کتاب اگر از رودخانه گذشتی

به دوستداران ادبیات داستانی و علاقه‌مندان به داستان‌های رازآلود پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژنویو داما

 ژنویو داما متولد ۱۹۷۰، رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و بازیگر تئاتر بلژیکی است. وی پس از پایان تحصیلات در مقطع لیسانس رشتهٔ حقوق از دانشگاه کاتولیک لووَن، در دوره‌های آموزشی تئاتر کنسرواتوار روایال بروکسل و مرکز آموزش هنرهای دراماتیک لندن هنرآموزی کرده است. داما در ۱۹۹۸ یک گروه تئاتر به‌ نام آلبرتین تشکیل داد و از  ۱۹۹۹ برخی محافل ادبی و موسیقی را سرپرستی می‌کند. او تا به حال حدود ۲۰ نمایشنامه خلق کرده که جوایز ارزشمند گوناگونی را برایش به ارمغان آورده است.

داما رمان‌نویسی را با نگارش اگر از رودخانه گذشتی آغاز کرد. این رمان در ۲۰۱۱ جایزهٔ ادبی ویکتور روسل و در ۲۰۱۲ جایزهٔ پنج قارهٔ فرانسوی‌زبان‌ها را دریافت کرده است. علاوه بر این، داما ۴ رمان دیگر نیز نوشته است: داستان یک خوشبختی (۲۰۱۴)، پاتریسیا (۲۰۱۷)، بلوبرد (۲۰۱۹)، ژاکی (۲۰۲۱).

بخشی از کتاب اگر از رودخانه گذشتی

«ماریز، بهش گفتم «ماریز»، و توی حیاط صدای پدر را می‌شنیدم که هنوز دادوبیداد می‌کرد و صدای کشیش را و گاهی هم یکی از برادرانم که سعی می‌کرد صدایش را به گوش برساند اما به‌نظر می‌آمد اثری ندارد. ولی ماریز همچنان مستقیم سوی رودخانه پیش می‌رفت، و من به دنبال او دویدم اما بدون هیچ حرفی که بتوانم جلوش را بگیرم جز آنکه بگویم «ماریز، ماریز»، و غرش رودخانه نزدیک می‌شد و ما کنار آب بودیم و در آن لحظه فکر می‌کردم که بعداز کار در مزرعه، شب که خسته و کثیف از پهن حیوانات به خانه بازمی‌گردم، چهره‌ای که دنبال می‌کنم و انتظار دیدنش را دارم چهرهٔ ماریز است و برق چشم‌های ماریز، مخصوصاً که بگوید «امروز با خوک‌ها اوضاع خوب بود فی‌فی؟» چراکه او تنها کسی بود که این را از من می‌پرسید، آخر با من فقط در این مورد حرف می‌زدند که چه کارهایی باید انجام دهم، چه خوکی باید کشته شود و باقی را دیگر برو تو گوش باد بگو. نمی‌توانستم زندگی را بدون نور چشمان ماریز تصور کنم، به همین دلیل آن زمان که می‌دیدم جلو می‌رود می‌گفتم «ماریز، ماریز» و حالا که خوب فکر می‌کنم می‌بینم رودخانه به صورتم آب پاشید. ماریز کفش‌های زمختش را درآورد، دامنش را بالا زد، به من نگاه کرد و گفت: «دیگر هیچ‌وقت برنمی‌گردم، دیگر هیچ‌وقت، تمام شد»، من هم مانند کنهٔ روی پشت خوک‌ها به کمرش آویختم و آهسته گفتم «ماریز، ماریز». به‌آرامی قلاب دستانم را باز کرد، آن زمان کوچک و نحیف بودم، موهایم را نوازش کرد و گفت «فی‌فی من»، برایش مهم نبود که بوی گِل و پهن می‌دهم، «فی‌فی من». یک پایش را توی رودخانه گذاشت و بعد آن یکی را و من همهٔ کلمات توی سرم بود که مانع از رفتنش شوم، به او التماس کنم که مرا با خودش ببرد، منی که شنا کردن بلد نیستم، اما هیچ، آنجا ماندم، کوچک و ابله، به خواهرم نگاه کردم که در میان آب قدم به قدم دور می‌شد و من فقط می‌توانستم بگویم «ماریز، ماریز»، چون شاید چنین است وقتی زندگی زیباترین چیزی را که به شما داده ازتان پس می‌گیرد، حرفی نمی‌شود زد جز اینکه بگذاری رودخانه‌ها به جریانشان ادامه دهند. مدتی طولانی به خواهرم نگاه کردم که کوچک و کوچک‌تر می‌شد و در آن‌سوی آب محو می‌شد، آنجا که ما هرگز نمی‌رفتیم، آنجا که رفتنش برای ما ممنوع بود تا اینکه حس کردم ضربه‌ای به کله‌ام خورد و از نگاه پدر متوجه شدم وقت شام است.»