کتاب صفای باطن در پرتو رمضان

کتاب صفای باطن در پرتو رمضان اثری از سیدمحمد شفیعی‌مازندرانی است که در نشر معارف به چاپ رسیده است.

دفتر نشر معارف وابسته به نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‏‌ها، در سال ۱۳۷۶ تأسیس شد و در سال ۱۳۷۹ به صورت رسمی آغاز به کار کرد. این انتشارات تلاش می‌کند از دریچه اسلام ناب به بازخوانى، بررسى، نقد و تولید اندیشه در عرصه‌هاى مختلف بپردازد.

از جمله این فعالیت‏‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان به چاپ بیش از ۱۱۰۰عنوان کتاب در زمینه دروس معارف اسلامى دانشگاه‌ها، اندیشه‏‌های امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبرى، پرسش‌ها و پاسخ‌هاى دانشجویى، معارف قرآن و اهل‏ بیت (ع)، دین‌پژوهى، اخلاق و عرفان، انقلاب اسلامى و تاریخ معاصر، مسائل جهان اسلام، غرب‏‌شناسی، شبهات فکری و عقیدتی، مسایل تاریخی و فلسفی، علوم انسانی، مسائل تربیتى، زن، خانواده و نقد فمینیسم و… اشاره کرد.

نشر معارف اخیراً نیز گام‌‏هایی در حوزه ادبیات داستانی برداشته است. این انتشارات با راه ‏اندازی ۳۰ مرکز فروشگاهی با عنوان تجاری «پاتوق کتاب» و همچنین برگزاری ۱۲ دوره مسابقات کتابخوانی «پویش روشنا» در سطح ملی، توانسته است گام‏‌های مفید و موثری در توزیع و ترویج کتابخوانی کشور بردارد.

آنچه این روزها بیش از هرچیز دغدغه نسل انقلابی است آشنایی جوانان و دانشجویان با حقیقت دین و معارف اسلام است، انتشارات در این زمینه پیشرو است و تلاش دارد پاسخی علمی و دینی برای تمام سوالات این نسل داشته باشد.

 درباره کتاب صفای باطن در پرتو رمضان

هر ساله از پی ماه رجب (ماه علی (ع)) و شعبان (ماه پیامبر اکرم (ص)) ماه مبارک رمضان فرا می‌رسد که شریف‌ترین و عظیم‌ترین ماه‌ها و ماه خدا و فرصت بزرگ میهمانی الهی است. در ماه‌های رجب و شعبان که همانند درآمد و پیش‌نیاز این ماه با عظمت و عزیز است، مؤمن سالک تمرین حضور و تشرّف به میهمانی را می‌کند و برای آن میقات نور آماده‌تر می‌شود تا بهار قرآن و ماه نزول آن را درک کند و پس از یک ماه روزه‌داری و میهمانی خداوند (و شگفتا که از پایه‌های این میهمانی روحی و معنوی گرسنگی و تشنگی خودخواسته است)، سالک که گامی بس بلند به سوی خودسازی و کسب تقوا برداشته است به همراه همهٔ مسلمانان عید می‌گیرد و به زبان حال مترنّم می‌شود که:

عید است و دلم، خانه ویرانه بیا

این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا

یک ماه تمام میهمانت بودیم

یک روز به مهمانی این خانه بیا

آری، به مصداق «الامور مرهونة باوقاتها»، هر زمان را بهر کاری ساختند و از این رو ماه مبارک رمضان با اوصافی که دارد طلایی‌ترین فرصت پاک‌سازی درون و بهترین پالایشگاه روح است.

اگر همین سیر زمانی را پی بگیریم، با عید رمضان ایام عمرهٔ تمتع، آغاز می‌شود و سپس موسم حج تمتع نزدیک می‌گردد که عرفات و مشعر و قربانی در پی دارد و سپس محرّم و عاشورا و بعد از آن اربعین فرا می‌رسد و بدین‌گونه بیش از نیمی از سال سالک و بلکه به اعتباری همهٔ سال او به طور مستقیم و مداوم در سیر سلوک ربانی و جذبه عشق و معرفت الهی قرار گرفته و خلاصه به قول شاعر معاصر «همه ذرات نمازش متبلور» می‌شود تا دیگر برای همیشه مقیم و مَحرم حریم دوست شود که منتهای آمال سالکان است و زهی سعادت!

