کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر

کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر نوشتهٔ رضا رجب زاده است. انتشارات دوستان این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر

کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر که در دو بخش نوشته شده، به موضوعات اخلاقی و سفارش‌های پیامبر اسلام، شرح برخی از جنگ‌های مربوط به او، رفتار او با مردمان و آرای این پیامبر پرداخته است. این کتاب شما را با روش و منش حضرت محمد (ص) آشنا می‌کند.

خواندن کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد پیامبرها پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نگاهی دوباره به سیمای پیامبر

«آن بزرگوار سرگرم اصلاح امور آنها می‌شد و آنها را به اصلاح نواقص و رفع نیازهایشان مشغول می‌داشت، و از امور جامعه از آنها می‌پرسید و مطالب لازم را با ایشان در میان می‌نهاد و به آنها می‌فرمود :

«آنانکه در این جمع حاضرند می‌باید این سخنان را به دیگران برسانند» و از آنها می‌خواست که اگر کسی را حاجتی است و امکان دست‌یابی به آن بزرگوار برایش نیست، حاجتش را به آن حضرت برسانند و می‌فرمود :

«هرکس حاجت و تقاضای کسی را که خود توان دسترسی به سلطان و حاکم را ندارد به حاکم برساند خداوند قدم‌هایش را در قیامت ثابت و استوار بدارد».

و مجلس آن بزرگوار به همین مطالب سپری می‌گشت و در غیر از این امور به کسی مجال سخن و یا کاری داده نمی‌شد.

آنان چونان پیشاهنگانی که برای یافتن آب، پیشاپیش قافله در حرکتند به محضر آن بزرگوار می‌رسیدند و درحالی‌که از دانش و معرفت بهره‌ها گرفته و از حلاوت گفتار آن عزیز چشیده و راهنمایانی برای قوم خود بودند از نزد آن بزرگوار بیرون می‌رفتند.

امام می‌فرماید من از برنامه آن بزرگوار در خارج از منزل سؤال نمودم پدرم فرمود :

رسول خدا جز در امور ضروری زبان به سخن نمی‌گشود و جز آنچه که گفتنش را لازم می‌دید سخنی از آن حضرت شنیده نمی‌شد.

آن بزرگوار با یاران و اصحاب انس می‌گرفت و هرگز کسی را از خود نراند و بزرگ هر قومی را اکرام و احترام می‌نمود و او را برآنان ولایت می‌داد، آن بزرگوار پیوسته از مردم برحذر بود و بدون این‌که روی باز و چهره خندانش را از کسی دریغ دارد مواظب خویشتن بود. اگر از جمع یاران کسی را کم می‌دید از حالش جویا می‌شد و از مردم از اوضاع و احوال جامعه جویا می‌گشت، نیکی را نیک می‌شمرد و آن را تقویت می‌کرد و امور ناپسند را تقبیح نموده و آن را خوار می‌شمرد.

در امور، حدّ وسط را نگه می‌داشت و از اختلاف و بگومگو برحذر بود، پیوسته مراقب یاران و اصحاب خویش بود که مبادا غفلت آنها را فراگیرد و یا از صراط حق منحرف شوند. در رابطه با حقّ، هیچ قصور و کوتاهی از آن بزرگوار دیده نشد و از آن هم تجاوز نمی‌کرد در میانه یاران، آن‌کس را که خیرخواهی‌اش برای مسلمانان بیشتر بود برتر می‌شمرد و آن‌کس که در مواسات و برابری و کمک به مسلمانان پیشتر بود از قدر و منزلتی برتر نزد آن بزرگوار برخوردار بود.

من از مجلس رسول خدا سؤال نمودم پدرم فرمود: آن بزرگوار در هیچ مجلسی نمی‌نشست و برنمی‌خواست مگر با یاد خدا، در مجالس جایی برای خود معین نکرده بود و یاران خویش را از این امر برحذر می‌داشت، چون به مجلسی درمی‌آمد، در آخر جمعیت می‌نشست و اصحاب خویش را بدین کار فرامی‌خواند؛ هریک از اهل مجلس، بهره خویش را از وجود آن حضرت می‌گرفت، و چنین بود که هیچ‌یک از هم‌نشینان آن بزرگوار تصوّر این‌که دیگری از او در نزد آن حضرت گرامی‌تر است نمی‌نمود.

اگر کسی به خدمتش می‌رسید آن حضرت آنقدر می‌نشست تا او برخیزد و چون کسی حاجتی نزد آن بزرگوار می‌برد ناامید برنمی‌گشت؛ یا خواسته‌اش برآورده می‌شد، و یا با کلام شیرین آن بزرگوار راضی و خشنود بازمی‌گشت.

خُلق و خوی آن عزیز چنان بود که تمام اقشار جامعه را تحمّل می‌کرد و برای آنان چونان پدری مهربان بود، تمام مردم در رابطه با حق، نزد آن بزرگوار یکسان بودند؛ مجلس آن بزرگوار، مجلس بردباری و حیاء و راستی و امانت بود، مجلسی به‌دور از هیاهو و جار و جنجال، نه حُرمت کسی هتک می‌شد و نه سخنی به‌ناروا بر زبان می‌آمد، اگر از کسی لغزشی دیده می‌شد، بازگو نمی‌گشت و در همان مجلس از یادها می‌رفت. رفتار آنها با یکدیگر بر مبنای عدالت و انصاف بود؛ تقوی و پرهیزگاری مایه پیوند آنها و تواضع و فروتنی سیره آنها. بزرگان را حرمت می‌نهادند و خردسالان را مورد رحمت و عطوفت قرار می‌دادند، و دیگران را بر خود مقدّم می‌داشتند و غریب را محافظت و مواظبت می‌نمودند.»