کتاب انسان در جستجوی معنا (خلاصه کتاب)

کتاب انسان در جستجوی معنا به قلم ویکتور فرانکل از جمله آثار درخشان و مشهور آمریکایی است که بعد از گذشت سال‌ها هنوز جذابیت بسیاری دارد. این کتاب گزارشی از عذاب‌ها و تجربیات فرانکل و میلیون‌ها زندانی در اردوگاه کار اجباری آشویتس است. این کتاب خلاصه‌ای از این کتاب ارزشمند و جذاب است. 

درباره‌ کتاب انسان در جستجوی معنا

این کتاب را یک زندانی که از اردوگاه کار اجباری زنده بیرون آمده بازگو می‌کند. این داستان مربوط به زندانیانی معمولی است که با اندک غذا، خود را زنده نگه می‌داشتند و همیشه مورد تحقیر بوده است.  

این کتاب از دو بخش تشکیل شده است: بخش اول در مورد خاطرات فرانکل در اردوگاه کار اجباری است و بخش دوم درباره‌ی مکتب فرانکل یعنی لوگوتراپی یا معنادرمانی توضیح می‌دهد. با اینکه قسمت اول این داستان تلخ است ولی از سرچشمه‌ قدرتی که موجب زنده ماندن فرانکل، بعد از شکنجه‌های بسیار شد سخن می‌گوید و در قسمت دوم این داستان نیز او از تجربیات خود در زمینه‌ معنا درمانی می‌گوید و معتقد است هر فرد باید رسالتی برای خود داشته باشد که بخواهد برای آن رسالت زندگی کند.

کتاب انسان در جست‌وجوی معنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنید

این کتاب را به افرادی که می‌خواهند از ناامیدی نجات‌یابند و در جست‌وجوی معنایی برای زندگی خود هستند پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ ویکتور فرانکل

ویکتور فرانکل با نام کامل ویکتور امیل فرانکل در ۲۶ مارس ۱۹۰۵ در وین به دنیا آمد. فرانکل بنیان گذار لوگوتراپی، روان‌شناس و عصب‌شناس اتریشی است. او دارای مدرک دکترای اعصاب و روان از دانشگاه وین و نیز دارای دکترای افتخاری از ۱۲۰ کشور دنیا است. او در جنگ جهانی دوم همسر باردارش، والدین و برادرش را از دست داد و همین به او انگیزه‌ای داد تا معنایی برای زندگی‌اش پیدا کند.

بخشی از کتاب انسان در جستجوی معنا

ممکن است در مرحلهٔ اول نیز نشانه‌ای از ضربه روحی دیده شود، به عنوان مثال یکی از تجربه‌های خودم را برایتان می‌گویم: یک بار چندین شبانه روز ۱۵۰۰ نفر با قطاری سفر می‌کردند، در هر واگن ۸۰ نفر را جا داده بودند. نمی‌دانستیم ما را به کجا می‌برند. به ایستگاهی نزدیک می‌شدیم که یکی از زندانیان فریاد زد: تابلو آشویتس! اسم آشویتس می‌تواند به راحتی وحشت را در دل همه ایجاد کند: اتاق‌های گاز، کوره‌های آدم سوزی، کشتار جمعی. هم زمان با طلوع خورشید تصویر این اردوگاه ترسناک با چندین برج نگهبانی و سیم‌های خاردار دیده می‌شد. نگاه من به چوبه‌های داری افتاد که جسد زندانیان بر آن آویزان بود. صدای نعره‌های نگهبانان به گوش می‌رسید. به اردوگاه رسیدیم و زندانیانی با لباس‌های راه‌راه و خوش برخورد در حالی که سرشان تراشیده بود، وارد کوپه‌ها شدند. به نظر می‌رسید تغذیه خوبی داشته‌اند. خوش بینی من بیدار شد و با ظاهر خوب آن‌ها به نظرم آمد که می‌توانم در شرایط خوب، همراه آن‌ها زندگی کنم و با آن‌ها شریک شوم. در روان‌پزشکی به این حالت ((توهم رهایی)) می‌گویند. توهم رهایی یعنی شخصی که در لحظات آخر مرگش هنوز هم امید دارد و فکر می‌کند در آخرین لحظات از مرگ خلاص می‌شود. حالتی که ما داشتیم نیز این چنین بود و به کوچک‌ترین چیزی امیدوار می‌شدیم ولی نمی‌دانستیم که آن‌ها زندانیانی برگزیده بودند که مسئول زندانیان و جواهرات و اسباب و اثاثیه آن‌ها بودند.