کتاب مجموعه آثار چخوف (جلد پنجم)

کتاب مجموعه آثار چخوف (جلد پنجم) (جزیره ساخالین) نوشتهٔ آنتوان چخوف و ترجمهٔ سروژ استپانیان است و انتشارات توس آن را منتشر کرده است.

درباره مجموعه آثار چخوف

آنتوان چخوف پزشک، نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس مشهور و محبوب روسی است که هم داستان‌های کوتاه و هم نمایشنامه‌هایش هر دو از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردارند و ارزش ادبی غنی‌ای دارند. مجموعه آثار چخوف شامل یک دورهٔ ۱۰جلدی است که به صورت کامل و جامع تمامی آثار چخوف اعم از نمایشنامه‌ها و داستان‌های کوتاه او را در بر می‌گیرد. این مجموعه حتی شامل نامه‌های چخوف نیز می‌شود که آنها را به الگا همسر خود و نیز دوستانش نوشته است و خواندنشان برای هر کسی که به زندگی شخصی و کاری این نویسندهٔ بزرگ علاقه دارد، می‌تواند تجربه‌ای لذت‌بخش باشد.

در این مجموعهٔ ۱۰جلدی چهار جلد به داستان‌های کوتاه، یک جلد به رمان، دو جلد به نمایشنامه‌ها و سه جلد به نامه‌های او اختصاص یافته است. جلدهای این مجموعه به ترتیب عبارت‌ند از:

جلد اول (داستان‌های کوتاه ۱) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد دوم (داستان‌های کوتاه ۲) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد سوم (داستان‌های کوتاه ۳) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد چهارم (داستان‌های کوتاه ۴) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد پنجم (جزیره ساخالین) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد ششم (نمایشنامه‌ها ۱) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد هفتم (نمایشنامه‌ها ۲) / ترجمهٔ سروژ استپانیان

جلد هشتم (نامه‌ها ۱) / ترجمهٔ ناهید کاشی‌چی

جلد نهم (نامه‌ها ۲) / ترجمهٔ ناهید کاشی‌چی

جلد دهم (نامه‌ها ۳) / ترجمهٔ ناهید کاشی‌چی

این مجموعهٔ ۱۰جلدی را نشر توس منتشر کرده است.

درباره جلد پنجم آثار چخوف؛ جزیره ساخالین

ساخالین نام جزیره‌ای در روسیه است، واقع در شمال اقیانوس آرام و شمال ژاپن. چخوف در سال ۱۸۹۰ با وجود آنکه بیمار بود، سه ماه در جزیرهٔ ساخالین سکنی گزید.

او برای آنکه روایت زندگی، حالات و عوالم مجرمان و تبعیدشدگان این جزیره با جمعیتی حدود ۱۰هزار نفر را بشنود و با آنها گفت‌وگو کند، به آنجا سفر کرد. چخوف مشاهداتش از این سفر را در کتابی با عنوان «جزیره ساخالین» به نگارش درآورد.

بسیاری از مورخان بر این باورند انتشار این کتابْ تزار روسیه را مجبور به بهبود شرایط زندانیان این جزیره کرد.

خواندن مجموعه آثار چخوف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آثار نویسندهٔ شهیر، چخوف پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آنتوان چخوف

آنتوان چخوف سال ۱۸۶۰ در شهر تاگانروگ در جنوب روسیه به دنیا آمد. پدر چخوف شیفتهٔ موسیقی بود و همین شیفتگی او را از دادوستد بازداشت و به ورشکستگی کشاند. او در سال ۱۸۷۶ از ترس طلبکارانش به‌همراه خانواده به مسکو رفت. آنتوان تنها در تاگانروگ باقی ماند تا تحصیلات دبیرستانی‌اش را به پایان ببرد.

چخوف در نیمهٔ سال ۱۸۸۰ تحصیلات دانشگاهی خود را در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه مسکو آغاز کرد. در همین سال نخستین مطلب او چاپ شد. برای همین این سال را مبدأ تاریخ نویسندگی چخوف برمی‌شمرند. چخوف بعد از پایان تحصیلاتش در رشتهٔ پزشکی به‌طور حرفه‌ای به داستان‌نویسی و نمایشنامه‌نویسی روی آورد. او در ۱۸۸۵ همکاری خود را با روزنامهٔ پترزبورگ آغاز کرد. در سپتامبر قرار بود نمایشنامهٔ او به نام «در جادهٔ بزرگ» به روی صحنه برود که کمیتهٔ سانسور از اجرای آن جلوگیری کرد. مجموعه داستان‌های «گل‌باقالی» اثر او در ژانویهٔ سال بعد منتشر شد. در فوریهٔ همین سال (۱۸۸۶) با «آ. سووُربن» سردبیر روزنامهٔ عصر جدید آشنا شد و داستان‌های «مراسم تدفین»، «دشمن» و… در این روزنامه با نام اصلی چخوف منتشر شد. بیماری سل او شدت گرفت. او در آوریل ۱۸۸۷ به تاگانروگ و کوه‌های مقدس رفت و در تابستان در باپکینا اقامت گزید. در اوت همین سال مجموعهٔ «در گرگ‌ومیش» منتشر شد و در اکتبر نمایشنامهٔ بلندی با نام «ایوانف» در تئاتر مسکو به روی صحنه رفت که استقبال خوبی از آن نشد.

