کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن

کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن نوشتهٔ آنتونیو مورنو و ترجمهٔ داریوش مهرجویی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن

پیچیدگی و ابهام توان‎‌فرسای آثار یونگ و گستردگی دامنهٔ مضامین آن‎ها، نوشتن شرح و تفسیری بر اندیشه‌‎های او را بسیار دشوار می‌‎کند. کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن را می‌‎توان از تلاش‌‎های موفقی دانست که در این راه انجام شده است. بسیاری از نکته‎‌ها که در نوشته‎‌های یونگ گنگ و پرسش‌‎انگیزند در این کتاب روشن می‌‎شوند و ارتباط آن‎ها با دغدغه‎‌های انسان متفکر امروزی نشان داده می‎‌شود. نویسنده که در بسیاری از دانشگاه‎‌های معتبر، اندیشه‎ٔ یونگ را تدریس کرده است در این کتاب به کاوش در افکار او در باب دیانت و پیش‌‎فرض‌‎های روان‌‎شناختی آن‎ها می‎‌پردازد و مفاهیم پراهمیت و بغرنجی چون ناآگاه جمعی، سرنمون‎‌ها، فردانیت، فرایند رشد انسان در ربط با تکامل سرنمون خویشتن، را شرح و تبیین می‎‌کند. آنگاه بحث درباره‎ٔ اسطوره، روان‎‌پریشی و روان‌‎شناسی شخصیت نیچه زمینه‌‎ساز بررسی نظر یونگ درباره‎ٔ همانندی‌‎های ناآگاه نیچه و ناآگاه انسان معاصر و پدیده‌‎های اجتماعی و روان‎‌شناختی امروزینی می‌‎شود که در دیدگاه‌‎های نیچه بیان یافت.

فصل‌های این کتاب از این قرار است:

۱. ناآگاه جمعی

۲. فرایند فردانیت

۳. دین و فردانیت

۴. نقد اندیشه‌های یونگ در باب دین و فردانیت

۵. عقاید یونگ در باب شر

۶. دین و اسطوره

۷. اندیشه‌های یونگ در باب روان‌نژندی

۸. نیچه و یونگ

خواندن کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که در خصوص اندیشه‌های یونگ پژوهش می‌کنند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب یونگ، خدایان و انسان مدرن

«نزد انسان‌های ابتدائی هر چیزی که فاقد الگوی مثالی است بی‌معنا و فاقد واقعیت است، زیرا به واقعیت تنها از راه تکرار الگوها می‌توان دست یافت. امور این جهان و اعمال انسان‌ها تا وقتی از سرنمون‌ها تقلید و آنها را تکرار می‌کنند واقعی‌اند؛ و از آنجا که تنها چیزی که اهمیت و اعتبار دارد نخستین تجلی آن است اشیاء و اعمال و رفتارِ آدمیان وقتی ارزشمند و واقعی‌اند که بتوانند اعمال اساطیری موجوداتِ ازلی را از نو تولید کنند. از این رو اسطورهِ پیدایش عالم قاعدتاً در حکم الگوی مثالی هر گونه آفرینش و کنش است. آنچه خدایان می‌کنند، انسان نیز همان کند: این است الگوی رفتارِ انسان ابتدائی. از این رو جهان افسون کننده خدایان و قهرمانان و نیاکان ما معنای خاصی می‌یابد، زیرا همه آنها برای جامعه باستانی شخصیت‌هائی از نوع عالی (پارادایمیک) بوجود می‌آورند. بنابرین اسطوره نخستین روایت هر آن چیزی را شرح و تعلیم می‌دهد که برای حیات انسان بدوی با معناست و بدینسان برای رفتار انسانی سرمشق و الگو فراهم می‌کند. کرنیی می‌گوید: «بازگشت به خاستگاهها و به عالم آغازین، ویژگی اصلی هر گونه اسطوره است. فیلسوف می‌کوشد به جهان نمودها رخنه کند تا بگوید چه چیزی واقعاً وجود دارد (اما راوی اسطوره‌ها به گذشته‌ها و به عالم آغازین باز می‌گردد تا به ما بگوید چه چیزی در اصل وجود داشته است . خیر و شر، مرگ و زندگی، خدایان و شیاطین و سایر معماهای بشری همگی راه‌حل و توضیحات لازم را در همین تواریخ و حکایات سرنمون‌وار که شکل‌دهنده حیات انسان بدوی است می‌یابند، حیاتی که تنها زمانی واقعی و بامعناست که او از الگوهای فرا ــ انسانی تقلید می‌کند و اعمال نمونه‌های بارز و فوق‌العاده را شرح می‌دهد.

تکرار اساطیرِ مربوط به پیدایش عالم معادل بازآفرینش ِ جهانِ هستی است تا بدینسان انسان ابتدائی را به زمان اساطیری فرا افکند. انسان ابتدایی خود را به زمانی که در آن عمل آفرینش بوقوع پیوست منتقل می‌کند تا بتواند در آنجا در یک زمانِ حالِ مداوم بسر برد و بدینسان در جهان مرموز خدایان سهیم شود. و هرگاه انسان‌های ابتدائی از زمان و مکان موجود میگریزند تا در زمان و مکانی اساطیری غوطه‌خورند، درواقع از تاریخ، از برگشت‌ناپذیری تاریخ و از بی‌معنائی زمان حال تاریخی نیز می‌گریزند. نزد انسان‌های ابتدائی تاریخ ربطی به زمان حالِ مرموز و گریزانی که مدام در حال گذر است ندارد، بلکه به زمان آغازین و واقعه آغازینی که در ابتدای زمان بوقوع پیوست مربوط است. مردمان ابتدائی تاریخِ مداوم و پیوسته را از میان برمی‌دارند و تنها بدان در ارتباط با رویدادهای سرنمون‌واری که معمولاً وقایع مربوط به خدایان و اقدامات آنهاست معنا می‌بخشند.»