن علوی زاده و سیدحسین حسینی نورزاد است. نشر نی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی زندگی‌نامهٔ «احمد مهدوی دامغانی».

درباره کتاب آیینه در برابر خورشید

کتاب آیینه در برابر خورشید حاوی گفت‌وگوهایی مشروح با «احمد مهدوی دامغانی» در فاصلهٔ یک سال (آذر ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۳) است. احمد مهدوی دامغانی را یک چهرهٔ بزرگ در حوزهٔ علم و تقوا می‌دانند که از خانواده‌ای برآمد که از سال‌ها اندوختهٔ علمی و معنوی برخوردار و نسل‌اندرنسل در عرصهٔ دین و الهیات خدمت کرده بود. او از سنین خردسالی برای فراگرفتن مصحف شریف، به مکتب‌خانه سپرده شد و در کنار یادگیری قرآن کریم، برخی از متون ارزشمند دینی نیز در همان زمان به او آموزش داده شد. سال‌های آموزش او در دبستان و دبیرستان نیز سپری شد؛ سپس به‌توصیهٔ پدرش به یادگیری علوم حوزوی مشغول شد. در این برهه با برخی از چهره‌هایی که بعدها در زمینهٔ دین و معرفت درخشیدند، هم‌دوره بود. پس از اتمام دورهٔ سطح حوزوی در حوزهٔ علمیهٔ مشهد، راهی تهران شد. ورود او به تهران، نقطهٔ عطفی در زندگی‌اش بود؛ علاوه‌بر ادامهٔ تحصیل و اشتغال به تدریس در دانشگاه تهران، با همسرش آشنا شد و ازدواج کرد. با او بیشتر آشنا شوید.

خواندن کتاب آیینه در برابر خورشید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ زندگی‌نامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آیینه در برابر خورشید

«راقم سطور به این امر بسیار شائق بود؛ لیکِن به نظر چنین آمد که با این بضاعت چگونه دربارهٔ عالمی ربانی چون او چیزی عرض کنم و مبادا که این ترجَمهٔ مختصر، کما هو حقه صادر نشود و موجب خسران باشد. با این همه به خود نهیب زدم که مگر نه این است که تو به ساداتِ بزرگواری که از منهج شریعت نبوی دور نشده و لوث معصیت به دامن ندارند، ارادت کامل داری؟! اگر صادقی و چنین ارادتی داری، امر این فرزند پیغمبر اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله‌وسلّم را ـ که به نیل این سعادت اقرب است و به شکر این عطیت انسب ــ امتثال کن. دیگر بار، با خود گفتم: که آیا تو همان نیستی که ارادتت به ساحت شریف دکتر مهدوی، چنان است که نقش خیال و آرزوی وصال وی را لحظه‌ای از دیده و دل محو نکرده‌ای؟ پس به هر دو جهت، باید به تحرّی و تفرّس، این ترجمه را تنظیم و تقدیم کنی که حقّاً و انصافاً معنی دوستی و دوستداری همین است و هرکه جز این باشد، نه عاشقش خوانیم و نه صادقش دانیم.

با عنایت به این‌که بنده در باغ این خاندان رُسته و از خاک و آب این اعتاب نشو و نما جُسته‌ام، امیدوارم قلمم به تملّق و تفاخر ننویسد. البته ـ العیاذ باللّٰه ــ کسی بحث بر مبدأ وارد نکند که چرا تخم خار در باغ خاص کاشته‌اند؟ ... که در جواب می‌گویم: بنده به نفس خویش از خاک و خاشاک، ناچیزترم ولکن به فرّ همت و شکوه این خانواده، شاید چندان ظرف لغو و لفظ حشو نباشم که در علوم مبادی وامانم یا عروض و قوافی ندانم.

بنابراین، به عون عنایت الاهی، نگارش این مختصر را وجههٔ عزم ساخت و از خداوند علیّ اعلیٰ مسألت می‌کنم که به لطف و عنایت خود، قلم مرا از آن‌که حتی کلمه‌ای غیر از آنچه دیده و شنیده و خوانده و فهمیده‌ام بنویسد، حفظ فرماید؛ بمنّه و کَرَمه.»