کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی

کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی نوشتهٔ آندره موروا و ترجمهٔ حسینعلی هروی است. انتشارات علمی و فرهنگی این نمایشنامهٔ فرانسوی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی

کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی (Cours de bonhe ur conjugal) برابر با یک نمایشنامهٔ فرانسوی است. این اثر نخستین‌بار در سال ۱۹۴۷ میلادی به انتشار رسید. نویسنده گفته است که يقين دارد دختران و پسران نوخاسته كه در آستانهٔ پاگذاشتن به زندگی زناشویی هستند، همسران جوانی كه با وجود زحمت شبانه‌روزی و فراهم‌آوردن وسايل زندگیْ هنوز شيرينی زندگی خانوادگی را نچشيده‌اند و يا آنان كه رشته را گسيخته و بازی زناشویی را باخته‌اند و حتی زنان و مردان سپيدمویی كه از بيراهه به منزل پيری رسيده‌اند،‌ از خواندن اين كتاب بهره‌ها خواهند برد.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی قرن ۲۰ فرانسه و قالب نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درس هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی

«استاد: خانم‌ها و آقایان، حالا می‌خواهم بعضی از موضوع‌ها را که قبلاً مطرحشان کرده بودم، دوباره مطرح کنم و از آن‌ها مجموعه‌ای ترتیب دهم به نام «رفتارهای پسندیدهٔ زناشویی». متأسفانه زنان و مردان بسیاری پیدا می‌شوند که رفتارشان با مردم خارج بسیار خوش‌نماست ولی با همسر خود رفتار زننده‌ای دارند. آن‌ها نمی‌خواهند بفهمند که ادب واقعی باید از محیط خانواده سرچشمه بگیرد. مثل اینکه با خود می‌گویند: ازدواج کرده‌ام تا رفیقی داشته باشم که در مقابلش کلاً آزاد باشم. چرا خودم را مقید کنم؟ نقش بازی کنم؟ اگر در ازدواج آزادی کامل نباشد، اصلاً آدم چرا ازدواج کند؟!

اشتباه خطرناک همین‌جاست. صحیح است که ازدواج نزدیک‌ترین رابطه را میان زن و مرد به وجود می‌آورد، سبب روشن‌بینی بیشتری می‌شود، به طوری که هیچ نوع رابطهٔ دیگر میان دو جنس مخالف نمی‌تواند این اندازه ایجاد نزدیکی کند. در ابتدای یک عشق دو دلداده منتهای کوشش را برای جلب رضایت یکدیگر می‌کنند، ضعف‌های خودشان را پنهان می‌کنند و آن‌طور که هستند، نشان نمی‌دهند. اما زن و مردی که مدت‌زمانی با هم زندگی کرده‌اند، به خوبی به صفات حقیقی یکدیگر واقف‌اند، پردهٔ تعارف و تظاهر از میان آن‌ها برداشته شده و با فرض اینکه هر دو منتهای علاقه را به یکدیگر داشته باشند، باز نمی‌توانند از فکر معایب و نقایص اخلاقی همسر خود که به هر حال انسان است و عاری از خطا نیست، غافل بمانند. رک‌گویی در زندگی زناشویی مسائلی ایجاد می‌کند. آیا صحیح است زنی که به تازگی به طبیعت اصلی شوهر خود پی برده و ضعف‌هایی در آن یافته، به او بگوید: «شوهرم، من زن صریحی هستم. تو چنین عیبی داری و به این جهت از تو متنفرم.» به نظر من خیر. مسلماً مرد این تذکر را مثل تذکری که عقل و وجدانش به او می‌دهد، تلقی نمی‌کند. گاهی انسان خود متوجه وجود معایب و حقایق تلخی در وجود خود می‌شود ولی آن‌ها را طوری تعبیر و تفسیر می‌کند که به عزت نفس خود لطمه نزند، شخصیت خود را خرد نکند؛ زیرا مردی که ارزش‌های معنوی خود را در نظر خویش از دست داده باشد، از لحاظ روحی مرد مریضی خواهد بود. چنین مردی قدرت و تسلط خود را در مسائل زندگی از دست می‌دهد. زن حق دارد. حتی باید گفت غالباً وظیفه دارد که از شوهرش انتقاد کند، معایب او را به او تذکر بدهد. نسخهٔ صحیح کار این است که همیشه تلخی انتقاد را با شربت شیرینی از تحسین و تمجید واقعی مخلوط کنیم و به خورد بیمار بدهیم؛ به طوری که درهرحال شوهر اعتماد به نفس خود را از دست ندهد. هر موجود انسانی تا حدودی به داشتن بلند پروازی و احلام و تخیلات شیرین دربارهٔ خود محتاج است. معتقدات خوبی دربارهٔ خود دارد که غرور و عزت نفس خود را متکی به آن‌ها می‌داند. از وضع بدنی، زیبایی، صفات عشقی، سواد و تحصیلات و موفقیت اجتماعی خود تصوراتی دارد که حمله به هرکدام آن‌ها ممکن است جراحاتی سخت و فراموش‌نشدنی در قلبش ایجاد کند و درحقیقت باید گفت جنایت است که مردی را در نظر خودش خوار کنیم. اگر لازم شد که همسری چشم همسر خود را به عیب او باز کند، باید کار را با روش صحیح انجام دهد. جراحتی که بر عزت نفس انسان وارد می‌شود، همیشه زمینهٔ خصومت و آفتی برای عشق و محبت است و ما را از کسی که مسبب آن شده، چه زن و چه مرد، بیزار می‌کند. در روابط زناشویی، مثل عمل جراحی باید با کمال احتیاط رفتار کرد. چه‌بسا که زن و مردی در ابتدای زندگی از برکت صراحت لهجه، همسر خوبی به دست آورده‌اند و متأسفانه بعد از زناشویی همان صراحت مایهٔ تفرقهٔ آنان شده است. صراحت لازم است اما باید در حدود ادب باشد.»