بریده‌هایی از کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

تلاش کردم غصه‌هایم را غرق کنم، اما لعنتی‌ها شنا کردن یاد گرفتند و حالا در این احساس خوب و دلخواه غرق شده‌ام.

زندگی او به ما نشان می‌دهد هیچ اشکالی ندارد گاهی در دردهایمان غوطه‌ور شویم یا حتی آنها را بپذیریم. اما همچنین به ما نشان می‌دهد که باید دیر یا زود، این قدرت را پیدا کنیم که با دشواری‌ها کنار آمده و زندگی کنیم - و نگذاریم با دردهایمان تعریف شویم. ای پاها! وقتی بال‌هایی برای پرواز دارم، چه نیازی است به شما؟

مؤثرترین نوع هنر وقتی خلق می‌شود که داستان خودتان را بگویید

«تو را آسمان می‌کنم تا بال‌هایم برای بی‌اندازه دوست داشتنت باز شوند.»

هیچ‌کداممان نمی‌توانیم به‌تنهایی از پس چیزی که زندگی نام دارد بربیاییم. اگر دورمان را با کسانی که هوایمان را دارند پر کنیم، حتی تاریک‌ترین لحظات هم می‌توانند روشن‌تر شوند.

آرام، بی‌انتها ـ تو... تو به همه‌چیز شور و هیجان می‌بخشی. تو آتشی هستی که هرآنچه را از قلبم باقی مانده می‌سوزاند.

تلاش کردم غصه‌هایم را غرق کنم، اما لعنتی‌ها شنا کردن یاد گرفتند و حالا در این احساس خوب و دلخواه غرق شده‌ام.

نه‌تنها پذیرش آن دسته از عقایدمان که برخلاف اصول و معیارهاست هیچ اشکالی ندارد، بلکه اهمیت دادن به تفاوت‌هایمان است که باعث خاص بودن ما می‌شود

می‌خواهم تو را نقاشی کنم، اما هیچ رنگی نیست، زیرا در سردرگمی من، عشق ملموس بزرگم رنگ‌های فراوانی دارد.

مهم‌ترین چیز برای همه این است که جاه‌طلبی داشته باشید و برای خودتان «کسی» شوید و من واقعاً هیچ علاقه‌ای به اینکه «کسی» شوم ندارم.

غوطه‌ور شدن در رنج‌هایتان به معنای این است که بگذارید از درون نابودتان کنند

خودنگاره می‌کشم چون بیشتر اوقات تنها هستم، چون بهترین کسی که می‌شناسم، خودم هستم.

بعد از تصادف، با دانستن اینکه ممکن است وقت محدودی داشته باشد، بی‌پروا زندگی کرد، طوری که شایستهٔ تماشا کردن بود.

«من مرگ را اذیت می‌کنم و می‌خندم تا او بر من چیره نشود.»

«زنده باد زندگی!» این زن، فریدا، برای من نماد قدرت و شجاعت است - یک انسان واقعی که با رفتارش نشان داد مهم نیست زندگی چه موانعی سر راه ما قرار می‌دهد، همهٔ ما این قدرت را داریم که نویسندهٔ داستان خود باشیم.

من عشق هستم، شادمانی هستم، جوهر زندگی، احمق و سرسخت هستم، من هستم... به‌سادگی هستم.

اعتمادبه‌نفس یک ذهنیت است - و گاهی باید به داشتن آن تظاهر کنید تا واقعاً به دستش بیاورید.

غوطه‌ور شدن در رنج‌هایتان به معنای این است که بگذارید از درون نابودتان کنند.

چندین بار زندگی کردن هم برای تمام چیزهایی که می‌خواهم و آن‌گونه که می‌خواهم نقاشی بکشم، کافی نخواهد بود.

نقاشی‌های فریدا در ابتدا نوعی خودنگری و رهایی بودند.

سرانجام فهمیدم این فریدایی است که ما می‌توانیم - و باید - از او الهام بگیریم:‌ زنی که با وجود نقص‌هایش، کامل بود.

وقتی حرفی برای زدن نیست، چه‌چیزی بهتر از گفتن داستان زندگی فریدا؟

درحالی‌که بسیاری از ما وقت خود را با دقت صرف بی‌نقص جلوه دادن عکس‌هایمان می‌کنیم، فریدا تک‌تک نقص‌هایش را می‌کشید، خوب به خودنگاره‌هایش نگاه کنید، می‌توانید ذره‌ذرهٔ ابروی پیوسته‌اش و تک‌تک تار موهای پشت لبش را ببینید.

من خودنگاره می‌کشم چون بیشتر اوقات تنها هستم، چون بهترین کسی که می‌شناسم، خودم هستم.

حالا آن‌قدر احساس غم و تنهایی می‌کنم که انگار هیچ‌کس در جهان مثل من رنج نکشیده است.

فریدا یک نماد مقدس برای امیدواری، برای تغییر، دگرگونی و مقاومت است. بی‌شک، همهٔ ما می‌توانیم از او برای جسورانه، شاد و قدرتمند زندگی کردن درس‌های زیادی بگیریم.

«من کوچک‌ترین اهمیتی به اینکه مردم چه فکری می‌کنند نمی‌دهم، من برای نقاش شدن به دنیا آمدم و از اول هم دردسر داشتم، اما برای خودم خوش و خرم بودم، شما نفهمیدید من چه کسی هستم. من عشق هستم، شادمانی هستم، جوهر زندگی، احمق و سرسخت هستم، من هستم... به‌سادگی هستم.»

من خودنگاره می‌کشم چون بیشتر اوقات تنها هستم، چون بهترین کسی که می‌شناسم، خودم هستم.

فریدای بااعتمادبه‌نفس را با فریدای جوانی که بعد از اینکه هم‌سن‌وسالانش لقب «پاکوتاه» به او دادند، دامن‌های بلند می‌پوشید و معلولیتش را مخفی می‌کرد، مقایسه کردم. این مقایسه سؤالی را به وجود آورد: آیا فریدا واقعاً اعتمادبه‌نفس داشت یا در پنهان کردن احساساتش مهارت داشت؟

برای دانستن اینکه فریدا چگونه قدرت عشق ورزیدن و شکست خوردن را پیدا کرد، ابتدا درک این مسئله که تحمل درد اساساً بخش طبیعی زندگی او بوده، اهمیت دارد؛ وضعیتی که از سنین کودکی پیوسته با آن درگیر بود.