کتاب هفت گناه کبیره

کتاب هفت گناه کبیره نوشتهٔ تورنتون وایلدر و ترجمهٔ شکیبا محب علی است. نشر قطره این هفت نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب هفت گناه کبیره

کتاب هفت گناه کبیره حاوی هفت نمایشنامه است. این مجموعه با عنوان دوم «گناهان اصلی»، حاوی مجموعه‌ای از رذایل انسانی است که در اصول مسیحیت از آن‌ها صحبت شده است. از این گناهان در انجیل یاد نشده است. این گناهان عبارتند از غرور، طمع، خشم، حسادت، شهوت، شکم‌پرستی و تنبلی که در مقابل هفت فضیلت آسمانی قرار گرفته‌اند؛ پاکدامنی، اعتدال، نیکوکاری، پشتکار، بردباری، محبت و تواضع. این هفت گناه کبیره، در هنر و ادبیات، بارها دست‌مایهٔ هنرمندان و نویسندگان قرار گرفته و چندین اثر هنری بر پایهٔ همین مفهوم‌ها تولید شده است. این‌بار تورنتون وایلدر با نگاه به آن‌ها اقدام به نگارش یک اثر نمایشی کرده است. گفته شده است که در اواخر دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰‌، تورنتون وایلدر هفت نمایشنامهٔ یک‌پرده‌ای را بر اساس هفت گناه کبیره به رشتهٔ تحریر درآورد. اجرای این نمایش‌ها موفقیت بزرگی برای او محسوب شد. این هفت نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای اکنون پیش روی شما قرار گرفته است؛ «خواهران مست (شکم‌پرستی)»، «برنیس (غرور)»، «سانحه در پنج و بیست‌وپنج دقیقه (تنبلی)»، «صدای زنگ در (حسادت)»، «در شکسپیر و کتاب مقدس (خشم)»، «یک نفر از آسیزی (شهوت)» و «ناخن‌خشک (طمع)».

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب هفت گناه کبیره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی قرن ۲۰ آمریکا و قالب نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای پیشنهاد می‌کنیم.

درباره تورنتون وایلدر

تورنتون وایلدر (Thornton Wilder) در سال ۱۸۹۷ در مدیسون در ویسکانسین به دنیا آمد. او نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویسی آمریکایی بود که مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه ییل و مدرک کارشناسی‌ارشد را در رشتهٔ ادبیات فرانسه از دانشگاه پرینستون گرفت. به‌واسطهٔ تحصیلات دانشگاهی و نیز سفرهای متعددی که همراه با خانواده یا به‌تنهایی به کشورهای مختلف داشت، به زبان‌های فرانسه، چینی و ایتالیایی مسلط بود. ۳ بار موفق به کسب جایزهٔ پولیتزر شد؛ در سال ۱۹۲۸ برای رمان «پُل سَن لوئیس ری»، در سال ۱۹۳۸ برای نمایشنامهٔ «شهر ما» و در سال ۱۹۴۳ برای نمایشنامهٔ «جان‌کندن»؛ سپس در سال ۱۹۶۸ بود که جایزهٔ ملی کتاب آمریکا را برای رمانی با نام «روز هشتم» دریافت کرد.

