کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست

کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست نوشتهٔ کیم ووچونگ (مدیر و مؤسس کمپانی دوو) و ترجمهٔ سیده مریم کشفی است. انتشارات عطر کاج این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از سری کتاب‌های سمتِ نو است. کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست مجموعه‌ای از یادداشت‌های کیم وو چونگ خطاب به کشورش است که پس از گردآوری به شکل یک کتاب درآمده است.

درباره کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست

کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست در کشور کره تبدیل به پرفروش‌ترین کتاب شد و به‌دلیل پیام‌های جهانی‌اش یکی از موفق‌ترین کتاب‌های دنیا لقب گرفت.

گفته شده است که پس  از جنگ کرۀ جنوبی و ژاپن (۱۹۵۳ - ۱۹۵۰) که منجر به استقلال کشور کره شد، بیشتر مردم این کشور در فقر به‌سر می‌بردند. این پدیده به‌دلیل اقتصاد آسیب‌دیده‌ای بود که از محصولات جنگ بود، اما این پایان کار مردمان کرهٔ جنوبی نبود. آنها به‌کمک تاجران خوش‌فکر و موفقی مانند کیم وو چونگ، از بنیان‌گذاران شرکت دوو، کشور خود را بازسازی کردند و توانستند دوباره در تجارت بین‌الملل به اعتبار خود سامان دهند و اقتصاد کشورشان را متحول کنند.

زمانی که شرکت دوو در اوج خود قرار داشت، کیم ووچونگ کتاب حاضر را به‌منظور انگیزه‌دادن به همهٔ جوانان جهان برای رسیدن به اهداف و آرزوهایشان نوشت.

«خیال‌پردازی»، «مدیریت»، «رشدکردن» و «هدایت‌کردن» عنوان بخش‌های کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست نوشتهٔ کیم ووچونگ هستند.

خواندن کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به همهٔ جوانانی که در کسب‌وکاری مشغول هستند پیشنهاد می‌کنیم.

درباره کیم ووچونگ

کیم ووچونگ در سال ۱۹۳۶ در شهر تااگو در کره به دنیا آمد. او رئیس پیشین هیئت‌مدیره و مؤسس گروه دوو بود.

ووچونگ در دوران کودکی، زمانی که یک پسربچه بود، به فروش روزنامه می‌پرداخت. یاری‌رساندن به خانواده‌اش در پی ربوده‌شدن پدرش در آن زمان برای مدت کوتاهی تقریباً تنها برعهدهٔ او بود. پدر کیم، معلم رئیس‌جمهور اسبق کره، پارک چونگ هی، بود. پارک، کیم را از نظر اعتبار و رقابت تجاری، بسیار کمک کرد. او پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه (در دبیرستان کیونگی) در سال ۱۹۶۰ موفق به اخذ دانش‌نامهٔ اقتصاد از دانشگاه یانس کره جنوبی شد.

پس از یک سال خدمت در شورای توسعهٔ اقتصادی کرهٔ جنوبی که یک ارگان دولتی است، کار تجاری خود را در «شرکت صنایع هان سانگ» آغاز کرد و تا پیش از سال ۱۹۶۷ میلادی که خود «شرکت صنایع دوو» را تأسیس کرد، در این شرکت تا مقام مدیریت ارتقا پیدا کرد.

ووچونگ سپس این کار را رها کرد و صنایع دوو را با ۵ نفر به‌عنوان شریک راه‌اندازی کرد. کیم شرکت‌های ورشکستهٔ بسیاری را خرید؛ چنان‌که بخش بزرگی از دوو از شرکت‌های ورشکسته و دارای بدهی ساخته شده است که توسط دوو خریداری شده‌اند.

کیم ووچونگ، نویسندهٔ کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست، درسال ۲۰۱۹ درگذشت.

او می‌گوید: «در تجارت هیچ‌گاه نباید ۱ و ۱ را جمع کنی و حاصلش ۲ باشد. باید ۱ و ۱ را تبدیل به ۱۰ کنی».

بخش‌هایی از کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست

«من بیش از ۲۰۰ روز از سال را در سفرهای خارجی به سر می‌برم و تعدادی از روزها نیز صرف مسافرت‌های داخلی می‌شود. به همین سبب، اوقات فراغتی که با خانواده‌ام می‌گذرانم، بسیار اندک است. بعضی مواقع نه‌فقط روز تولد همسر و فرزندانم، بلکه روز تولد خودم را نیز از یاد می‌برم.

کار و مشغله‌ام فراوان است. باید اعتراف کنم که از این‌همه کار و فعالیت بسیار راضی و خشنودم و چنان لذت می‌برم که عده‌ای می‌گویند دیوانهٔ کارم! از آغاز فعالیتم تا کنون، حتی یک روز هم به مرخصی نرفته‌ام و به‌یاد ندارم که تعطیلات را با خانواده‌ام به کنار دریا رفته باشم. البته از این بابت هیچ‌گونه احساس تأسف و تأثری ندارم.

