کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ

«همدلی با بیماران رو به مرگ» نوشته‌ی دکتر الیزابت کوبلر راس(۲۰۰۴-۱۹۲۶) است. این کتاب توضیحی است در مورد آن‌چه پزشکان، پرستاران و خانواده‌ها از بیماران رو به مرگ می‌آموزند. «همدلی با بیماران رو به مرگ» به مسائلی همچون ترس از مرگ، نگاه جامعه به مرگ و مراحل مواجه انسان بیمار با مرگ خویش و نقشی که دوستان و خانواده می‌توانند در این فرآیند ایفا کنند می‌پردازد. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: مکانیسم‌های دفاع روانی که به کمک آن با مصایب زندگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. مدت زمانی که هر کسی از مکانیسم‌های فوق استفاده می‌کند،‌ متفاوت بوده، گاه این مکانیسم‌ها جای یکدیگر را گرفته و در مواردی حضور همزمان دارند. اما وجه اشتراک مراحل فوق، امیدواری است. همان‌طور که بچه‌های اردوگاه‌های کارِ‌ آلمان نازی، با تحمل شرایط ناگفتنی، چراغ امید را در دل‌های کوچک‌شان روشن نگه می‌داشتند. البته لازم به ذکر است که از میان ۱۵۰۰۰ کودک، فقط صد نفر زنده ماندند. پرده‌ی زرین خورشید چنان دلفریب است که دلم را به پرواز درآورده اما آسمان، غمگنانه فریاد می‌زند آری، به اشتباه خندیدم. هوای پرواز دارم،‌اما تا به کجا؟ در دلِ سیم‌های خاردار، گل می‌روید پس من نمی‌میرم. نکته‌ی تأثیرگذاری که از مصاحبه با بیماران رو به مرگ فهمیدیم، این بود که حتا واقع‌بین‌ترین آن‌ها احتمال ضعیفی برای درمان یا کشف داروی جدید و به نتیجه رسیدن تحقیقات در دقیقه‌ی نود قایل بودند. همین امیدهای لحظه‌ای، تحمل روزها،‌ هفته‌ها و ماه‌ها رنج‌وعذاب را ممکن می‌سازد. بیمار احساس می‌کند ورای دردورنج وی،‌ معنا و مفهومی وجود دارد و اگر بتواند اندکی بیشتر تاب بیاورد، به نتیجه‌ی مطلوب می‌رسد. گاه پرتو امیدی به دل بیمار می‌تابد که: شاید این‌ها کابوس باشد یا ممکن است یک روز صبح که از خواب بیدار می‌شود، به وی مژده بدهند که می‌خواهند داروی جدید و مؤثری را روی او ـ‌ به عنوان اولین بیمار ــ امتحان کنند.