کتاب فیزیک اندوه

کتاب فیزیک اندوه نوشتهٔ گئورگی گاسپادینف و ترجمهٔ سهراب طاووسی است. نشر ثالث این رمان معاصر بلغاری را منتشر کرده است.

درباره کتاب فیزیک اندوه

کتاب فیزیک اندوه دربردارندهٔ یک رمان معاصر و بلغاری است که به قلم یک نویسندهٔ بلغارستانی و پرمخاطب‌ترین نویسندهٔ ادبیات بلغارستان نوشته شده است. راویِ این رمان با استفاده از اسطوره، هزارتویی از داستان‌های خانواده‌اش را ساخته و از عصری به عصر دیگر و از دیدگاهی به دیدگاه دیگر پریده است. این رمان در حالی آغاز شده است که یک راوی در پیش‌درآمد اثر، خودش را معرفی می‌کند. او می‌گوید که در اواخر ماه اوتِ سال ۱۹۱۳ میلادی و در قالب انسانی با جنسیت مرد متولد شده است. دیگران چند روز منتظر ماندند تا ببینند این راوی زنده می‌ماند یا نه؛ سپس نامش را در ثبت احوال نوشتند. او می‌گوید که آن‌ها با همه چنین می‌کردند. او کیست و داستان چیست؟ بخوانید تا بدانید.

خواندن کتاب فیزیک اندوه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر بلغارستان و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فیزیک اندوه

«حالا به این علاقه‌مند شده‌ام که ببینم با یادآوری تمام جزئیات وقایع و احساسات درگیر در آن‌ها می‌توان به گذشته بازگشت و نقطهٔ بحرانی آفرید. آیا می‌توان با چرخاندن دکمه‌ای ماشین هستی را به عقب برگرداند؟ هستی، به هر تقدیر، لبهٔ پرتگاه است و تنها راه رستگاری حرکت به عقب است. در این ساعت، تمام چیزهایی که ساعتی قبل رخ داده بود دقیقه به دقیقه رخ می‌داد. امروز جای خود را به دیروز خواهد داد، دیروز به روز قبل، و همین‌طور به عقب و عقب، تا این‌که با صدای جیرجیری آرام از لبه بیرون می‌رویم. نمی‌دانم آیا می‌توانیم در آن روزهای قریب‌الوقوع گذشته مداخله کنیم؟ ما باید شکست‌ها و افسردگی‌های قبلی‌مان را دوباره زندگی کنیم، و البته اندک لحظات شاد میان آن‌ها را. هیچ راهی برای خلاصی نیست...

... از بی‌عدالتیِ تازهٔ مرگ. آن‌هایی که در لحظهٔ بازگشت هشتادساله‌اند، هشتاد سال دیگر زندگی خواهند کرد، این بار رو به عقب. آن‌هایی که این مقدار زندگی نکرده‌اند، مثلاً سی، چهل، یا پنجاه سال، باید به همان مقدار رضایت بدهند. اما بگذارید یادآوری کنیم که آن‌ها به سوی جوانی و کودکی خود حرکت خواهند کرد. در پایان عمر خود شادتر، جوان‌تر و حتی محبوب‌تر خواهند بود. شادمانه روی پاهای نااستوار کودکیِ خود به راه خواهند افتاد، زبان را فراموش خواهند کرد، غِرغِر و بغبغو خواهند کرد، تا این‌که زمان بازگشتشان به خانه فرا برسد. بنابراین، من، متولد اول ژانویهٔ ۱۹۶۸، قادر خواهم بود دوباره در همان اول ژانویهٔ ۱۹۶۸ بمیرم. این چیزی است که من هارمونی کامل هستی می‌نامم. مردن در همان ساعت و دقیقه‌ای که به دنیا آمده‌ای پس از این‌که تمام زندگی‌ات را دوباره زیستی. از یک پایان به پایانی دیگر و بازگشت دوباره.»