با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب فیزیک اندوه

نویسنده:گئورگی گاسپادینف

مترجم:سهراب طاووسی

انتشارات:نشر ثالث

دسته‌بندی:

امتیاز:

۲.۴از ۵ رأیخواندن نظرات

۲٫۴

(۵)

خواندن نظرات

معرفی کتاب فیزیک اندوه

کتاب فیزیک اندوه نوشتهٔ گئورگی گاسپادینف و ترجمهٔ سهراب طاووسی است. نشر ثالث این رمان معاصر بلغاری را منتشر کرده است.

درباره کتاب فیزیک اندوه

کتاب فیزیک اندوه دربردارندهٔ یک رمان معاصر و بلغاری است که به قلم یک نویسندهٔ بلغارستانی و پرمخاطب‌ترین نویسندهٔ ادبیات بلغارستان نوشته شده است. راویِ این رمان با استفاده از اسطوره، هزارتویی از داستان‌های خانواده‌اش را ساخته و از عصری به عصر دیگر و از دیدگاهی به دیدگاه دیگر پریده است. این رمان در حالی آغاز شده است که یک راوی در پیش‌درآمد اثر، خودش را معرفی می‌کند. او می‌گوید که در اواخر ماه اوتِ سال ۱۹۱۳ میلادی و در قالب انسانی با جنسیت مرد متولد شده است. دیگران چند روز منتظر ماندند تا ببینند این راوی زنده می‌ماند یا نه؛ سپس نامش را در ثبت احوال نوشتند. او می‌گوید که آن‌ها با همه چنین می‌کردند. او کیست و داستان چیست؟ بخوانید تا بدانید.

خواندن کتاب فیزیک اندوه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر بلغارستان و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فیزیک اندوه

«حالا به این علاقه‌مند شده‌ام که ببینم با یادآوری تمام جزئیات وقایع و احساسات درگیر در آن‌ها می‌توان به گذشته بازگشت و نقطهٔ بحرانی آفرید. آیا می‌توان با چرخاندن دکمه‌ای ماشین هستی را به عقب برگرداند؟ هستی، به هر تقدیر، لبهٔ پرتگاه است و تنها راه رستگاری حرکت به عقب است. در این ساعت، تمام چیزهایی که ساعتی قبل رخ داده بود دقیقه به دقیقه رخ می‌داد. امروز جای خود را به دیروز خواهد داد، دیروز به روز قبل، و همین‌طور به عقب و عقب، تا این‌که با صدای جیرجیری آرام از لبه بیرون می‌رویم. نمی‌دانم آیا می‌توانیم در آن روزهای قریب‌الوقوع گذشته مداخله کنیم؟ ما باید شکست‌ها و افسردگی‌های قبلی‌مان را دوباره زندگی کنیم، و البته اندک لحظات شاد میان آن‌ها را. هیچ راهی برای خلاصی نیست...

... از بی‌عدالتیِ تازهٔ مرگ. آن‌هایی که در لحظهٔ بازگشت هشتادساله‌اند، هشتاد سال دیگر زندگی خواهند کرد، این بار رو به عقب. آن‌هایی که این مقدار زندگی نکرده‌اند، مثلاً سی، چهل، یا پنجاه سال، باید به همان مقدار رضایت بدهند. اما بگذارید یادآوری کنیم که آن‌ها به سوی جوانی و کودکی خود حرکت خواهند کرد. در پایان عمر خود شادتر، جوان‌تر و حتی محبوب‌تر خواهند بود. شادمانه روی پاهای نااستوار کودکیِ خود به راه خواهند افتاد، زبان را فراموش خواهند کرد، غِرغِر و بغبغو خواهند کرد، تا این‌که زمان بازگشتشان به خانه فرا برسد. بنابراین، من، متولد اول ژانویهٔ ۱۹۶۸، قادر خواهم بود دوباره در همان اول ژانویهٔ ۱۹۶۸ بمیرم. این چیزی است که من هارمونی کامل هستی می‌نامم. مردن در همان ساعت و دقیقه‌ای که به دنیا آمده‌ای پس از این‌که تمام زندگی‌ات را دوباره زیستی. از یک پایان به پایانی دیگر و بازگشت دوباره.»

نظرات کاربران

مشاهده همه (۱)

!ATi

۱۴۰۳/۰۹/۱۱

حس حرکت کردن در مرز خیال و واقعیت و اینگار زمانی آن مرز تعریف خودشو از مرز بودن از دست می ده .جهان به مثابه ی هزارتو.فقط با خواندن کتاب میتوانید بی مرزی را و حرکت در هزارتو را تجربه

- بیشتر

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۱۱)

من همیشه مُرده بوده‌ام. و هوا همیشه تاریک بوده است. اگر مرگ، تاریکی و نبودِ دیگران است...

ترانه علی نیا

افسردگی دارد آرام کل جهان را فرا می‌گیرد... زمان گیر کرده است و پاییز قصد رفتن ندارد؛ همهٔ فصل‌ها پاییزند. پاییز جهانی... مسافرت هم اندوه را درمان نمی‌کند. باید به دنبال چیز دیگری باشم. غمگین‌ترین جا خود جهان است.

