کتاب ابرهای ندانستن

کتاب «ابرهای ندانستن؛ به همراه کتاب اندرز سربه‌مُهر» نوشته کارمن آسویدو بوچر به ترجمه صبا ثابتی توسط انتشارات ققنوس منتشر شده است. این اثر در نیمهٔ دوم قرن چهاردهم میلادی، در دوران رعب‌آور حکومت کلیسا، جنگ وتبعیض اجتماعی، و بیماری همه‌گیر و کشندهٔ طاعون به رشتهٔ تحریر درآمد و پس از آن بارها مترجمان و زبان‌شناسان مختلف آن را ویرایش و بازنویسی کردند. «ابرهای ندانستن؛ به همراه کتاب اندرز سربه‌مُهر» مجموعه‌ای از نامه‌هایی دربارهٔ مراقبه است.

درباره کتاب ابرهای ندانستن

نویسنده ناشناس این مراقبه را روشی برای تعالی روح می‌داند و با تمرینات روحانی عملی «ابر ندانستن» و «ابر فراموشی» ما را در یافتن راه خویش به سوی خداوند و متحدساختن جان خویش با او -که تنها با عشق ورزیدن به ذات او و نه به واسطه اندیشه حاصل می‌شود- هدایت می‌کند. این اثر در نیمه دوم قرن چهاردهم میلادی، در دوران رعب‌آور حکومت کلیسا جنگ و تبعیض اجتماعی، و بیماری همه‌گیر و کشنده طاعون به رشته تحریر درآمد و پس از آن بارها مترجمان و زبان‌شناسان مختلف آن را ویرایش و بازنویسی کردند.

کارمن آسویدو بوچر در مقدمه‌‌ای بر این کتاب نوشته است: «کتابی که در دست دارید ابر باران‌زایی است برای هر آن­کس که جان او چونان کویری تشنه است. نویسنده ناشناس آن آموزگاری استثنایی است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضیح می­‌دهد که نیایش مراقبه­‌گرانه چیست و چگونه می‌­تواند به هرگونه عطش روحی پایان دهد. او از طریق تمرینات روحیِ عملی، که آن‌ها را ابر ندانستن و ابر فراموشی می‌­خواند، به ما می‌­آموزد که بی­وقفه عبادت کنیم و نشان می­‌دهد که مکالمه با آن وجود رازآمیز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع آن عمل روح است که بیش از هر عمل دیگری آفریدگار را خشنود می‌­سازد.

کتاب ابرهای ندانستن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به آثار عرفانی و مراقبه پیشنهاد می‌شود. 

بخشی از کتاب ابرهای ندانستن

نخستین باری که تمرین مراقبه می‌کنید، تنها تاریکی را تجربه خواهید کرد، مانند ابری از ندانستن. نمی‌دانید این چیست. تنها می‌دانید که به خواست خود کشش محضی به سوی آفریدگار احساس می‌کنید. همچنین باید بدانید که هرچه انجام دهید این تاریکی و این ابر هماره بین شما و آفریدگارتان خواهد بود. آن‌ها هماره مانع از آن می‌شوند که شما او را با قوه درک عقلانی خویش به‌وضوح ببینید. شما را از آن‌که او را با عواطف خویش و به واسطه شیرینی عشق به طور تمام و کمال احساس کنید بازمی‌دارند. پس بی‌گمان خانه‌تان را در این تاریکی بنا می‌کنید. او در مقامِ کسی می‌نویسد که بر این مرحله ابتدایی تسلط یافته، لیک عدم‌قطعیت و دلهره آن را به خاطر دارد. او به ما اطمینان می‌دهد که تنها به یک چیز نیاز داریم: a nakid entent «نیتی عریان»، «کشش محض» به سوی خداوند که همین «ابر ندانستن» است. از آن‌جا که نمی‌توانیم خدای را با ذهن خویش دریابیم، اگر خواهان آن هستیم که صرفاً از رهگذر عشق با این شیوه سلوک مراقبه آشنا شویم، لازمه آن آرامش است، همان‌طور که مسیح به فقیه کنجکاو و فرهیخته گفت: «خداوند خدای خویش را با تمامی دل و جان و ذهن خویش، و همنوع خویش راچون خویشتن دوست بدار.» نویسنده ناشناس نیز به همین نکته اشاره دارد، هنگامی که می‌گوید: «به همین دلیل است که مشتاقم تمامی آنچه را می‌دانم وانهم، تا به تنها چیزی که نمی‌توانم بیندیشم عشق ورزم. می‌توان به او عشق ورزید، لیک نمی‌توان او را تصور کرد،» و به ما می‌آموزد که «مانمی‌توانیم راه خویش را به سوی خداوند به اندیشه آوریم». او سپس ضرورت دوم برای نیایش مراقبه‌گرانه را توصیف می‌کند ــ نوعی نسیان روحانی:

به ابر ندانستنی که فراتر از شما و بین شما و پروردگارتان قرار دارد، ابر فراموشی‌ای را که فروتر از شما، بین شما و ماسوا قرار می‌گیرد اضافه کنید. اگر ابر ندانستن شما را از آفریدگار بیگانه می‌سازد، تنها بدان دلیل است که هنوز ابر فراموشی را مابین خودتان و هر آنچه در خلقت است قرار نداده‌اید. وقتی می‌گویم «هر آنچه در خلقت است»، مرادم تنها خود مخلوقات نیست، بلکه تمام آنچه هستند و انجام می‌دهند، و همچنین شرایطی است که خود را تحت قید آن می‌یابند. هیچ استثنایی وجود ندارد. شما باید همه‌چیز را به دست فراموشی بسپارید. تمامی آنچه را خلق شده، مادی و معنوی، خوب و بد، زیر ابر فراموشی پنهان سازید.