من معتقدم اگر با تمام وجود در جهت کار و فعالیت خود تلاش کنید، موفقیتتان تضمین می‌شود. فردی که با تمام وجود کوشش کند، هرگز شکست نخواهد خورد.

فکر می‌کنم عده‌ای گمان می‌کنند که آدم پرکار و فعالی چون من، احتمالاً از چه نوع سرگرمی‌ای لذت می‌برد؟ شاید عدهٔ زیادی نتوانند درک کنند که چرا من به‌جای این‌که گاهی کار را با تفریح همراه کنم، تا این اندازه برده و شیفتهٔ کار و فعالیت هستم.

به‌نظرم این نگرش‌ها و افکار متعلق به کسانی است که هرگز طعم و لذت واقعی کار را نچشیده و به محسنات جوانی که با تمام وجود در بند کار خود است، پی نبرده‌اند و نهایتاً به لذتی که از موفقیت و کامیابی به انسان دست می‌دهد، دست نیافته‌اند.

بسیار غم‌انگیز است که انسان‌هایی که از هر لحاظ به یکدیگر وابسته‌اند، کار و حرفه را تنها وسیله‌ای برای پرکردن شکم خود بدانند و از این تأسف‌بارتر، وضع افرادی است که در عنفوان جوانی، به‌جای این‌که سرشار از روحیه، نشاط و آرزو باشند، نسبت به کار و فعالیتشان احساس ملال و خستگی می‌کنند.

اگر افراد به‌جای این‌که کار و حرفه را عامل موفقیت، کامیابی، رشد شخصیت و بهبود جامعه بدانند، آن را فقط وسیلهٔ کسب مادیات بشناسند، در حقیقت نسبت به آیین کار و حرفه بی‌حرمتی بزرگی روا داشته‌اند. اگر از کار خود رضایت خاطر داشته باشید، حرفهٔ شما سرچشمهٔ شادی و لذت بی‌پایان خواهد بود و این لذت به‌نوبهٔ خود خشنودی و سرافرازی شما را دو چندان خواهد ساخت. این مطالب در مورد تحصیل نیز صادق است؛ دانشجویان باید با جدیت درس بخوانند. شما باید به‌گونه‌ای در مطالعه و درس غرق شوید که دیگران بگویند شیفتهٔ درس و تحصیل هستید. تا کنون به برق چشمان دانشجویی که کاملاً غرق مطالعه و تحصیل است توجه کرده‌اید؟

وقتی کسی در مورد سرگرمی‌هایم سؤال می‌کند، آشفته می‌شوم؛ چون در آن لحظه حتی یک مورد هم به ذهنم خطور نمی‌کند. بااین‌که بعضی مواقع «گو»۳ بازی می‌کنم، ولی نمی‌توانم آن را سرگرمی بخوانم؛ زیرا این توهینی به بازیکنان متبحری است که این بازی را سرگرمی واقعی خود می‌دانند. من هرگز گلف بازی نکرده و تا کنون به سالن کنسرت و یا تئاتر پا نگذاشته‌ام. تنها چیزی که برایم لذت‌بخش است، کار است و تابه‌حال هیچ‌کس مرا مجبور به کار نکرده است. بنابراین اگر سرگرمی چیزی است که انسان با انجام آن سرشار از لذت و نشاط می‌شود، در این صورت، سرگرمی من کار است.

چنان‌چه کار و تحصیل را یک تکلیف اضافی بدانید، به‌مرور هردو مانند وزنه‌ای بر دوش شما سنگینی خواهند کرد؛ اما اگر کار و تحصیل را سرگرمی تلقی کنید، انجام آن‌ها بسیار خوشایندتر و راحت‌تر خواهد بود، با تمام وجود به آن‌ها می‌پردازید و سرانجام قدرت و توانایی‌هایتان افزایش خواهد یافت. اگر تاجری ضمن انجام کار و مسئولیت خود مانند یک سرگرمی از آن لذت ببرد، به‌مرور تجارت رونق گرفته و امکانات و تسهیلات او توسعه خواهد یافت. به همین نسبت، اگر دانشجویی از تحصیل خود مانند یک سرگرمی لذت ببرد، به‌طور حتم رتبه و نمراتش عالی خواهد شد و در نهایت موفق به کسب جایزه نیز خواهد گردید. اگر صحبت‌های مرا باور ندارید، یک بار امتحان کنید. برای کسب موفقیت‌ها اگر جز این عمل کنید، مثل این است که در اندیشهٔ چنگ‌انداختن به ستاره‌ای در آسمان باشید؛ اما اگر با تمام وجود در کاری غرق شوید و از آن لذت ببرید، هرگز شکست نخواهید خورد.»