کتابی که پیش رو دارید سرشار از مفاهیم و آموزه‌های ارجمند الهی و حاصل تلاش پژوهشگرانه جناب حجت‌الاسلام و المسلمین سید محمد شفیعی است که به همت و تلاش پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی (وابسته به نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها) به زیور طبع آراسته شده است.

 خواندن کتاب صفای باطن در پرتو رمضان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 اگر قصد خودسازی و ارتقای روح خود در ماه مبارک رمضان را دارید. توصیه‌های این کتاب را از دست ندهید.

بخشی از کتاب صفای باطن در پرتو رمضان

«روزه» عبادت دیرینی است که پیدایش آن را می‌توان با حضور آدم (ع) در زمین و پس از خروج وی از بهشت، مقرون دانست.

مفسّر معروف، علاّمه «طبرسی» می‌نویسد: «روزه در میان انبیاء و امّت آنان، همواره از زمان آدم تاکنون مورد توجه بوده است.»

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «روزه، عبادت قدیمی است که خدا هیچ امّتی را از آن معاف، نداشته است.»۹ قرآن می‌فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! روزه بر شما واجب شد همان‌گونه که بر پیشینیان مقرّر شده بود.» این آیه نشان می‌دهد که روزه عبادت سابقه‌دار است.

امام باقر (ع) فرمودند: «همواره در ماه رمضان، روزه واجب بود و این وجوب فقط برای انبیاء مقرّر و برای امّت آنان در غیر رمضان، روزه واجب بوده، ولی امت محمّد (ص) مورد لطف ویژه خدا واقع گشته، از این حیث در ردیف انبیاء قرار گرفتند.»

مردی از «ابن‌عباس» از چگونگی روزهٔ انسان‌های برگزیدهٔ تاریخ، سؤال کرد. «ابن‌عباس» در پاسخ گفت: پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «برترین روزه، روزه داشتن برادرم داوود (پیامبر) است که در طول سال همیشه یک روز را روزه می‌داشت و یک روز افطار می‌کرد، سلیمان نیز در هر ماه، سه روز اول ماه و سه روز وسط و سه روز آخر آن را روزه‌دار بود، عیسی، همواره روزه‌دار بود و مریم نیز همیشه دو روز را روزه و دو روز را افطار می‌نمود.»

پیامبر اسلام (ص) نیز در هر ماه، اول، وسط، و آخر آن را روزه می‌گرفتند و می‌فرمودند: «این همیشه روزه‌داری است.»

حضرت «مریم» وقتی که «عیسی» را به دنیا آورد، به او گفتند: «ای مریم! مادرت که آدم درستی بود، چطور شد که شما بدون شوهر، فرزند آوردی؟» مریم به فرزند خود اشاره کرد و گفت: تو بر پاکدامنی من گواه بده. عیسی (ع) به امر خدا به زبان آمد و از پاکدامنی مادرش خبر داد. وقتی که به مریم گفتند چرا خودت حرف نمی‌زنی و از بچّه استمداد می‌کنی، پاسخ داد: «من نذر کردم که روزه‌دار باشم و با هیچ‌کس صحبت نکنم.» و باید در امساک و سکوت حکیمانه باشم. این سخن نشان می‌دهد که در زمان مریم امساک از سخن نیز مرسوم بوده است و می‌توان گفت: مریم نذر کرده بود که روزه بدارد و در سکوت حکیمانه به سر ببرد.

«گوستاو لوبون»، وزیر اسبق فرهنگ فرانسه در کتاب «تاریخ تمدّن اسلام و عرب»، بابی دارد به نام سنّت‌های عرب، می‌نویسد: «در میان عرب، پیش از اسلام سنّت روزه‌داری به چشم می‌خورد.» این نویسندهٔ مسیحی مذهب در فصل آداب و اخلاق اسلامی یادآور می‌شود که روزهٔ نصاری ۴۰ روز و روزهٔ مسلمانان ۳۰ روز است، ولی بسی سخت است. در عین حال، مسلمانان دلبستگی بیشتری نسبت به روزه دارند.