ترانه علی نیا

می‌پرسم: «مالیخولیا مگر مال قرن‌ها پیش نیست؟ هنوز واکسنی برایش نساخته‌اند، پزشکی هنوز درمانش نکرده؟» دکتر با خنده گفت: «هیچ وقت مردم به اندازهٔ حالا مالیخولیا نداشتند. فقط تبلیغش نمی‌کنند. به درد بازار نمی‌خورد، مالیخولیا را کسی نمی‌خرد. تصور کن تبلیغی برای مرسدس اِس کلاسِ آهستهٔ افسردگی‌آور بسازند. اما، برگردیم سر اصل مطلب؛ چیزی برایت تجویز می‌کنم که بی‌درنگ فکر کنی از قرن نوزدهم آمده: سفر کن، به زندگی‌ات هیجان بده، جاهای تازه را ببین، برو جنوب...» «خیلی چخوفی شد، دکتر.» دکتر خندید: «خب، چخوف می‌دانسته چه کار کند، هر چه باشد، نویسندهٔ نادانی نبوده، دکتر بوده.»

ترانه علی نیا

چند ماه در سراسر اروپا پرسه زدم. برای فراموشی یک رابطه، برخی آدم‌های متعدد را امتحان می‌کنند، من جغرافیاهای متعدد را امتحان کردم. شهرها را اللّه‌بختکی انتخاب می‌کردم و معمولاً با قطار می‌رفتم. مدام از این هتل به آن هتل و از این ایستگاه به آن ایستگاه می‌رفتم، بقیهٔ گردشگرها همه یا زوج بودند یا گروهی آمده بودند، من اما تنها در میدان‌ها پرسه می‌زدم که همهٔ آن‌ها بعد از مدتی معین شبیه هم به نظر می‌رسیدند. شبیه کسی بودم که می‌خواست رهاشدگی خودش را در گوشه‌ای رها کند. مانند کسی که دنبال جایی دور و ناشناخته می‌گردد تا گربه‌های اندوه خود را طوری رها کند که هیچ‌گاه راه بازگشت به خانه را نیابند. می‌دانید خلاص شدن از دست گربه چقدر دشوار است؟ آن‌ها غریزهٔ خانه‌دوستی باورنکردنی و حافظه‌ای خارق‌العاده دارند. یک بار پدربزرگ می‌خواست از شر گربه‌ای که در خانه و حیاط زاد و ولد کرده بود خلاص شود؛ همه را داخل چند کیسه چپاند و چند مایل خارج از شهر، نزدیک قبرستان، رها کرد. وقتی به خانه برگشت، گربه‌ها آن‌جا منتظرش بودند.

ترانه علی نیا

یک پرانتز برای آن‌هایی که سربازی نرفته‌اند باز می‌کنم: شما هرگز یک دقیقهٔ وقتتان آزاد نیست، روال کار این است. آن‌ها می‌گویند، سربازی که وقتش آزاد است فقط دردسر درست می‌کند. کل

ترانه علی نیا

میدان گرانشیِ اندوه آن‌قدر ریز است که به چشم نمی‌آید. در نتیجه، اندوه در شکل‌های نامرئی چرخه‌ها و ضدچرخه‌ها اطراف ما پرسه می‌زند. مهاجرتشان، حرکتشان از مکانی به مکان دیگر، واقعیتی انکارناپذیر است. نابینایی‌ای که باعث می‌شود این واقعیت را نبینیم حیرت‌آور است. گاهی اندوهی مبهم بر من مستولی می‌شود که به نظر نمی‌رسد مال من باشد؛ مثلاً اندوه از آفریقای شمالی؛ غیربومی، عجیب، رنگ‌باخته زیر نور خورشید، زرد به خاطر دانه‌های شن بیابان، مانند باران زردی که پارسال بارید، اثری مبهم بر پنجره می‌گذارد و می‌رود. می‌توانم نقشهٔ جغرافیایی مهاجرت اندوه را ترسیم کنم. برخی مکان‌ها در یک کشور غمگین است، برخی دیگر در کشوری دیگر.

ترانه علی نیا

«پیری» صفت است. ما وارد صفت‌های پیری می‌شویم ــ آرام، عمیق، آشفته، سرد، یا شفاف مانند شیشه.

ترانه علی نیا

چه بر سر نام‌ها می‌آید، وقتی صاحبانشان می‌میرند؟ آیا آزاد می‌شوند؟ آیا همچنان به معنا داشتن ادامه می‌دهند، یا مانند جسدهایی که زیرشان خوابیده متلاشی شده و تنها استخوانی از حروف صدادار از آن‌ها برجا می‌ماند؟

ترانه علی نیا

«در دورهٔ سوسیالیسم، ما مدام عاشق می‌شدیم، چون کار دیگری نداشتیم.»

ترانه علی نیا