کتاب اوم آغاز

کتاب اوم آغاز نوشتهٔ روح الله سپندارند است. انتشارات روزنه این داستان نیمه‌بلند، معاصر و ایرانی را روانهٔ بازار کرده است. در این داستان، «ابراهیم» جوانی‌اش را در روزهای ملتهب تیر ۱۳۷۸ در ایران گذرانده است.

درباره کتاب اوم آغاز

کتاب اوم آغاز داستانی نیمه‌بلند از روح الله سپندارند است که در سال ۱۴۰۱ به چاپ رسیده است. در ادبیات هندو «اوم» آغاز نخستین صدای هستی است که پس از «مه‌بانگ» شنیده می‌شود. «اوم» آغاز روایتی است از یک تاریخ؛ تاریخ خانواده‌ای که خواسته یا ناخواسته زندگی‌شان با تحولات سیاسی و اجتماعی ایران پیوند خورده است و دچار فرازوفرود می‌شود. از منظری می‌توان سرگذشت این خانواده را آینه‌ای از وضعیت معاصر جامعهٔ ایرانی دانست؛ روایتی از جامعه‌ای که هر چند خود را مستقل از گذشته می‌داند، بندبند وجودش در گذشته گیر کرده است. از این جهت می‌توان این کتاب را داستانی نو در بستری قدیم و شناخته‌شده دانست. شخصیت این داستان، «ابراهیم» است که فرزند «ماهور» و «قادر»، زندانی سیاسی و دانشجوی اخراجی است. او نماد ایران معاصر است. ابراهیم که جوانی‌اش را در روزهای پر شوروحرارت تیر ۱۳۷۸ گذرانده است، اکنون با گذر از جوانی، نماد ایرانی است که با تمام ناملایمات نمی‌خواهد مأیوس باشد یا فرو بریزد.

ماهور، مادر ابراهیم و همسر قادر است که در نبود همسرش بار زندگی را به دوش می‌کشد. او را هم می‌توان نماد ایران معاصر دانست که با وجود تمام مشکلات، همچنان به پیش رفته است. قادر، پدر ابراهیم و همسر ماهور، پدری است که نبودنش بیش از بودنش است. «ساره»، حاضرِ غایب داستان، خواهر ابراهیم و جوانی پرشور است. «ملیحه» و «رضا» زن و شوهری هستند که در همسایگیِ ماهور و قادر زندگی می‌کنند. «شایسته» هم مادربزرگ ماهور است که سرنوشت تلخ او برای نسل‌ها زندگی خانواده را تحت‌الشعاع قرار داده است. 

خواندن کتاب اوم آغاز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان نیمه‌بلند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اوم آغاز

«یادت هست تو می‌گفتی همه جنگ‌های دنیا سهل‌انگاری آدم‌ها بوده است وگرنه چرا باید آدم تیر بر قلب همنوعش بنشاند. تو زیادی شاعر بودی برای سیاست. این روزها بیش از همیشه دلتنگ تو هستم. می‌دانی غم از دست دادن هیچ‌وقت عادی نمی‌شود؟ نشده است. می‌دانی بغضش هیچ‌وقت تمام نمی‌شود؟ برای من نشده است. می‌دانی هر روز دوست داری، خلوتی را پیدا کنی و برای خودت یک دل سیر گریه کنی؟ آدمی اینگونه است که از مرگ می‌هراسد، از مرگ عزیزانش.»