کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

کتاب الکترونیکی اگر فریدا بود، چه می کرد؟ نوشتهٔ آریانا دیویس با ترجمهٔ زهرا عالمی و ویراستاری عطیه طائب در انتشارات کتاب کوله پشتی چاپ شده است. در دههٔ ۱۹۷۰، فریدا کم‌کم به‌عنوان یک نماد فمینیستی ظاهر شد. او به‌دلیل استفادهٔ هنرمندان جنبش چیکانو از عکس‌هایش در راهپیمایی‌ها و نمایشگاه‌ها به‌عنوان نماد زنان مکزیکی، به شهرت رسید. در اوایل دههٔ ۱۹۸۰، کارهای هنری او در نمایشگاه‌های سراسر جهان، در سرزمین‌های دوری مانند ژاپن، به نمایش گذاشته شد و بعد به‌آرامی اما با قاطعیت - به‌وسیلهٔ زندگی‌نامهٔ فریدا نوشتهٔ هایدن هررا۳۹ در سال ۱۹۸۳ و بعد از آن فیلم زندگی او در سال ۲۰۰۲ - داستان زندگی او و همچنین آثار هنری‌اش به افسانه تبدیل شد.

درباره کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

تحقیق درمورد زندگی فریدا کالو برای بررسی اینکه چگونه از کودکی بیمار به یکی از مشهورترین چهره‌های تاریخ تبدیل شد، کار آسانی نبوده است. انجام این کار نیازمند صرف تمام لحظات بیداری‌ام برای وقت گذراندن با فریدا بوده است، خیلی زود، او بر زندگی من مسلط شده بود. ناگهان طی رفت‌وآمد روزانه‌ام در محله‌های نیویورک، متوجه تأثیرات محسوس او شدم؛ او آنجا بود، تصویر یک دیوارنوشته که به‌سرعت از جلوی چشمم می‌گذشت، در رقص دامن یک رهگذر، در صدای آهنگ مکزیکی‌ای که از اتاق کم‌نوری به گوش می‌رسید. در مکالماتم، متوجه می‌شدم کلماتی که از دهانم خارج می‌شدند، خیلی به حرف‌های فریدا که در دفتر خاطراتش نوشته بود، شباهت داشتند. خیلی زود سبک لباس‌هایش هم به کمد لباسم راه پیدا کرد، رنگ لباس‌های داخل کمدم روشن‌تر شد و مجموعهٔ اکسسوری‌هایم با تلفیقی از طرح‌های الهام‌گرفته از بومی‌ها بیشتر شد.

با به پایان رساندن این کتاب، احساس می‌کردم شاید من بهتر از هر کس دیگری در دنیا، فریدا کالو را می‌شناسم. البته حقیقت این است که درواقع شناختن فریدا کالو غیرممکن است. حتی زمانی که زنده بود، اطرافیانش - و احتمالاً همسرش دیه‌گو - فقط بخشی از او را می‌شناختند، نقابی که از طریق نقاشی‌هایش آن را انتخاب کرده و به مردم نشان می‌داد. درواقع من معتقدم بزرگ‌ترین موفقیت خلاقانهٔ او به‌هیچ‌وجه نقاشی‌هایش نبود، بلکه نمایش هنرمندانهٔ زندگی‌اش بود. نمایش درامی که او با یک نقش اصلی خلق کرد چنان شهرت و جذابیتی داشت که از آن زمان تاکنون، چندین نسل در کتاب‌ها، مقالات، نمایشگاه‌ها و فیلم‌ها به زندگی او پرداخته‌اند. فریدا کالو یک معما بود، یک جادوگر، زنی که از اینکه او را نمی‌فهمیدند هم لذت می‌برد.

کتاب  اگر فریدا بود، چه می کرد؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به افرادی که مایل هستند دربارهٔ فریدا اطلاعات بیشتری کسب کنند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب  اگر فریدا بود، چه می کرد؟

اگر فریدا می‌خواست به خودش عشق بورزد، چه می‌کرد؟

بازی کردن با ابروها: شاید ابروهای فریدا به اندازهٔ سبک نقاشی او نمادین باشند و این تصادفی نیست. او به مراقبت ویژه از ابروهایش معروف بود - نه‌اینکه طبق مد آن زمان ابروهایش را بردارد تا کوچک‌تر شوند، بلکه از یک مداد ابروی رولون برای پر کردن آنها استفاده می‌کرد. همان‌طور که برخی از وسایل او در موزهٔ وی‌اندای۶۱ لندن در سال ۲۰۱۸ و موزهٔ بروکلین در سال ۲۰۱۹ دیده شد، فریدا طرفدار محصولات دیگری از برند رولون هم بوده، از جمله رژگونه و رژلب.

به تصویر کشیدن خود: خب، البته فریدا مدت‌ها پیش از گوشی آیفون زندگی می‌کرد، بنابراین اگر به نقاشی علاقه‌ای ندارید، یک عکس سلفی همیشه جواب می‌دهد. تا زمانی که زاویهٔ مناسب را پیدا نکرده‌اید، از تلاش کردن دست نکشید؛ از بین صدوچهل‌وسه نقاشی فریدا، پنجاه‌وپنج تای آنها خودنگاره بودند - و ما هم فقط همان خودنگاره‌هایش را می‌شناسیم. پس اگر حافظهٔ گوشی‌تان پر از عکس‌های خودتان شده، خجالت نکشید چون بهترین سوژهٔ عکاسی‌ای که می‌شناسید خودتان هستید.

جلب‌توجه دیگران: فریدا کالو عاشق اظهارنظر در اجتماع بود. او به‌جز هنر نقاشی، در نمایش بازی کردن هم استاد بود. در اولین و آخرین نمایشگاه انفرادی آثارش در مکزیکو، بستری بودن و بیماری‌اش او را از شرکت در جشن خود بازنداشت و به‌جای ماندن در خانه، بستر بیماری‌اش را با خود به نمایشگاه برد. پس از اینکه روی برانکاردی تا نمایشگاه حمل شد، روی تخت تزئین‌شده‌اش که همان روز تحویل گرفته بود، قرار گرفت. بنابراین اگر کمی احساس ناراحتی کردید، تا می‌توانید به خودتان عشق بورزید، هرچه باشد، فقط یک‌بار زندگی خواهید کرد.