کتاب رویاها

کتاب رویاها نوشتهٔ کارل گوستاو یونگ و ترجمهٔ ابوالقاسم اسماعیل‌پور است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب رویاها

کارل گوستاو یونگ در ۱۹۵۴، زمانی که هفتاد و نه سال داشت، نوشت: «در طول سالیان دراز، هرساله حدود ۲۰۰۰ خواب و رؤیا را تحلیل کرده‌ام، پس تجربهٔ خاصی در این مورد به دست آورده‌ام.»

رؤیاها در فرایند تحلیل، بسیار ساخت‌وپرداخت شده‌اند. این تحلیل چه به تعبیر فروید «روانکاوی» نامیده شود چه به تعبیر یونگ «روان‌شناسی تحلیلی» تفاوتی ندارد. نوشته‌های هر دو پیشگام بزرگ دربارهٔ روایات و تحلیل رؤیاها و بازنمودن نظریهٔ رؤیاست. نخستین اثر یونگ، گزارشی دربارهٔ کتاب دربارهٔ رؤیاها اثر فروید بوده است. فروید این اثر را در ۱۹۰۰ برای همکارانش در یتیم‌خانهٔ بورگ‌هوزلی نوشت. یونگ در طول فعالیتش به‌عنوان روانکاو، چندین مقالهٔ علمی دربارهٔ رؤیا منتشر کرد که از میان آن‌ها دو مقاله در مجموعهٔ حاضر آمده است. مقالات دیگری که در اینجا از نو به چاپ می‌رسد نخست بین سال‌های ۱۹۱۶ و ۱۹۴۵ منتشر گردیده‌اند و هریک بیانیهٔ ویژه‌ای در زمینه‌های گوناگون روان‌شناسی رؤیا از نظر یونگ است.

این مقاله‌ها به هیچ روی بیانگر مشارکت خودِ یونگ در دنیای خواب و رؤیا نیست. در نمایهٔ کتاب زندگینامهٔ خودنوشت یونگ به نام خاطرات، رؤیاها، اندیشه‌ها، ویراستهٔ آنیه‌لا یافه حدود چهل و دو مورد از خواب‌های خود یونگ فهرست شده که او آن‌ها را به‌عنوان حوادث کلیدی مسیر زندگی‌اش برمی‌شمارد. او در نامه‌هایش که توسط گرهارد آدلر برگزیده و ویراسته شده است از بسیاری از رؤیاهای دیگرش نیز یاد می‌کند. در ۲۹-۱۹۲۸، یونگ سمینار معروفی دربارهٔ «تحلیل رؤیا» برای گروه کوچکی از دانشجویان در زوریخ برگزار کرد و بحثی عمیق دربارهٔ بسیاری از خواب‌هایی که بیماران برایش بازگو کرده‌اند پیش کشید. 

خواندن کتاب رویاها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های روان‌شناسی و روان‌کاوی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب رویاها

«زیگموند فروید در ۱۹۰۰، کتابی مفصل دربارهٔ تحلیل رؤیا (تعبیر خواب) در وین منتشر کرد. در اینجا نتایج اصولی بازکاوی‌های او را می‌آوریم.

رؤیا، غیر از آنکه آشفتگی تداعی‌های اتفاقی و بی‌معنی است که معمولاً بدان اعتقاد دارند، یا سوای آنکه فقط در نتیجهٔ احساسات جسمانی در طول خواب است، چنان‌که بسیاری از نویسندگان می‌پندارند، محصول خودبه‌خودی و معنی‌دارِ کنشِ روانی از یک تحلیل نظام‌مند است و مانند دیگر کارکردهای روانی، حساس است. احساسات سازوار که در طول خواب به انسان دست می‌دهد علتِ اصلی رؤیا نیست؛ آن‌ها نقشی ثانوی دارند و تنها عناصر یا موادی را بر روی چیزی که کارکرد روانی دارد، رقم می‌زنند. بنا به نظر فروید، رؤیا مانند هر فرآوردهٔ پیچیدهٔ روانی، عبارت است از یک آفرینش یا عملی که انگیزه‌ها و رشتهٔ تداعی‌های پیشین خودش را دارد. رؤیا همانند هر کنشِ مفروض، عبارت است از بازدهِ فرایندی منطقی، از رقابت بین تمایلات گوناگون و پیروزی یک میل نسبت به امیال دیگر. رؤیاپردازی نیز مانند همهٔ کارهای دیگرِ ما معنی‌دار است.

ممکن است تصور شود که همهٔ واقعیات تجربی در راستای این نظریه نیست، چون تأثیر عدم تجانس و ابهامی که رؤیاها بر ما می‌گذارند آشکار است. فروید این مرحله از تصاویر مبهم را «درونهٔ آشکارِ» رؤیا می‌نامد، نمایی که او ورای آن، در جستجوی چیزی ضروری مانند اندیشه  رؤیا یا «درونهٔ پنهان» است. ممکن است بپرسید که فروید به چه دلیل فکر می‌کند که رؤیا خودش تنها نمای عمارتی بزرگ و گسترده، یا واقعاً چیزی معنی‌دار است. گمانه‌زنی او بر پایهٔ باور یا عقیده‌ای پیشین استوار نیست، بلکه صرفاً بر پایهٔ تجربه‌گرایی است، مثلاً تجربهٔ مشترکی که می‌گوید هیچ حقیقت روانی (یا جسمانی) تصادفی نیست، پس باید سلسله علت‌های خودش را داشته باشد و همواره محصولی از ترکیب پیچیدهٔ پدیده‌ها باشد؛ زیرا هر عنصر ذهنی زنده، منتج از حالات درونی روانی است و از دیدگاه نظری باید تحلیل‌پذیر باشد. فروید همان اصلی را برای رؤیا به کار می‌گیرد که ما همواره به‌طور غریزی به هنگام جستجوی علل کنش‌های انسان، از آن بهره می‌جوییم.»