چخوف در ۱۶ ژوئن ۱۹۰۴ به‌همراه همسرش «اولگا کنیپر» برای معالجه به آلمان و استراحتگاه بادن‌وایلر رفت. در این استراحتگاه حال او بهتر می‌شود، اما این بهبودی زیاد طول نمی‌کشد و روزبه‌روز حال او وخیم‌تر می‌شود. او در ۴۴سالگی، یک سال پیش از انقلاب اول روسیه، از دنیا رفت. تشییع‌جنازه‌ٔ او در مسکو با حضور جمعیتی بسیار تبدیل به رویدادی ملی شد.

بخشی از جلد پنجم آثار چخوف؛ جزیره ساخالین

«تبعیدی به ساخالین مادام که جیره‌خور خزانه است، هر روز جیره زیر را دریافت می‌کند: سه فونت نان، چهل مثقال گوشت، در حدود پانزده مثقال بنشن و به اندازه یک کوپک مخلفاتِ مختلف؛ در روزهای پرهیز، گوشت جای خود را به یک فونت ماهی می‌دهد. برای آن که بتوانیم دریابیم که این جیره تا چه اندازه جوابگوی واقعی تبعیدی است، الزامآ استناد به طریقه متداول ِ اداری که مشتمل بر ارزیابی نسبی و در عین حال صرفآ ظاهری آمارِ عددی مربوط به جیره گروه‌های مختلف اهالی خارج از کشور و روسیه کفایت نمی‌کند. اگر در زندان‌های ساکس و پروس، زندانی‌ها فقط سه وعده گوشت در هفته، آن هم به مقداری که به یک پنجم فونت هم نمی‌رسد، دریافت می‌کنند و اگر دهقان اهل تامبُف روزی چهار فونت نان می‌خورد، معنی‌اش این نیست که تبعیدی ساخالینی گوشتِ زیاد و نانِ کم دریافت می‌کند، بلکه بدان معناست که زندان‌شناسانِ آلمانی بیم آن دارند به بشردوستی کاذب متهم شوند، اما غذای موژیک تامبُفی، شاملِ محتوی زیادِ نان است. از لحاظ عملی، بسیار مهم است که ارزیابی حصه‌های تغذیه‌ای ِ گروهی از اهالی، نه از تجزیه تحلیل کمّی، بلکه کیفی آن آغاز شود و در این حال شرایط طبیعی و معیشتی آن گروه را مورد مطالعه قرار دهد؛ اما بدون برخوردِ جدی انفرادی، حل این مسأله، احتمالا فقط برای افراد ظاهرپرست، یک جانبه و قانع‌کننده خواهد بود.

یک روز من و فُن‌فریکنِ بازرس کشاورزی، از کراسنی‌یار به آلکساندروسک باز می‌گشتیم؛ من سوار کالسکه و او برپشتِ اسب. روزی گرم و هوای تایگا خفه‌کننده بود. زندانی‌هایی که بین پاسگاه و کراسنی‌یار، سر برهنه و با پیراهن‌های خیسِ عرق در جاده کار می‌کردند، وقتی کالسکه‌ام به نزدیکی‌شان رسید، گویا مراکارمندی عالی‌رتبه انگاشتند و ناگهان اسب‌های کالسکه‌ام را متوقف کردند. و از این که جیره نان‌شان را محال است بشود خورد، شکایت آغاز کردند. وقتی به آنها گفتم که بهتر است به مقام ریاست مراجعه کنند گفتند:

- به سرنگهبان داویدف گفته‌ایم ولی او می‌گوید که ما داریم آشوب می‌کنیم.

نانی که نشانم دادند، در حقیقت کیفیتش وحشتناک بود. وقتی تکه‌ای از آن را با دست قطع کردم، در زیر پرتو خورشید، قطره‌های خیلی ریز آب در آن منعکس بود، خمیرناپخته به انگشت‌های دست می‌چسبید و قیافه انبوهِ کثیفِ و لزجی را داشت که در دست گرفتنش فوق‌العاده نامطبوع بود. چندین قرص از این نان را پیش من آوردند که مغز همه‌شان، به طور یکسان نیمه‌پز و بیرون‌شان سوخته و خمیرشان با آردی نامرغوب تهیه شده بود. این نان در نوو - میخاییلوکا، تحت نظر سرنگهبان داویدف پخته می‌شد.»