کتاب «دوران‌های زندگی انسان»، مجموعه‌ای از ۴ نمایشنامهٔ کوتاه است با عناوین «طفولیت»، «کودکی»، «جوانی» و «میان‌سالی». وایلدر با الهام‌گرفتن از تک‌گویی معروف شکسپیر در کمدی «هر طور که شما دوست دارید»، بر آن شد تا ۷ نمایشنامهٔ کوتاه دربارهٔ سفر زندگی انسان از دوران نوزادی تا کهن‌سالی را به رشتهٔ تحریر درآورد. پس از مرگ او در سال ۱۹۷۵، دو نمایشنامهٔ دیگر که به این مجموعه مرتبطند با عناوین «جوانی» و «رودخانه‌های زیرزمین» (که به نظر می‌رسد به شرح دوران میان‌سالی می‌پردازد) بین دست‌نوشته‌های نیمه‌کارهٔ این نویسنده پیدا و تکمیل شد. نام این مجموعه در برخی منابع «هفت دوران زندگی انسان» و در منابع دیگر «دوران‌های زندگی انسان» ذکر شده است. هفت نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای در کتاب «هفت گناه کبیره» اثر این نویسنده قرار دارد. وایلدر با نویسندگان بسیاری چون ارنست همینگوی، اسکات فیتز جرالد، زلدا فیتزجرالد، آلیس بی توکلاس، ژان پل سارتر و گرترود استاین رفاقت داشت. این نویسندهٔ موفق در سال ۱۹۳۰ از درآمد حاصل از فروش رمان «پل سَن لوئیس ری» توانست خانه‌ای برای خانواده‌اش بسازد. تورنتون وایلدر در سال ۱۹۷۵ در همان خانه و بر اثر ایست قلبی درگذشت.

بخشی از کتاب هفت گناه کبیره

«باغچهٔ پشت صومعه. چند نیمکت کوتاه، دورتادور محوطهٔ اجرا. ورود بازیگران از عقب صحنه، نشان‌دهندهٔ دری به صومعه است؛ که به‌خاطر داربستی پوشیده از مو معروف است. روبه‌روی صحنه، راهروی میان تماشاگران، نشان‌دهندهٔ راهی است که به خیابان دهکده می‌رسد.

دختری کوچک، پایکا، دوازده ساله، پابرهنه و با روپوشی ساده، دوان‌دوان از صومعه بیرون می‌آید. به انتهای راهروی میان تماشاگران خیره می‌شود و با عصبانیت و اندوه شروع به فریاد کشیدن می‌کند.

پایکا: نه! نه! مجنون پیر، برو خانه! تو نباید امروز اینجا بیایی. برو خانه! برو خانه! یک آدم خیلی مهم دارد می‌آید و تو نباید اینجا باشی. برو خانه! تو همه چیز را خراب می‌کنی.

مونا لوکرتزیا، خیلی پیرتر از چهل سال به‌نظر می‌رسد، تلوتلوخوران از میان تماشاگران به صحنه می‌آید. او دیوانه است. موهای سیاه، خاکستری و سفیدش ژولیده است. یک شال چِرکِ بزرگ با خودش دارد. همان‌طور که جلو می‌آید زیر لب با خودش حرف می‌زند.

مونا: این‌قدر سروصدا نکن، بچه. من باید فکر کنم که وقتی او می‌آید چه بگویم. تو الان می‌روی. من هم باید فکر کنم.

پایکا: نه، تو می‌روی. اوه، این فاجعه است!

(پایکا برمی‌گردد و با عجله به صومعه می‌رود، داد می‌زند.) مادر کلارا! مادر کلارا!

مونا: (فریادزنان) این منم که یک آدم مهم دارد برای دیدنم می‌آید، نه شما. و... (با نگرانی) من باید آماده باشم. آماده بودن خیلی سخت است. باید موهایم را طلایی کنم... و عطر، عطرِ بیشتر. او فیل دارد و... شتر.

مادر کلارا، سی و یک ساله، وارد می‌شود و جلوی در صومعه می‌ایستد، متفکرانه به مونا لوکرتزیا نگاه می‌کند. پایکا از کنارش می‌گذرد و می‌آید وسط صحنه.

پایکا: مادر، امروز که او می‌آید، این زن نباید اینجا باشد. به توماس پیر بگویید او را با ماشین ببَرد. او آواز می‌خواند، سروصدا راه می‌اندازد و همه چیز را خراب می‌کند. مجنون پیر، برو خانه! مادر کلارا، اگر او چیزهای را که این زن می‌گوید بشنود، همهٔ ما از خجالت می‌میریم.»