کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه

کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه نوشتهٔ اندی ویلسون و ترجمهٔ پیام فروتن و جمعی دیگر از مترجمان است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه

یکی از مهم‌ترین حوزه‌های تئاتر و هنرهای نمایشی، طراحی صحنه است. طراحی صحنه است که به یک اثر نمایشی هویت فضایی، حسی و معنایی می‌بخشد و از یک متن نوشتاری، اثری مبتنی بر تجسم و معماری می‌سازد. طراحی صحنه در کنار خلاقیت‌های هنری خود نیازمند شناخت و به کارگیری مسائل فنی و اجرایی متعدد است. از شناخت سالن‌ها و امکانات آن‌ها گرفته تا ساخت و ساز و مواد و مصالح. طراح صحنه‌ای که با روش‌ها و شیوه‌های ساخت دکور و مواد موجود آشنا باشد، از منظر ایده‌پردازی نیز از سایر همکاران خود پیش‌تر و باتجربه‌تر جلوه خواهد کرد. طرح‌های چنین هنرمندی، هر بار ویژگی‌های خاصی را به نمایش می‌گذارند و می‌توانند جریان‌ساز باشند.

کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه یکی از منابع باارزش در زمینهٔ چگونگی ساخت وسایل صحنهٔ تئاتر است، اما به همین جا ختم نمی‌شود و خوانندگان خود را با انواع مواد و مصالح مورد استفاده در تئاتر و طراحی صحنه نیز آشنا می‌کند. ترجمهٔ این کتاب در حالی صورت گرفته که هیچ منبع مکتوبی در این زمینه وجود نداشته است و طراحان صحنه و سازندگان وسایل صحنه همواره یا از وسایل آماده استفاده کرده‌اند یا بر اساس تجارب خود دست به این کار زده‌اند. 

خواندن کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به طراحان صحنه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب راهنمای عملی ساخت وسایل صحنه

«وسیلهٔ مدل‌سازی‌شده، یا به طور مستقیم وارد صحنه شده، یا از آن برای قالب‌گیری استفاده می‌شود. در هر صورت، هنگامی که مرحلهٔ مدل‌سازی تمام شد، کار باید به شکل واقعی کلمه «پلاستیک» شود؛ یعنی به‌راحتی به شکل جدید درآید. همچنین، باید آن را در راستای جاذبهٔ زمین یا به کمک ابزار، طوری در جای خود قرار داد که به حالت قبلی بازنگردد. دستیابی به تمام این ویژگی‌ها دشوار است. به‌خصوص در مورد گل که ماده‌ای سنتی در مدل‌سازی به شمار می‌رود سهولت کار، پدیده‌ای نادر محسوب می‌شود.

در نگاهی دیگر، مواد و مصالح استفاده‌شده در مدل‌سازی مستقیم و مواد و مصالحی که برای قالب‌گیری به کار می‌روند با یکدیگر متفاوت‌اند. مدل‌سازی مستقیم نیاز به ماده‌ای دارد که درنهایت به شیئی کاربردی، معمولاً سبک، همراه با خاصیت بازدارندگی در برابر آتش تبدیل شود. در حالت دوم بر ویژگی‌های کار با مواد، زمان بدون شتاب و عجله و امکان بازیافت مواد تأکید می‌شود.

مواد و مصالح مورد استفاده در مدل‌سازی تقریباً هیچ‌وقت به طور جداگانه استفاده نمی‌شوند و تقریباً همیشه در زیر آن، ساختار یا سطحی برای استحکام کار تعبیه می‌شود. ساختار اسکلتی متداول که برای اشیا خودایستا یا فیگور استفاده می‌شود، آرماتور نام دارد و معمولاً در کارهای بزرگ، آن را به شکل شیء مدل‌سازی‌شده سامان می‌دهند. طراحی و ساخت چنین آرماتورهایی به اندازهٔ خود مدل‌سازی، در موفقیت کار اهمیت دارد. این در حالی است که اسکلت کار می‌تواند بسیار ساده‌تر نیز باشد. مانند یک صفحهٔ چوبی که بر روی آن پیش از قالب‌گیری ماسک گلی مدل‌سازی می‌شود، یا تعدادی میخ که نصفه و نیمه به پشتی صندلی کوبیده شده تا جزئیاتی به کار مدل‌سازی اضافه کند.

مدل‌سازی نیز مانند حکاکی فرایندی مرموز به نظر می‌رسد که تنها در انحصار افرادی است از که استعداد ذاتی برای پیکره سازی برخوردارند. اگرچه استعداد مهم است، اما دو عامل بنیادین و مهم‌تر دیگر نیز وجود دارند: اول، تمرین بسیار و مستمر است. درست به همان شکل که برای شکوفا شدن استعداد طبیعی در موسیقی به تمرین و پشتکار نیاز است. در فقدان عمل، حتی عظیم‌ترین استعدادها نیز بی‌ثمر می‌ماند. دومین عامل، ضرورت داشت تصویری مشخص در ذهن و همچنین بر روی کاغذ از چیزی است که می‌خواهید بسازید. تا جای ممکن از مراجع استفاده کنید و ابتکار عمل را به دست آن‌ها که فوریت نداشته یا نیاز به راضی کردن طراحان ندارند، بسپارید.»