کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری

کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری نوشتهٔ آتنا کیانی مجاهد است. انتشارات شمشاد این کتاب را منتشر کرده است. کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری تلاش می‌کند از هنر تئاتر در روان‌درمانی استفاده کند و با استفاده از ویژگی‌های این هنر، به مراجع کمک کند تا در فضایی متفاوت، به راه‌های غلبه بر مشکلات خود و بهبود روابط خود با ادیگران دست پیدا کند. 

درباره کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری

تئاتر با احساسات انسانی ارتباط مستقیم و یگانه دارد و قادر است از طریق تسهیل رها کردن احساسات حبس شده، کمک به کسب رفتارهای جدید و موثرتر، گشودن راه‌های کشف‌نشدهٔ حل مسئله و حل تعارضات، به فرد کمک کند تا زندگی فردی و اجتماعی خود را تغییر داده و بهینه نماید. در تئاتردرمانی بیش از سایر روش‌های هنردرمانی، قابلیت‌های اجتماعی و فردی نظیر همانندسازی با رهبر گروه یا سایرین، تخلیهٔ عاطفی، احساس همدردی و همراهی با دیگران به چشم می‌خورد که این عامل موجب رشد استعدادهای سرکوب‌شده و یادگیری نحوهٔ رویارویی با سایر مشکلات از طریق پتانسیل‌های موجود در فرد می‌گردد. این امر به فرد کمک می‌کند تا تغییرات چشمگیری در روابط خود با اعضای خانواده و اطرافیانش ایجاد کند و این همان هدف اصلی در روان‌درمانی است.  کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری با تمرکز بر این قابلیت‌‌های هنر تئاتر، به راه‌های استفاده از آن در روان‌درمانی می‌پردازد.

خواندن کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دانش‌پژوهان و دانشجویان رشتهٔ هنرهای نمایشی و روان‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب جایگاه تئاتر در رواندرمانگری

«روانشناختی رفتاری یا رفتارگرایی در اوایل قرن بیستم و در واکنش به روش درون نگری که در آن زمان بر روانشناسی غلبه داشت شکل گرفت و به یکی از رویکردهای اصلی رواندرمانی تبدیل گردید که به حل مشکلات افرادی که رفتارهای غیرعادی و گاها آسیب زننده به خود و جامعه انجام میدهند کمک میکند (پوررضائیان، ۱۳۹۱:۱۵۸). رفتار درمانی اصطلاحی است که برای توصیف طیف گسترده ای از تکنیکها برای تغییر رفتارهای ناسازگار استفاده میشود. در این نوع رواندرمانی بر تغییر مستقیم رفتارهای قابل مشاهده فرد بدون توجه به ریشه آنها تمرکز میکند که این امر شاید زمینه را برای تکرار مجدد رفتار نامطلوب فراهم آورد (هالجین و کراس ویلبورن، ۱۳۹۸:۱۲۸). این تکنیک میتواند در درمان طیف وسیعی از اختلالات روانی به کودکان و بزرگسالان کمک کند. اساس این روش درمانی ایجاد تغییر در رفتارهای کنونی، رفتارهای نامطلوب و الگوهای فکری ناکارآمد است.

هدف از رفتار درمانی، تقویت رفتارهای مطلوب و از بین بردن رفتارهای ناخواسته است (احمدی، ۱۳۹۶). برخلاف برخی از انواع دیگر درمانی که ریشه در بینش دارند (مانند درمان روانکاوی)، رفتار درمانی مبتنی بر عمل است (شریفی و عباسی، ۱۳۹۷). به همین دلیل، رفتار درمانی تمرکز زیادی دارد و هدف این است که رفتارهای جدیدی را به افراد آموخته شود تا چالشها را به حداقل برسانند یا از بین ببرند (احمدی، ۱۳۸۴:۱۳۰). انتظار و هدف رفتاردرمان‌گر آن است که با در نظر گرفتن سه سوالی؛

۱. چه رفتاری ناسازگار است، چقدر تکرار میشود و چه رفتارهایی را فرد باید افزایش یا کاهش دهد؟

۲. چه عوارض و عوامل محیطی در شرایط کنونی، رفتار فرد را تقویت و تداوم میبخشند؟

۳. چه تغییرات محیطی لازم است تا احتمالا به تغییرات رفتاری فرد منجر شود؟

یادگیریهای نامطلوب و ناسازگار را معکوس کند و در جاییکه مراجع پاسخها و طرحهای رفتاری مطلوب را نیاموخته است، تجربیاتی را ارایه دهد که یادگیری این نوع رفتارها را تسهیل کند (جعفری، ۱۳۹۹). از نظر پاپن۴۸ هدف غایی رفتاردرمانی آن است که به مراجع آموخته شود تا در تبیین و تغییر رفتار خویش متخصصی ماهر و استاد شود، طرحهای مناسب رفتاری را تدوین کند و به مرحله اجرا درآورد و نهایتا بجای بهره گیری از تقویت کننده های بیرونی به نوعی انگیزش و تقویت درونی دست یابد (بارون و دیگران، ۱۳۹۶:۱۳۴). انتظار و هدفهای درمان که در اصل، یادگیری رفتارهای جدیدتر، مناسبتر و فراموشی رفتارهای نامطلوب است، چیزی نیست که بطور یک جانبه از طرف مشاور یا مراجع تعیین شود، بلکه تعیین آنها وظیفه هر دو طرف است و موافقت مشترک آنها برای قبول اهداف و رعایت پاره ای از اصول اخلاقی از شرایط اساسی کار است (پوررضائیان، ۱۳۹۱:۱۶۳).»